عصر فترت: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== عصر فترت که نام دیگر این دوره، عصر مقلّدَه است، دوره‌ای از تاریخ تکوین و تدوین فقه شیعه بوده که از زمان فوت شیخ طوسی (متوفای ۴۶۰ﻫ) تا قیام ابن ادر...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
«عصر فترت»، که نام دیگر این دوره، عصر مقلّدَه است، دوره‌ای از [[تاریخ]] [[تکوین]] و [[تدوین فقه شیعه]] بوده که از [[زمان]] فوت [[شیخ طوسی]] (متوفای ۴۶۰ﻫ) تا [[قیام]] [[ابن ادریس]] طول می‌کشد. شیخ طوسی در زمان [[حیات]] خویش تعداد ۱۳۵۹۰ [[حدیث]] در کتاب [[تهذیب]] و ۵۵۱۱ حدیث در کتاب [[استبصار]]، گردآوری کرده است. | |||
در عصر فترت، به دلیل [[عظمت]] و [[مقام علمی]] شیخ طوسی بیشتر [[فقها]] از [[آرای فقهی]] شیخ [[پیروی]] می‌کردند و به خود اجازۀ آن را نمی‌دادند که در برابر آرا و اجتهادهای شیخ اظهار نظر کنند. این عصر را معمولاً عصر مقلده یعنی [[دوران تقلید]] می‌نامند. | در عصر فترت، به دلیل [[عظمت]] و [[مقام علمی]] شیخ طوسی بیشتر [[فقها]] از [[آرای فقهی]] شیخ [[پیروی]] می‌کردند و به خود اجازۀ آن را نمی‌دادند که در برابر آرا و اجتهادهای شیخ اظهار نظر کنند. این عصر را معمولاً عصر مقلده یعنی [[دوران تقلید]] می‌نامند. | ||
این عصر بالغ بر یکصد سال به طول انجامید. قیام پرخاشگرانۀ [[ابن ادریس حلی]] بر علیه وضع تقلیدگونه [[دوران فترت]]، به این دوران پایان بخشید و به وسیلۀ این [[فقیه]] نقاد، [[اجتهاد]] در [[فقه شیعه]] بار دیگر [[احیا]] گردید. مهم‌ترین اثر بازمانده از ابن ادریس کتاب «السرائر» است<ref>فقه سیاسی، ج۲، ص۴۱.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص ۲۴۳.</ref> | این عصر بالغ بر یکصد سال به طول انجامید. قیام پرخاشگرانۀ [[ابن ادریس حلی]] بر علیه وضع تقلیدگونه [[دوران فترت]]، به این دوران پایان بخشید و به وسیلۀ این [[فقیه]] نقاد، [[اجتهاد]] در [[فقه شیعه]] بار دیگر [[احیا]] گردید. مهم‌ترین اثر بازمانده از ابن ادریس کتاب «السرائر» است<ref>فقه سیاسی، ج۲، ص۴۱.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص ۲۴۳.</ref> | ||