سیره سیاسی امام صادق: تفاوت میان نسخه‌ها

زبان خود را از [[زیاده‌گویی]] و زشت‌گویی [[حفظ]] کنید<ref>طوسی، الامالی، ص۴۴۰.</ref>. [[حضرت]] ملاک [[شیعه]] بودن را [[پیروی]] و همگون‌سازی [[رفتار]] خود با عملکرد [[امام]] دانست، نه موافقت در گفتار و [[مخالفت]] در رفتار. [[افتخار]] امام{{ع}} این بود که پیروانش در میان [[مردم]] با نشانه‌هایی که برای شیعه بودن تعریف کرده شناخته شوند تا بگویند: فلانی [[جعفری]] است و او چنین پیروانی [[تربیت]] کرده است<ref>کلینی، الکافی، ج۲، ص۷۷ - ۷۸؛ ابن ادریس، مستطرفات السرائر، ص۶۳۹.</ref>.

ترکیب هنرمندانه مخالفت اصولی و مدارای [[عقلانی]] در واقع همان تقیه‌ای بود که امام{{ع}} از آن به شیوه خود و پدرانش یاد کرد و فرمود: دین‌مداران نمی‌توانند بدون [[تقیه]] باشند<ref>برقی، المحاسن، ج۱، ص۲۵۵.</ref>. تقیه در واقع به معنای توجه به [[تهدید]] بیرونی و [[ضعف]] درونی، فرصت‌سوزی نکردن، حفظ توانمندی‌ها و تبدیل تهدید به [[فرصت]] برای عملکردی مناسب با واقعیت‌های [[اجتماعی]] است<ref>از این‌رو، تقیه با نفاق تفاوتی آشکار دارد؛ زیرا نفاق اظهار حق و پنهان داشتن باطل و شرک درونی برای رسیدن به منافع دنیایی است؛ سیوری، اللوامع الالهیة، ص۳۷۸. مازندارانی (شرح اصول الکافی، ج۹، ص۱۱۸) دایره تقیه را توسعه داده و شامل رفتارهای عرفی نیز کرده است.</ref>. بر این اساس، تقیه در [[اندیشه سیاسی]] [[امام صادق]]{{ع}} به معنای حرکت درون [[نظام]] با تکیه بر بیان آرای خود و استقلال‌بخشی به [[تفکر شیعی]]، جایگاه والایی دارد و در خور دقت بیشتری است.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۸۶.</ref>

== منابع ==