ربیع بن زیاد حارثی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ربیع بن زیاد حارثی در تاریخ اسلامی]] - [[ربیع بن زیاد حارثی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط  = }}

* [[ربیع]] [[فرزند]] زیاد<ref>ربیع بن زیاد غیر از خواجه ربیع است که شرح آن در صفحات قبل گذشت.</ref> از [[طایفه]] [[بنی حارث بن عب]] و کنیه‌اش [[ابو عبدالرحمان]] [[برادر]] [[عاصم بن زیاد]] است. او [[بصری]] و از جمله کسانی است که [[پیامبر خدا]] {{ع}} [[درک]] نمود<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۱۶۴.</ref> و در زمره [[یاران صدیق]] و ارادتمندان [[مخلص]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} گردید.

* [[ربیع]] با وجود [[تواضع]] و [[فروتنی]]، مردی [[شجاع]] و [[دلاور]] بود لذا [[ابوموسی اشعری]] در سال ۱۷ [[هجری]] در زمان [[حکومت]] [[عمر بن خطاب]] او را به [[سرپرستی]] لشکری به مناذر<ref>مناذر، از بلاد عربی و پایتخت آن شهر «حیره» محل سکونت قبیله «بنو لحم» بوده است</ref> فرستاد و او آنجا را [[فتح]] کرد و برادرش [[مهاجر بن زیاد]] در آن [[جنگ]] کشته شد. بعد از استقرار [[حکومت معاویه]]، وی به استانداری سیستان [[منصوب]] شد در آنجا هم بر مغول‌ها و افغانستان غالب شد و آنجا را فتح نمود. وقتی [[مغیره]] از [[دنیا]] رفت و [[زیاد]] [[حاکم کوفه]] و بصره گردید، [[ربیع]] از سیستان معزول و به استانداری [[خراسان]] [[منصوب]] گردید<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۱۶۴.</ref>.

* او نزد [[عمر]] [[نفوذ]] کلمه داشت و توجه او را به سوی خود جلب کرد. [[ربیع]] با اینکه دارای [[قدرت]] و [[شوکت]] بود، اما مردی با گذشت بود. روزی شخصی نزد او آمد و گفت: ای [[ابو عبدالرحمان]]، فلانی [[غیبت]] تو را می‌کرد و در آرزوی نابودی تو بود! [[ربیع]] در پاسخ گفت: "به [[خدا]] [[سوگند]]، [[کینه]] و [[دشمنی]] کسی را دارم که به او [[دستور]] داده [[غیبت]] مرا بکند". مرد گفت: چه کسی به او گفته است؟ [[ربیع]] گفت: [[شیطان]] که [[دشمن]] خداست او را فریفته تا [[گناه]] و [[نافرمانی خدا]] کند و خواسته من هم همین است که بر [[شیطان]] [[خشم]] گیرم و او را مکافات نمایم.

* [[ربیع]] در پایان گفت: "به [[خدا]] قسم چیزی که او ([[شیطان]]) [[دوست]] دارد به او نمی‌دهم، [[خداوند]] ما و او را بیامرزد"<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۱۵۸.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۱۷-۵۱۸.</ref>