گستره عصمت حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

از جمله احادیثی که مفسران و محدثان اسلامی با استناد به آن عصمت حضرت فاطمه{{س}} را به اثبات رسانده و گستره آن را بیان کرده‌اند،[[حدیث]] {{متن حدیث|فاطمة بضعة منی}} است که در [[جوامع روایی]] [[فریقین]] [[اهل سنت]] و [[شیعه]] به اتفاق نقل شده است که بر اساس آن [[پیغمبر اکرم]]{{صل}} فرموده‌اند: «[[فاطمه]] پارۀتن من است». اما ادامۀ حدیث به گونه‌های مختلفی در [[روایات]] آمده است به گونه‌ای که برخی در صدد گردآوری این روایات با پس گزاره‌های متفاوت آن شده‌اند، البته در برخی روایات گزاره نخست {{متن حدیث|فاطمة بضعة منی}} نیز به صورت متفاوت آمده است. بعضی از [[دانشمندان]] همه این نقل‌ها را در یک جا گرد آورده‌اند. <ref>ر. ک: امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج7، ص232 و 236؛ [[ابن ابی الحدید]]، بی‌تا: شرح نهج البلاغه، ج16، ص283؛ جلالی، محمدرضا، المنهج الرجالی و العمل الرائد فی الموسوعة الرجالیة لسید الطائفة آیة الله العظمی البروجردی، ص278؛ [[متقی هندی]]، کنزالعمال، ج12، ص111.</ref>. طبق نقل‌های مختلف [[حدیث]] {{متن حدیث|فاطمة بضعة منی...}}، [[پیغمبر اکرم]]{{صل}}، [[اذیت]] و [[آزار]]، ناراحت کردن و [[خشمگین]] ساختن دختر گرامی خویش را به منزله اذیت و آزار و [[ناراحتی]] خویش قلمداد نموده‌ و در ادامه [[روایت]] نیز اذیت و آزار و ناراحتی خویش را با اذیت و آزار و [[خشم الهی]] مساوی دانسته‌اند. چنانچه در [[نقلی]] فرموده‌اند: {{متن حدیث|فاطمة بضعة منی فمن ءاذاها فقد ءاذانی و من ءاذانی فقد ءاذی الله}}؛ «[[فاطمه]] پارۀ تن من است؛ هر کس او را بیازارد مرا آزرده و هر کس مرا بیازارد [[خدا]] را آزرده است». <ref>ابن [[ابی الحدید]]، [[شرح نهج البلاغه]]، ج16، ص273؛ [[مجلسی]] [[محمد باقر]]، (١4٠4)، [[مرآة العقول]] فی شرح أخبار [[آل الرسول]]، ج17، ص27.</ref>. برخی از این عبارات [[عصمت حضرت فاطمه]]{{س}} را استفاده کرده‌ و در لابه لای آن گستره این عصمت را نیز بیان کرده‌اند که خود دارای تقریرهای متفاوتی به شرح ذیل است.