حارث بن عبدالعزی سعدی: تفاوت میان نسخه‌ها

مردانی از [[بنوسعد بن بکر]] [[روایت]] کرده‌اند که حارث (پس از [[بعثت]]) به مکه آمد و [[قریش]] او را درباره فرزند رضاعی‌اش [[سرزنش]] کرد و به وی خبر داد که آن حضرت از [[برانگیخته شدن]] [[مردم]] پس از [[مرگ]]، [[عذاب]] [[جهنم]] برای [[نافرمانان]] و [[پاداش]] مطیعان، [[سخن]] می‌گوید و سبب پراکندگی و [[تفرقه]] شده است. حارث در این باره با فرزند رضاعی خود، رسول خدا {{صل}}، [[گفتگو]] کرد و آن حضرت به وی فرمود: هنگامی که (در [[قیامت]]) دست تو را بگیرم این گفتگو را به یاد خواهی آورد. پس از این حارث [[مسلمان]] شد، در مسلمانی‌اش [[استوار]] ماند و به هنگام [[مسلمان]] شدن گفت: اگر فرزندم دست من را بگیرد، تا ورود به [[بهشت]] رهایم نمی‌کند<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ص۲۳۴ و از او ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۸۱۲ و از او ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۲۲.</ref>. به گفته [[ابن سعد]]<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۹۱ و مقایسه کنید با: ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۷ و ج۵، ص۶۴.</ref>، [[ابن اسحاق]] شبیه این داستان را برای عبدالله، فرزند حارث و [[برادر]] شیری [[رسول خدا]] {{صل}} نیز نقل کرده و افزوده است که [[عبدالله بنحارث بن عبدالعزی سعدی|عبدالله]] پس از [[وفات رسول خدا]] {{صل}} [[ایمان]] آورد و پیوسته می‌گریست و می‌‌گفت: امیدوارم رسول خدا {{صل}} [[روز قیامت]] دستم را بگیرد و [[نجات]] یابم. [[ابن حجر]] احتمال داده است داستان مزبور برای هردوی آنان اتفاق افتاده باشد، و در روایتی که ابن اسحاق در [[اختیار]] داشته است، با تعبیر «والله [[اعلم]]»، [[تردید]] می‌کند. این [[روایت]]، [[مسلمانی]] حارث را پس از [[رحلت رسول خدا]] {{صل}} بیان می‌کند<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۷.</ref>.