خراسان: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

«خراسان» یا «خور آسان» در اصطلاح لغت و [[فرهنگ]]، برگرفته و ترکیبی از دو کلمه خور به معنی [[خورشید]] و پسوند سان به معنی استان است. خوراستان با خورشید استان به معنی محل [[طلوع]] خورشید که در نهایت به صورت خراسان در آمده است<ref>جغرافیای خراسان، ص۳.</ref>.

خراسان یکی از ایالت‌ها با استان‌های بزرگ [[ایران]] است که نواحی شمال شرقی و [[شرق]] را شامل می‌گردد. در گذشته، [[سرزمین]] ایران بزرگ از نظر تقسیمات کشوری، به هشت اقیلم تقسیم می‌گردید که خراسان بزرگ در «اقلیم هشتم» جای داشت و خراسان نیز به چهار بخش تقسیم می‌شد که هر بخش را «رَبع خراسان» می‌گفتند:

# ربع اول شامل شهرهای توس، [[نیشابور]]، هرات، پوشنگ و طبسان می‌شد.

# ربع دوم شامل شهرهای [[مرو]] (شاه [[جان]])، [[سرخس]]، نسا، ابیورد، [[مرو رود]]، تالقان ([[طالقان]])، خوارزم، [[آمل]] (از شهرهای ساحلی رود [[جیحون]]) می‌گردید.

# ربع چهارم شامل بخارا، چاچ، نسف، سُغد، اشروسنه، [[سمرقند]] می‌شد. بعد از [[اسلام]]، [[ولایت]] [[سجستان]] (سیستان کنونی) و زرنگ، جزئی از ربع‌های خراسان بود<ref>به نقل از: تاریخ ایران باستان.</ref>.

[[مسعودی]] در وصف خراسان و مردمش می‌نویسد: «از خصایص آب و هوای سرزمین خراسان، [[عقول]] و [[همت]] و بلند پروازی‌های بزرگ است. مردمی فکور و صاحب [[تدبیر]] و آرای صحیح به بار آورده است. در کدامین سرزمین مردانی چون ابومسلم [[خراسانی]]، خانادان [[برمکیان]]، [[نوبختیان]]، طاهریان، سامانیان، غزنویان [[ظهور]] کرده‌اند و نامدارانی چون [[فردوسی]]، خیام، [[عطار]]، دقیقی، [[اسدی]]، [[ابن سینا]]، [[فارابی]]، ابوریحان، خواجه نظام الملک، غزالی و [[شیخ طوسی]] برخواسته است»<ref>مروج الذهب، ج۲، ص۳۲۵.</ref>.

در تاریخ خراسان بعد از اسلام آمده: [[مسلمانان]] در [[زمان]] [[خلافت عثمان]]، بعد از جنگ‌های مهم و سرنوشت‌سازی چون [[قادسیه]]، جولا، [[نهاوند]]، به ایران رسیدند و بعد از [[شکست]] [[یزدگرد سوم]]، آخرین [[پادشاه]] ساسانی در خراسان، این منطقه را [[تصرف]] کردند. در [[سال ۳۱ هجری]]، [[خلیفه]] ([[عثمان]]) [[دستور]] داد: هر کس بتواند خراسان را [[فتح]] نماید، او به عنوان [[حاکم]] خراسان [[منصوب]] خواهد شد. «[[عبداللّه بن عامر]]»، [[جوانی]] ۲۰ ساله اما [[دلاور]] و [[جسور]]، اعلام [[آمادگی]] نمود. او از کرمان به راه افتاد و تمام شهرهایی را که در مسیر خراسان بودند [[فتح]] کرد. عامر به [[جدیت]] خود را به طبس که دروازه خراسان بود رساند و توانست [[مرو]] را که مقر [[حکومت]] خراسان بود فتح کند. عبداللّه بن عامر به عنوان اولین حاکم [[مسلمان]] بر خراسان به حکومت رسید اما تا زمانی که [[عثمان]] زنده بود چندین حاکم بر خراسان حکومت کردند که می‌توان «[[قیس بن هیثم]]» و «[[حاتم بن نعمان باهلی]]» را نام برد.

