امامت عظمی: تفاوت میان نسخه‌ها
←امامت عظمی در اندیشه سیاسی ابن تیمیه
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[امامت]] و [[خلافت]] [[نبوی]] از دیدگاه [[اهل سنت]] را که توسط [[امام]] اعظم و [[عادل]] با شروط ویژه شکل می‌گیرد، امامت عظمی گویند. در دیدگاه اهل سنت این نوع از امامت در صورتی قابل تحقق است که [[حاکم]] و [[زمامدار]] دارای چهار شرط اصلی بوده (قرشی و عادل باشد و [[امت]] بعد از [[شور]] لازم با وی [[بیعت]] کرده باشند) و بدون این [[شرایط امامت]] عظمی منعقد نمی‌شود. امامت عظمی اختصاص به دوران خلافت [[خلفای راشدین]] دارد و با پایان گرفتن خلافت [[امام علی بن ابیطالب]] {{ع}} عصر خلافت نبوی و امامت عظمی خاتمه یافته تلقی می‌شود.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۲۹۳.</ref>. | [[امامت]] و [[خلافت]] [[نبوی]] از دیدگاه [[اهل سنت]] را که توسط [[امام]] اعظم و [[عادل]] با شروط ویژه شکل می‌گیرد، امامت عظمی گویند. در دیدگاه اهل سنت این نوع از امامت در صورتی قابل تحقق است که [[حاکم]] و [[زمامدار]] دارای چهار شرط اصلی بوده (قرشی و عادل باشد و [[امت]] بعد از [[شور]] لازم با وی [[بیعت]] کرده باشند) و بدون این [[شرایط امامت]] عظمی منعقد نمی‌شود. امامت عظمی اختصاص به دوران خلافت [[خلفای راشدین]] دارد و با پایان گرفتن خلافت [[امام علی بن ابیطالب]] {{ع}} عصر خلافت نبوی و امامت عظمی خاتمه یافته تلقی می‌شود.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۲۹۳.</ref>. | ||
== امامت عظمی در | == امامت عظمی در اندیشه سیاسی [[ابن تیمیه]] == | ||
در دیدگاه ابن تیمیه، امامت عظمی و یا خلافت نبوی در صورتی قابل تحقق است که حاکم و زمامدار دارای چهار شرط اصلی بوده، قرشی و عادل باشد و امت پس از شور لازم با وی بیعت کرده باشد و بدون این شرایط، امامت عظمی منعقد نمی‌شود. ابن تیمیه با وجود تصریح به شرایط چهارگانه در | در دیدگاه ابن تیمیه، امامت عظمی و یا خلافت نبوی در صورتی قابل تحقق است که حاکم و زمامدار دارای چهار شرط اصلی بوده، قرشی و عادل باشد و امت پس از شور لازم با وی بیعت کرده باشد و بدون این شرایط، امامت عظمی منعقد نمی‌شود. ابن تیمیه با وجود تصریح به شرایط چهارگانه در مشروعیت امامت عظمی به دو نکته تصریح می‌کند که براساس آن، [[ارزش]] عملی [[نظریه]] امامت عظمی خود به خود منتفی می‌شود: | ||
# امامت عظمی اختصاص به دوران خلافت خلفای راشدین دارد و با پایان گرفتن خلافت [[امام علی بن ابیطالب]] {{ع}} عصر خلافت نبوی {{صل}} خاتمه یافته و خلافت‌های [[اموی]] و [[عباسی]] بعد از آن، جزیی از عصر [[ملوکیت]] و در واقع تبدیل خلافت نبوی به [[سلطنت]] [[دنیایی]] محسوب می‌شود؛ | # امامت عظمی اختصاص به دوران خلافت خلفای راشدین دارد و با پایان گرفتن خلافت [[امام علی بن ابیطالب]] {{ع}} عصر خلافت نبوی {{صل}} خاتمه یافته و خلافت‌های [[اموی]] و [[عباسی]] بعد از آن، جزیی از عصر [[ملوکیت]] و در واقع تبدیل خلافت نبوی به [[سلطنت]] [[دنیایی]] محسوب می‌شود؛ | ||
# هرگاه امام اعظم از جاده [[عدل]] و [[حق]] خارج شود و به [[ظلم]] و [[فساد]] [[آلوده]] شود، امامت او [[باطل]] نمی‌شود و [[مشروعیت]] خویش را هرچند در بعد [[اعمال]] [[حاکمیت]] از دست می‌دهد، اما مشروعیت [[اطاعت]] از وی از میان نمی‌رود.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۲۹۳.</ref>. | # هرگاه امام اعظم از جاده [[عدل]] و [[حق]] خارج شود و به [[ظلم]] و [[فساد]] [[آلوده]] شود، امامت او [[باطل]] نمی‌شود و [[مشروعیت]] خویش را هرچند در بعد [[اعمال]] [[حاکمیت]] از دست می‌دهد، اما مشروعیت [[اطاعت]] از وی از میان نمی‌رود.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۲۹۳.</ref>. | ||