بحث:امامت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[سنّت الهی]] برای [[بشر]] با [[گزینش]] [[حضرت آدم]] به عنوان برگزیده‌ترین آفریده‌های او، آغاز می‌گردد: "... خداوند او [آدم‌] را پس از [[توبه]] از [[بهشت]] به [[زمین]] فرستاد تا با [[نسل]] خود زمین را آباد سازد و بدین وسیله [[حجت]] را بر [[بندگان]] تمام کرد. پس از [[مرگ]] حضرت آدم، زمین را خالی از [[حجّت]] نگذاشت و میان [[فرزندان]] آن [[حضرت]] و [[شناسایی]] خود پیوندی برقرار کرد. حجّت‌ها و دلیل‌های خود را قرن به قرن بر زبان [[پیامبران برگزیده]] و [[حاملان رسالت]] خویش برای آنان اقامه نمود... ذریّه [[پاک]] آنها را در بهترین جایگاه به [[ودیعه]] نهاد، و در بهترین مکان مستقر ساخت از صلب کریمانه [[پدران]] به رحم‌های پاک [[مادران]] منتقل نمود... و [[پیامبر]] ما [[حضرت محمد]] {{صل}} را به عنوان [[آخرین پیامبر]] از اصیل‌ترین و عزیزترین [[خاندان‌ها]] و از همان درختی که [[پیامبران]] و امینان درگاه خود را [[آفریده]] بود، به وجود آورد".

روند هدایت الهی طی روزگاران تا [[قیامت]] ادامه خواهد داشت و زمین از [[حجت خدا]] خالی نخواهد ماند یا آشکار است و شناخته شده و یا بیمناک و پنهان، تا [[حجت‌های الهی]] و نشانه‌های او به [[تباهی]] نگراید... با پایان یافتن [[نبوّت]] به وجود [[مقدس]] [[خاتم الانبیاء]] {{صل}} [[مسئولیت]] [[هدایت]] و [[ارشاد]] [[مردم]] به [[عترت پاک پیامبر]] که [[برترین]] عترت‌هایند، موکول گردید. آنان که اگر سخن گویند به [[راستی]] سخن گویند و اگر [[سکوت]] کنند، کسی بر آنان پیشی نگیرد، [[شجره]] نبوّت و خاستگاه [[رسالت]] و جایگاه آمد و شد [[فرشتگان]] و [[معادن]] [[علم]] و [[دانش]] و چشمه‌های حکمت‌اند و در پیشگاه [[خدا]] از پرارج‌ترین [[مقام]] و رتبه برخوردارند.