نامۀ ۷۰ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

طبیعت [[حکومت]] حق‌مدار در این است که امتیازات را به [[عدالت]] میان [[مردمان]] تقسیم کند و بر اجرای [[عدالت]] پای فشرد، چنان‌که [[امام]] نیز از آغاز [[خلافت]] بر این نکته تأکید داشت و فرمود اگر [[مالی]] را حتی اگر بهای کنیزان کرده و یا به کابین [[زنان]] خود درآورده باشید از شما باز می‌ستانم. چنین [[حکومتی]] مبنای کار را [[حق]] و [[عدالت]] قرار می‌دهد و اگر کسانی تا پیش از امتیازاتی ناروا برخوردار باشند، از این پس آن امتیازات را از دست خواهند داد. از این‌رو یکی از روش‌های [[معاویه]] در [[فریب]] [[مردمان]]، تطمیع آن‌ها به بهره‌های دنیوی بود. این طریقه برای او نتیجه‌بخش بود و موفق به [[فریب]] برخی کسانی می‌شد، از جمله عده‌ای از [[مردم]] [[مدینه]] در دوره [[زمام‌داری]] [[سهل بن حنیف]] که با این وعده‌ها فریفته شدند. [[امام]] {{ع}} ضمن نامه‌ای او را در پیوستن برخی از افراد تحت ولایتش به [[معاویه]] دل‌داری می‌دهد و به او یادآوری می‌کند که افراد سست‌پیمان [[لیاقت]] [[امامت]] [[حاکم]] [[حق]] را ندارند و هرگز قابل [[اعتماد]] نیستند و تو از کارشکنی‌های آن‌ها خلاص شدی. [[امام]] [[دلیل]] پشت کردن آن‌ها را آگاهی‌شان از [[عدل]] [[امام]] و [[برابری]] همگان در برابر [[قانون]] و [[حق]] می‌داند، که آن‌ها از این امر گریزان‌اند.