پیشینه اعتقاد به عصمت در ادیان پیشین چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

موضوع [[عصمت]] در دو حوزه طرح می‌شود: حوزه [[وحی]]، و حوزه عمل. عصمت در حوزه نخست، [[مورد اتفاق]] نظر [[پیروان ادیان الهی]] است؛ چون [[عقل]] به گونه‌ای [[بدیهی]]، می‌یابد که [[هدف رسالت]] [[رسولان]] تنها در پرتو عصمت ایشان محقق خواهد شد. در حوزه دوم گرچه یهود و نصارا [[لزوم عصمت]] را برنمی‌تابند، [[دلیل عقلی]] در این حوزه به سان همان دلیل عقلی در حوزه نخست است؛ چون [[ارتکاب گناه]] نه تنها جایگاه [[رهبری دینی]] را می‌کاهد، بلکه دیگران را بر ارتکاب گناه [[تشویق]] می‌کند؛ افزون بر آنکه در [[کتاب مقدس]] از واگذاری [[عهد الهی]] به پیامبرانی چون [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} سخن به میان آمده است<ref>ر.ک: محمدجواد بلاغی، الهادی إلی دین المصطفی، ج۱، ص۷۸.</ref>: «و چون ابرام ۹۹ ساله بود، [[خداوند]] بر ابرام ظاهر شده، گفت من هستم خدای [[قادر]] مطلق، پیش روی من بخرام و کامل شو و [[عهد]] خویش را در میان خود و تو خواهم بست.»..<ref>کتاب مقدس، انجیل، لوقا، سفر پیدایش، باب ۱۷.</ref>. در این گفتار [[عهد خداوند]] با حضرت ابراهیم{{ع}} وابسته بدان است که آن [[حضرت]] برای [[رسیدن به کمال]]، [[سیر]] به سوی خداوند داشته باشد. همچنین [[حضرت عیسی]]{{ع}} در [[مقام]] [[پندآموزی]] به [[شاگردان]] خود چنین می‌گوید: «... شما نمک جهانید، لیکن اگر نمک [[فاسد]] گردد، به کدام چیز باز [[تمکین]] شود؛ دیگر مصرفی ندارد جز آنکه بیرون افکنده، پایمال [[مردم]] شود.»..<ref>کتاب مقدس، انجیل متی، باب ۵، بند ۱۳.</ref>»<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۵۰.</ref>.