بعد از کشته شدن [[خلیفه سوم]] و [[حکومت امام علی]] {{ع}}، عده‌ای با ایشان [[مخالفت]] و [[نقض پیمان]] نمودند و جنگ‌های [[جمل]] و [[صفین]] و [[نهروان]] را پدید آوردند. در این هنگام گروهی از [[مخالفان اسلام]] در خراسان به طرفداری از ساسانیان دست به [[قیام]] زدند و توانستند [[شهر]] [[نیشابور]] را از [[مسلمانان]] بگیرند. مسلمانان با از دست دادن نیشابور تمام زحمات خویش را بر باد رفته دیدند، پس [[تصمیم]] گرفتند تا به هر نحو ممکن نیشابور را بار دیگر به‌دست آورند. این خبر به [[امام علی]] {{ع}} رسیده و ایشان خواهرزاده خویش، «[[جعدة بن هبیره بن ابی وهب مخزومی]]» ـ فرزند [[ام‌هانی]] ـ را به عنوان حاکم، به خراسان فرستادند. او توانست [[مخالفان]] را [[سرکوب]] و نیشابور را پس بگیرد. بعد از چندی، [[امام]] {{ع}}، «[[ربیع بن زیاد حارثی]]» را به عنوان حاکم راهی خراسان کردند. [[ربیع]] به اتفاق برادرش «[[علاء ابن زیاد]]» بر [[مردم]] خراسان [[حکومتی]] بر پایه [[عدل و داد]] و [[انصاف]] داشتند و با مردم بسیار به [[نیکی]] برخورد می‌کردند.

بعد از [[شهادت امام علی]] {{ع}}، [[معاویه]] بر اوضاع مسلط گردید و زمام امور را به دست گرفت. او فردی نژادپرست و نسبت به [[ایرانیان]] بسیار سخت گرفت و آنها را [[آزار]] و [[اذیت]] نمود. در این [[زمان]]، حاکم خراسان چندین بار [[تغییر]] کرد که برخی از این [[حاکمان]]، [[ایرانیان]] را [[اسیر]] و به [[عراق]] و [[حجاز]] می‌فرستادند تا برای [[اعراب]] [[خدمت]] کنند. [[امویان]] با نام [[اسلام]] به روی کار آمدند و هر کجا که می‌رفتند داعیه اسلام می‌نمودند. [[مردم]] خراسان که با [[اسلام حقیقی]] در زمان امام علی {{ع}} آشنا شده بودند، از اسلام [[دروغین]] [[اموی]] ابراز [[نفرت]] و [[انزجار]] می‌کردند.

[[معاویه]] فردی به نام «[[زیاد بن ابی سفیان]]» را به [[حکومت]] خراسان [[منصوب]] کرد و [[زیاد]]«[[حکم بن عمرو غفاری]]» را که مردی نیکوسرشت بود [[حاکم]] خراسان نمود. [[حکم بن عمرو]] در خراسان، با اندک [[مخالفان اسلام]] جنگید و [[غنایم]] زیادی به‌دست آورد و زمانی که زیاد به حَکَم [[نامه]] نوشت که غنایم را به نزد معاویه بفرستد، او از این امر [[سرپیچی]] نمود و گفت: من طبق [[کتاب خدا]] عمل می‌کنم و [[خداوند]] مرا از [[مشکلات]] [[نجات]] خواهد داد و گزندی از [[خلیفه]] به من نخواهد رسید. حَکَم [[خمس]] غنایم را پرداخت کرد و مابقی را بین مردم تقسیم نمود. او به خداوند عرضه داشت: «خداوندا! اگر عمل [[نیکی]] در نزد تو دارم، هم اکنون [[جان]] مرا بگیر و مرا آسوده کن». حکم در [[سال ۵۰ هجری]] در [[مرو]] درگذشت و او را در آن [[شهر]] [[دفن]] نمودند و بعد از او، «[[انس بن ابی اناس]]» به حکومت خراسان رسید و بعد از او «[[ربیع بن زیاد حارثی]]» که حاکم سیستان شده بود، باری دیگر به حکومت خراسان رسید. او هر چند در دستگاه [[حکومت معاویه]] خدمت می‌کرد، اما رابطه‌اش را با [[خاندان]] [[علی]] {{ع}} [[حفظ]] نمود و با [[شیعیان]] در [[ارتباط]] بود. او در برابر [[ظلم]] معاویه خاموش نماند و در [[مراسم]] [[نماز جمعه]]، ظلم او را افشا نمود و بعد از [[نماز]] برای خود [[دعا]] کرد که عمرش به پایان رسد. او هنوز مسافتی را طی نکرده بود که از مرکبش به زیر افتاد، او را به [[خانه]] رساندند و از [[دنیا]] رفت. بعد از او، «[[عبداللّه بن ربیع]]» به [[حکومت]] خراسان رسید، ولی او بعد از ۲ ماه درگذشت و «[[خلید بن قره یربوعی حنفی]]» [[جانشین]] او گردید. سرانجام حکومت [[حاکمان اموی]] بر [[مردم]] خراسان غیر قابل [[تحمل]] شد و در [[شهرها]] و ولایات و قصبات و حتی در کوه‌ها و بیابان‌ها، صدای [[جوش]] و [[خروش]] و [[اعتراض]] مردم بلند شد و «[[نهضت شعوبیه]]» شکل گرفت.

