کارکردهای عصمت معصومان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام باقر]]{{ع}} می‌‌گوید عمربن خطاب، [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} را - که در میان آنها [[حضرت علی]]{{ع}} هم بود - در محلی جمع کرد و از آنها در مورد مسح روی [[کفش]] به هنگام [[وضو]] سؤال کرد. [[مغیره]] برخاست و گفت: من رسول خدا{{صل}} را دیدم که بر روی کفش مسح می‌‌کرد. در این هنگام حضرت علی{{ع}} فرمود آیا این کار رسول خدا{{صل}} قبل از [[نزول]] [[سوره مائده]] بود یا بعد از آن؟ مغیره اظهار بی‌اطلاعی کرد. آن گاه حضرت علی{{ع}} فرمود مسح بر کفش قبل از نزول سوره مائده بوده است، آن گاه چنین فرمود: {{عربی|نزلت المائدة قبل أن یقبض شهرین أو ثلاثة}}: سوره مائده دو یا سه ماه قبل از [[ارتحال]] رسول خدا{{صل}} نازل شده است. فقها می‌‌گویند: این روایت محال است از [[معصوم]] صادر شده باشد؛ چون مشتمل بر عبارتی است که نشان می‌‌دهد معصوم[[ شک]] داشته است که [[زمان]] [[حکم خدا]] چه بوده است. وقوع چنین تردیدی در مورد غیرمعصوم هیچ مشکلی ندارد و امری بسیار عادی است؛ اما چون معصوم از هرگونه سهو و فراموشی برکنار است، محال است چنین جمله‌ای از معصوم صادر شده باشد؛ چون منشأ [[شک]] در اینکه دو ماه یا سه ماه قبل از [[رحلت رسول خدا]]{{صل}} این [[آیه]] نازل شده، همان سهو یا فراموشی است، بلکه شک چیزی جز همان سهو نیست. <ref>شیخ بهایی؛ مشرق الشمسین مع تعلیقات الخواجوئی؛ ص۱۷۷.</ref>.

بحث مفصّلی در مورد اشتراط [[عدالت]] برای [[امام جماعت]] میان [[فقهای شیعه]] مطرح می‌‌باشد؛ <ref>شهید اول؛ ذکری الشیعة فی أحکام الشریعه؛ ج۴، ص۳۸۸.</ref>. اما متذکر شده‌اند که عدالت محرزه شرط است نه عدالت [[واقعی]]. <ref>شهید اول؛ ذکری الشیعة فی أحکام الشریعه؛ ج۴، ص۳۸۸.</ref>. در [[تأیید]] این مطلب به روایاتی استناد شده است که در آنها به مأمومین گفته شده که در صورت [[کشف]] خلاف نیازی به اعاده نیست، حتی اگر بعد از [[نماز]] متوجه شدی که امام جماعت [[یهودی]] بوده است، باز نماز مأمومین نیاز به اعاده ندارد.<ref>شهید اول؛ ذکری الشیعة فی أحکام الشریعه؛ ج۴، ص۳۸۸.</ref>.[[ شهید]] در ذکری بعد از ذکر این مطلب می‌‌گوید: اشکالی به این مطلب شده است که [[حضرت علی]]{{ع}} بدون وضو [[امامت]] [[جماعت]] را عهده دار شد و بعد از نماز شخصی را فرستاد که اعلام کند [[امیرالمؤمنین]] وضو نداشته است؛ مأمومین باید نمازهایشان را اعاده کنند و این مطلب را [[شاهدان]] به غایبان خبر دهند.<ref>شهید اول؛ ذکری الشیعة فی أحکام الشریعه؛ ج۴، ص۳۸۸.</ref>. در پاسخ این مطلب [[شهید]] می‌‌گوید که مفاد آن منافی با [[عصمت امام]]{{ع}} می‌‌باشد، پس روایت مردود است <ref>شهید اول؛ ذکری الشیعة فی أحکام الشریعه؛ ج۴، ص۳۸۸.</ref> و [[مؤیّد]] آن [[کلام]] [[شیخ طوسی]] در [[تهذیب]] پس از ذکر روایت می‌‌باشد. <ref>شیخ طوسی؛ تهذیب الاحکام؛ ج۳، ص۴۰، ح۱۴۰. همو، الاستبصار؛ ج۱، ص۴۳۳، ح۵۲.</ref>.

ارتکاز فقهای امامی، عصمت [[امامان معصوم]] در تمامی موارد عقلایی و اشراف به تمامی موارد مختلف [[شرعی]] یک [[حکم]] می‌‌باشد؛ از این رو اگر [[امام]] [[معصوم]] یک [[حکم الهی]] و [[فقهی]] را بیان می‌‌کند باید به صورت جامع باشد. از این قبیل است [[حدیث]] و روایتی که [[داوود بن فرقد]] از [[امام صادق]]{{ع}} نقل می‌‌کند که هنگام زوال وقت مخصوص [[نماز ظهر]] شروع می‌‌شود و تا گذشتن به اندازه چهار رکعت وقت مخصوص ظهر است و بعد از مقدار چهار رکعت وقت مشترک ظهر و عصر شروع می‌‌شود تا به اندازه چهار رکعت به غروب مانده که وقت مخصوص عصر آغاز می‌‌شود. <ref>شیخ طوسی، تهذیب الاحکام؛ باب اوقات الصلاة و علامة کل وقت؛ ج۲، ص۲۵.</ref> [[شیخ الشریعه اصفهانی]] می‌‌گوید: اگر مراد امام{{ع}} مشخص کردن وقت نماز ظهر به‌گونه‌ای باشد که این مقدار مخصوص [[اقامه نماز]] ظهر باشد، لازمه‌اش این است که تا این وقت مخصوص نگذشته است، نمی‌توان [[نماز عصر]] را خواند و لازمه‌اش این است که شخص مسافر که نمازش شکسته است اگر بعد از دو رکعت ظهر، نماز عصر را خواند نمازش [[باطل]] باشد، همچنین در [[نماز خوف]] و....