صبر در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

صبر در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۷

۱۲ بایت حذف‌شده ، ‏۲ مهٔ ۲۰۲۳

←‏منشأ صبر

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۲٬۳۴۹

ویرایش

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 == منشأ صبر ==
-[[علمای اخلاق]] و [[عرفان]] صبر را ناشی از قوت [[یقین]]<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۱۲/۱۵۸؛ عطار، ۱/۱۳۰.</ref> و [[صبر بر معصیت]] را به سبب [[علم]] به [[عاقبت]] امور و [[خوف]] از آن<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ۷/۹۹.</ref> می‌دانند. برخی نیز سبب صبر را [[برتری]] و [[غلبه]] [[عقل نظری]] و عملی که سبب و باعث خیر و [[صلاح]] است بر باعث [[هوای نفس]] که [[شهوت]] است می‌دانند که اگر اسباب خیر به [[مدد الهی]] بر اسباب هوای نفس و [[شهوات]] غالب آید، شخص از [[صابرین]] خواهد شد.<ref>نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۳/۲۸۱–۲۸۲.</ref> در مقابل [[جزع]] و [[بی‌تابی]] ناشی از [[ضعف نفس]] است که در [[حقیقت]] به [[انکار]] [[قضای الهی]] و [[حکمت]] او بازمی‌گردد<ref>نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۳/۲۷۸.</ref>.
+علمای اخلاق و [[عرفان]] صبر را ناشی از قوت [[یقین]]<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۱۲/۱۵۸؛ عطار، ۱/۱۳۰.</ref> و صبر بر معصیت را به سبب [[علم]] به عاقبت امور و [[خوف]] از آن<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ۷/۹۹.</ref> می‌دانند. برخی نیز سبب صبر را [[برتری]] و [[غلبه]] [[عقل نظری]] و عملی که سبب و باعث خیر و [[صلاح]] است بر باعث [[هوای نفس]] که [[شهوت]] است می‌دانند که اگر اسباب خیر به [[مدد الهی]] بر اسباب هوای نفس و [[شهوات]] غالب آید، شخص از [[صابرین]] خواهد شد.<ref>نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۳/۲۸۱–۲۸۲.</ref> در مقابل [[جزع]] و [[بی‌تابی]] ناشی از [[ضعف نفس]] است که در [[حقیقت]] به [[انکار]] [[قضای الهی]] و [[حکمت]] او بازمی‌گردد<ref>نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۳/۲۷۸.</ref>.
 [[امام خمینی]] [[معتقد]] است از آنجاکه [[فطرت انسان]] بر [[حبّ]] کمال و [[جمال]] و [[خداخواهی]] [[استوار]] است، به حسب [[طبیعت]] خود در مقابل [[ناگواری‌ها]] و [[مصیبت‌ها]] صبر کرده و بی‌تابی نکند اما اگر حجاب‌های طبیعی و زنگار [[خودبینی]] و [[خودخواهی]] آینه [[قلب]] او را فراگرفت، در مقابل مصیبت‌ها [[ناشکیبایی]] می‌کند. منشأ این بی‌تابی [[حب دنیا]] و [[حب نفس]] است. وقتی این امور [[حجاب]] نفس شد، کمال را در امور طبیعی و [[نفسانی]] می‌بیند و برای فقدان آنها بی‌تابی می‌کند<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ۴۲۰–۴۲۱.</ref> و این ناشی از نقصان در علم و عمل و [[معرفت]] نداشتن به مصالحی است که در حوادث و [[بلاها]] رخ می‌دهد.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۳/۲۳۵.</ref> به [[اعتقاد]] ایشان [[آگاهی]] به ثواب‌های [[اخروی]] و اطلاع بر زودگذر بودن [[دنیا]] سبب می‌شود [[انسان]] در برابر [[بلاها]] و [[کاستی‌ها]] در دنیا [[شکیبا]] باشد، چنان‌که برخی [[آیات]]{{متن قرآن|وَقَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَيْلَكُمْ ثَوَابُ اللَّهِ خَيْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا وَلَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الصَّابِرُونَ}}<ref>«و دانشوران گفتند: وای بر شما! پاداش خداوند برای آن کس که ایمان آورد و کرداری شایسته دارد بهتر است و آن را جز به شکیبایان فرا نیاموزند» سوره قصص، آیه ۸۰.</ref> بر آن دلالت می‌کند<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ۳۰۶.</ref>.<ref>[[احمد فکور افشاگر|فکور افشاگر، احمد]]، [[صبر (مقاله)|مقاله «صبر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۶ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۶، ص۶۱۲ – ۶۱۷.</ref>