اطاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

*«[[اطاعت]]» در لغت به معنای [[تبعیت]] و [[انقیاد]] است<ref>خلیل بن احمد، کتاب العین، ج۲، ص۲۰۹؛ ابن فارس معجم المقاییس اللغة، ج۳، ص۴۳۱.</ref>. «[[ائمه]]»، جمع [[امام]] است. امام در لغت به کسی گفته می‌شود که جلودار امور است و [[مردم]] به او [[اقتدا]]، و از فرمان‌هایش [[پیروی]] می‌کنند<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ص۸۷؛ صاحب بن عباد، المحیط فی اللغة، ج۱۰، ص۴۶۰.</ref>. در اصطلاح، امام کسی است که دارای [[ریاست عامه]] برای شخص یا اشخاصی در امور [[دین]] و [[دنیا]] به [[نیابت از رسول خدا]]{{صل}} بوده باشد<ref>علامه حلی، باب حادی‌عشر، ص۱۰؛ عضدالدین ایجی، المواقف، ج۳، ص۵۷۴.</ref>. بر اساس [[سخن امام رضا]]{{ع}}، [[امامت]] همان [[جانشینی از خدا]] و [[رسول]] خداست و امام، [[زمامداری]] دین را بر عهده دارد و در راستای آن [[حلال و حرام]] [[خدا]] را تبیین، و [[حدود الهی]] را [[اجرا]] و از کیان، دین [[دفاع]] می‌کند<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْإِمَامَةَ زِمَامُ الدِّينِ... الْإِمَامُ يُحِلُّ حَلَالَ اللَّهِ وَ يُحَرِّمُ حَرَامَ اللَّهِ وَ يُقِيمُ حُدُودَ اللَّهِ وَ يَذُبُّ عَنْ دِينِ اللَّهِ...}}. (شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۲۱۸).</ref>. تحقق این امر، باعث [[نظم]] یافتن [[زندگی]] [[مسلمانان]] و [[اصلاح]] امورشان می‌شود<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْإِمَامَةَ خِلَافَةُ اللَّهِ وَ خِلَافَةُ الرَّسُولِ{{صل}}... وَ نِظَامُ الْمُسْلِمِينَ وَ صَلَاحُ الدُّنْيَا...}}. (عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۲۱۸).</ref>.<ref>[[حافظ نجفی|نجفی، حافظ]]، [[وجوب اطاعت از ائمه از دیدگاه قرآن و سنت (مقاله)|مقاله «وجوب اطاعت از ائمه از دیدگاه قرآن و سنت»]]، [[موسوعه رد شبهات ج۲۱ (کتاب)|موسوعه رد شبهات ج۲۱]] ص ۱۰۶.</ref>