حاجت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

حاجت در معارف و سیره سجادی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۴

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲ مارس ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'دست' به 'دست'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۷٬۵۷۱

ویرایش

@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 # '''خداوند، تنها [[مرجع]] [[شایسته]] دریافت حاجات''': «[[سپاس]] خداوندی را که جز به خود، در نیاز را به روی ما فرو بست»<ref>نیایش یکم.</ref>. «ای خداوندی که... آفریدگانت را به [[نیازمندی]] وصف کرده‌ای و آنان را سزاست که به تو [[نیازمند]] باشند. پس هر که بخواهد نیازمندی خویش را به خواهش از درگاه تو رفع کند و گَردِ [[بی‌نوایی]] از چهره خود بیفشاند، حاجت خود را از جایی خواسته که بایدش خواست و به دریافت مقصود از راهی رفته است که بایدش رفت»<ref>نیایش سیزدهم؛ همچنین بنگرید به نیایش‌های بیستم، بیست‌و‌هشتم، چهل‌وهشتم و پنجاه‌و‌یکم.</ref>.
 # '''بی‌نیازی از دیگران، به‌ویژه از بَدان و [[فرومایگان]]''': «بار خدایا!... رشته پیوند مرا با خودت مگسل و در این نیاز که اکنون مراست، یا هر نیاز دیگر، مرا به غیر خود وامگذار»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. «بار خدایا! منّت هیچ [[گنهکار]] [[کافر]] بر دوش من مَنِه و برای هیچ یک از آنان در نزد من [[نعمت]] و بهره‌ای قرار مده و مرا نیز به آنان محتاج مکن»<ref>نیایش بیست‌و‌یکم.</ref>. «بار خدایا!... روزی من از من دریغ مدار و مرا به دیگر آفریدگانت وامگذار و تو خود نیاز من برآر و تو خود [[کفاف]] من بر عهده دار»<ref>نیایش بیست‌و‌دوم.</ref>.
-# '''چرا باید از [[خدا]] بخواهیم؟''' «خداوندا! هر کس که حاجت به یکی از [[بندگان]] تو بَرَد، یا یکی از بندگانت را سبب رواشدن حاجت خود پندارد، جز حِرمان [[نصیبی]] حاصل نکند و سزاوار است که تو [[احسان]] از او بازگیری»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. و نیز: «خداوندا!... درخواست برآوردن نیاز، از کسی که او خود به روا شدن [[حاجت]] [[نیازمند]] توست و برای دست یافتن به خواسته‌اش از تو [[بی‌نیاز]] نیست، خود خطایی است از خطاهای [[خطاکاران]] و لغزشی از لغزش‌های [[گنهکاران]]»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. «ای خداوندی که هر چه خواهندگان از تو خواهند، خزاین نعمتت فنا نپذیرد... چسان [[نیازمندی]] [[دست]] نیاز به سوی نیازمند دیگر بَرَد و چشان [[بینوایی]] به بینوای دیگر روی کند؟... کَرَم تو از سؤال هیچ سائلی به تنگنا نمی‌افتد و دست عطای تو فراتر از هر دست دیگر است»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. «ای خداوندی که [[تحقیر]] نمی‌کنی آنان را که دست نیاز به سوی تو دراز کنند.»..<ref>نیایش چهل‌و‌ششم.</ref>.
+# '''چرا باید از [[خدا]] بخواهیم؟''' «خداوندا! هر کس که حاجت به یکی از [[بندگان]] تو بَرَد، یا یکی از بندگانت را سبب رواشدن حاجت خود پندارد، جز حِرمان [[نصیبی]] حاصل نکند و سزاوار است که تو [[احسان]] از او بازگیری»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. و نیز: «خداوندا!... درخواست برآوردن نیاز، از کسی که او خود به روا شدن [[حاجت]] [[نیازمند]] توست و برای دست یافتن به خواسته‌اش از تو [[بی‌نیاز]] نیست، خود خطایی است از خطاهای [[خطاکاران]] و لغزشی از لغزش‌های [[گنهکاران]]»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. «ای خداوندی که هر چه خواهندگان از تو خواهند، خزاین نعمتت فنا نپذیرد... چسان [[نیازمندی]] دست نیاز به سوی نیازمند دیگر بَرَد و چشان [[بینوایی]] به بینوای دیگر روی کند؟... کَرَم تو از سؤال هیچ سائلی به تنگنا نمی‌افتد و دست عطای تو فراتر از هر دست دیگر است»<ref>نیایش سیزدهم.</ref>. «ای خداوندی که [[تحقیر]] نمی‌کنی آنان را که دست نیاز به سوی تو دراز کنند.»..<ref>نیایش چهل‌و‌ششم.</ref>.
 # '''[[لزوم]] تلاش [[قلبی]] برای تأمین نیاز''': «بار خدایا! مرا به تو حاجتی است که کوشش من از دست یافتن به آن قاصر آمده و راه‌های چاره به روی من بسته شده.»..<ref>نیایش سیزدهم.</ref>.
 # '''[[حاجت‌خواهی]] در [[دل]] [[شب]]''': «بار خدایا! شبم را آباد دار به بیدار ماندنم برای [[عبادت]] تو... و آوردن حوائج به درگاه تو.»..<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.