«[[ابراهیم امام]]» بنا بر [[وصیت]] پدرش ـ [[محمد بن علی بن عبداللّه بن عباس بن عبدالمطلب]] ـ که بنیان‌گذار [[جنبش]] عباسیان بود، دعوت و [[نهضت]] را به دست گرفت و فرستادگانی را به خراسان فرستاد.

در این [[زمان]]، خراسان توسط «ابومسلم [[خراسانی]]» اداره می‌شد، او توانست پایه [[حکومت عباسیان]] را در خراسان و دیگر بلاد [[ایران]] مستحکم نماید. حکومت ابومسلم بر خراسان تا زمان [[منصور دوانیقی]] ادامه داشت و سرانجام ابومسلم به دست [[منصور]] کشته شد و «[[ابوداود خالد بن ابراهیم دهلی]]» را به جای او به خراسان فرستاد پس از چندی «[[عبدالجبار بن عبدالرحمان ازدی]]» حاکم خراسان شد و چون او در خراسان [[دارایی]] فراوانی به‌دست آورد، بر [[فرمان]] [[خلیفه]] [[طغیان]] نمود و در [[سال ۱۴۲ هجری]] قمری بر کنار شد. [[حاکم]] بعدی خراسان «[[اسید بن عبدالله خزائی]]» بود که چون او مُرد، «حُمید بن قحطبه» به جای او نشست و احتمالاً او در [[باغی]] از باغ‌های روستای سناباد، دارالاماره‌ای بزرگ ساخت که آن باغ و [[ارگ حکومتی]] تا قبل از [[شهادت امام رضا]] {{ع}} در سناباد، به باغ [[حمید بن قحطبه]] معروف بود. پس از چندی حمید از [[حکومت]] خراسان برکنار شد و «ابو عون عبدالملک بن یزید» حاکم شد. با به [[خلافت]] رسیدن [[مهدی]]، او باری دیگر حُمید را بر سر کار گمارد که در نهایت او در [[سال ۱۵۹ هجری]] قمری درگذشت.

 

بعد از [[شهادت امام رضا]] {{ع}} در سناباد توس و [[دفن]] شدن پیکر پاک ایشان در [[قبه]] هارونی، نام قبه هارونی به [[فراموشی]] سپرده شد و [[مشهد الرضا]] {{ع}} شکل گرفت.

 

بعدها خراسان صحنه شکل‌گیری حکومت‌های [[ایرانی]] هم چون طاهریان در [[نیشابور]]، صفاریان در توس و سامانیان در بلخ بود. در آن روزها، وجود بارگاه [[مقدس]] [[امام رضا]] {{ع}} در خراسان و شهر توس، نظر [[حاکمان]] و [[سلاطین]] را به نوعی جلب می‌کرد و به ساخت و [[تزئین]] و ترمیم بارگاه [[مطهر]] امام رضا {{ع}} [[همت]] می‌گماشتند<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۲۶۷.</ref>.

== خراسان و مهدویت ==

در [[روایات]] [[آخرالزمان]] درباره خراسان بسیار یاد شده است و این منطقه را نقطه شروع قیام‌های متعددی دانسته‌اند. روایاتی درباره [[قیام]] با [[پرچم‌های سیاه از خراسان]] [[نقل]] شده که مربوط به [[آخرالزمان]] و آستانه [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در [[حدیثی]] از [[یاران]] حضرت یاد می‌‌نماید و در آن [[حدیث]] می‌‌فرماید: در خراسان گنج‌هایی است که از جنس طلا و نقره نیستند بلکه مردانی هستند که [[خدا]] و [[رسول]] او، آنان را کنار هم جمع خواهند کرد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۴؛ ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۷.</ref>. (شاید اشاره به یک‌رنگی آنان در [[ایمان]] به [[خدا]] و [[رسول]] باشد و شاید اشاره به جمع شدن آنان گرد هم در [[آخرالزمان]] به صورت [[معجزه‌آسا]] باشد)<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۲۳۰؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۹۲.</ref>.