آیه امر به معروف در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←ضرورت وجود عباد مخلَص برای دلالت به خیرات دینی
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
در برهان اول، [[حد وسط]] [[ضرورت]] [[شناخت]] موضوع [[حکم الهی]] برای [[امتثال]] [[امر پروردگار]] است. بر این اساس، می‌توان [[قیاس]] زیر را تشکیل داد: | در برهان اول، [[حد وسط]] [[ضرورت]] [[شناخت]] موضوع [[حکم الهی]] برای [[امتثال]] [[امر پروردگار]] است. بر این اساس، می‌توان [[قیاس]] زیر را تشکیل داد: | ||
=== ضرورت وجود [[عباد]] | === ضرورت وجود [[عباد]] مخلَص برای دلالت به [[خیرات]] [[دینی]] === | ||
اولاً، بنا بر [[آیه]] مورد [[استدلال]]، [[امتثال امر الهی]] در انجام خیرات و [[امر به معروف]]، متوقف بر شناخت معروف و منکر، یعنی [[کفر]] و [[ایمان]] و لوازم [[شرعی]] آن در [[اسلام]] است؛ ثانیاً، شناخت خیر، معروف و منکر، صرفاً از طریق عباد مخلَصی است که [[اخلاص]] و ایمان آنان به [[تأیید الهی]] رسیده باشد؛ | اولاً، بنا بر [[آیه]] مورد [[استدلال]]، [[امتثال امر الهی]] در انجام خیرات و [[امر به معروف]]، متوقف بر شناخت معروف و منکر، یعنی [[کفر]] و [[ایمان]] و لوازم [[شرعی]] آن در [[اسلام]] است؛ ثانیاً، شناخت خیر، معروف و منکر، صرفاً از طریق عباد مخلَصی است که [[اخلاص]] و ایمان آنان به [[تأیید الهی]] رسیده باشد؛ | ||
نتیجه آنکه: امتثال امر الهی در آیه مورد استدلال، متوقف بر وجود عباد مخلَصی است که ایمان و اخلاص آنان به تأیید الهی رسیده باشد. طی سایر [[براهین]] و ادلّه [[نقلی]] که ذکر خواهد شد، [[اثبات]] می‌گردد که چنین [[بندگان]] مخلَصی منحصر در وجود [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} و [[ائمه اطهار]] {{عم}} می‌باشد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۱۳.</ref>. | نتیجه آنکه: امتثال امر الهی در آیه مورد استدلال، متوقف بر وجود عباد مخلَصی است که ایمان و اخلاص آنان به تأیید الهی رسیده باشد. طی سایر [[براهین]] و ادلّه [[نقلی]] که ذکر خواهد شد، [[اثبات]] می‌گردد که چنین [[بندگان]] مخلَصی منحصر در وجود [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} و [[ائمه اطهار]] {{عم}} می‌باشد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۱۳.</ref>. | ||