رفاه‌زدگی و تجمل‌گرایی در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[قرآن کریم]] در معرفی عارضه رفاه‌زدگی و تجمل‌گرایی، واژه "ترف" و "اتراف" را به کار برده است. ترف و [[اتراف]] به معنی [[دلبستگی]] و تعلق خاطر شدید به نعمت‌های مادی [[دنیوی]] (نعمت‌های موجود و در دسترس و نعمت‌های مقدر و مورد [[آرزو]]) است. علاقه‌مندی به داشتن امکانات رفاهی و زرق و برق این جهانی، [[تمایل]] نسبتاً مشهودی است که همه افراد کم‌و‌بیش از آن برخوردارند. حصول هر [[درجه]] از تمکن و دستیابی [[عینی]] به این مطالبات آرزویی، دلبستگی و تعلق خاطر متناسبی را در دارنده نسبت به خود بر می‌انگیزاند. [[حرص]]، مصرف‌گرایی مسرفانه، [[بخل‌ورزی]]، [[استکبار]]، [[تفاخر]]، [[خوف]] زوال، [[غفلت]] از برخی [[وظایف]] و... بخشی از عوارض شایع این رفاه‌زدگی است. [[تفسیر نمونه]] در توضیح [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ}}<ref>«و ما در هیچ شهری، بیم‌دهنده‌ای نفرستادیم مگر که کامرانان آن (شهر) گفتند: ما منکر پیام رسالت شماییم» سوره سبأ، آیه ۳۴.</ref> می‌نویسد: مترف از ماده ترف (بر وزن طرف) به معنی تنعم است و مترف به کسی می‌گویند که فزونی [[نعمت]] و [[زندگی]] مرفه او را مست و [[مغرور]] و [[غافل]] کرده و به طغیان‌گری واداشته است.