توحید ذاتی: تفاوت میان نسخه‌ها

مراد از توحید ذاتی آن است که [[خداوند]] واحد و یگانه بوده<ref>شیخ مفید، اوائل المقالات، ص۵۱؛ ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، ص۸۸.</ref>، علاوه بر مثل و نظیر نداشتن، هیچ جزئی هم ندارد<ref>المنقذ من التقلید، ج۱، ص۱۳۱؛ رسائل الجاحظ، ص۲۲۹.</ref>. در منابع روایی، [[توحید]] به دو قسم واحدی و احدی تقسیم شده است. مقصود از توحید واحدی آن است که خداوند مثل و نظیر ندارد و مراد از توحید احدی جزء نداشتن خداوند است<ref> التوحید، ص۸۳ ـ ۸۴؛ معانی الاخبار، ص۵ ـ ۶.</ref>.<ref>[[سید جابر موسوی راد|موسوی راد، سید جابر]]، [[توحید ذاتی (مقاله)|مقاله «توحید ذاتی»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۳ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی، ج۳]] ص ۶۳.</ref>

وجود خداوند نامتناهی است<ref>المطالب العالیة، ج۲، ص۷۷؛ اللمعات العرشیة، ص۳۹۸؛ اسفار، ج۶، ص۱۱۰.</ref> و نامتناهی بودن خداوند مستلزم آن است که خداوند هیچ شریکی نداشته و همچنین فاقد هرگونه جزء و ترکیبی باشد<ref>اسفار، ج۶، ص۱۱۰.</ref>. این دلیل یکی از قوی‌ترین دلائل اثبات [[توحید خداوند]] است. مطابق نظریه وحدت شخصی وجود، غیرمتناهی بودن وجود خداوند، مستلزم وحدت شخصی وجود است؛ به دلیل اینکه وجود نامتناهی، جا برای غیر نگذاشته و لذا تنها باید وجود واحدی به [[نام خداوند]] موجود باشد. برخی از [[فلاسفه]] معاصر تلاش کرده‌اند نتیجه نهایی عدم تناهی خداوند را نه تنها وحدت ذاتی خداوند، بلکه وحدت شخصی وجود بدانند<ref>جرحیق مختوم، ج۲ ـ ۴، ص۵۸۴ ـ ۵۹۰.</ref>.<ref>[[سید جابر موسوی راد|موسوی راد، سید جابر]]، [[توحید ذاتی (مقاله)|مقاله «توحید ذاتی»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۳ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی، ج۳]]، ص۶۳.</ref>