مودت اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از [[وظایف]] مهم [[مسلمانان]] در هر زمانی، [[مودت]] [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} است. منظور از مودت اهل بیت {{ع}} [[پذیرش ولایت]] آن بزرگواران است. مودت اهل بیت {{ع}} با [[مودت]] [[خداوند]] و بالعکس رابطۀ یکسانی دارند: {{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّکُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ}} لذا در [[روایات]]، [[اطاعت از پیامبر]] و [[اهل بیت]]، [[اطاعت خدا]] و [[نافرمانی]] از آنان، [[عصیان]] [[خداوند]] شمرده شده است. [[مودت]] نسبت به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} دارای ثمرات مختلفی است که مهمترین آنها [[سعادت]] [[دنیا]] و [[آخرت]] است. این [[مودت]] دارای جلوه‌های عملی متعددی است، مانند: ترویج [[فضایل اهل بیت]] {{ع}}؛ [[احساس]] تألم و [[اندوه]] در [[مصایب]] [[اهل بیت]] {{ع}}؛ [[تبعیت]] و [[اطاعت از اهل بیت]] {{ع}} و غیره.  

== معناشناسی ==

مفهوم [[مودت]] هر چند با مفاهیم دیگر از جمله [[محبت]] ارتباط دارد اما از جهاتی مانند اینکه [[محبت]] بدون عمل هم می‌شود، ولی [[مودّت]]، همیشه همراه با عمل و [[تبعیت]] است، متفاوت است. به همین جهت می‌‌توان گفت، [[مودت]] از دو عنصر اساسی [[محبت]] و [[تبعیت]] تشکیل شده است. از سوی دیگر، [[مودت]]، واسطه‌ای میان [[معرفت]] و [[اطاعت]] است؛ زیرا [[مودت]] از سویی معلول [[معرفت]] و از سوی دیگر، علّت [[اطاعت]] است. بنابراین، [[مودت]]، بدون ‌معرفت به دست نمی‌آید، همانطور که [[اطاعت]] نیز بی‌مودت، محقق نمی‌شود<ref>ر.ک: [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[وظایف امت نسبت به قرآن و عترت (کتاب)|وظایف امت نسبت به قرآن و عترت]]، ص ۸۱ و ۹۵.</ref>.

یکی از [[وظایف]] مهم [[مسلمانان]] در هر زمانی، [[مودت]] [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} است<ref>ر.ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص ۲۲۲- ۲۲۸؛ [[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]، ص ۲۰۱-۲۰۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[بایسته‌های عصر چشم به راهی (مقاله)|بایسته‌های عصر چشم به راهی]].</ref>. [[مودت]] به معنای [[محبّت]] شدیدی است که آثار آن در [[احساسات]]، گفتار و [[رفتار انسان]] آشکار و نمایان شود؛ به عبارت دیگر، [[مودت]]، محبتی است که ابراز می‌شود و به [[اطاعت]] و الگوبرداری از محبوب منجر می‌شود و نقطه مقابل آن، [[عداوت]] است<ref>{{متن حدیث|وَ الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ}}؛ کافی، ج۱، ص۲۰.</ref>.<ref>ر.ک: [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[وظایف امت نسبت به قرآن و عترت (کتاب)|وظایف امت نسبت به قرآن و عترت]]، ص ۸۱.</ref> منظور از مودت اهل بیت {{ع}} همان [[پذیرش ولایت]] آن بزرگواران است؛ لذا [[دوستداران]] [[اهل بیت]]، [[شیعیان]] ایشان و منظور از مبغضان، کسانی هستند که [[ولایت]] ایشان را ترک کرده‌اند<ref>ر.ک: [[سید محمد حسین میرباقری|میرباقری، سید محمد حسین]]، [[وظایف منتظران (کتاب)|وظایف منتظران]] ص ۷۹-۹۱.</ref>.

[[مودت]] نسبت به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} نوعی تشکر از زحمات [[پیامبر خاتم]] در ادای [[رسالت الهی]] است<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۸.</ref>. این [[مودت]] دارای ثمرات مختلفی است که مهمترین آنها سعادت دنیا و [[آخرت]] است<ref>ر.ک: [[سید محمد حسین میرباقری|میرباقری، سید محمد حسین]]، [[وظایف منتظران (کتاب)|وظایف منتظران]] ص ۷۹-۹۱.</ref>. [[پیامبران الهی]] از [[امت]] خود [[اجر]] و پاداشی نمی‌خواسته‌اند؛ زیرا [[اجر]] آنان با خداست. بنابراین، اگر [[اجر]] و [[پاداش]] زحمات [[پیامبران]] به خصوص [[پیامبر خاتم]] در [[مودت]] نسبت به [[اهل بیت]] آن حضرت قرار داده شده، درواقع چیزی بوده که منفعت آن به خود [[امت]] برمی‌گشته است. [[امت]] با [[محبت]] به [[خاندان عصمت]]، به آنها نزدیک شده و بر اثر نزدیکی، [[کمالات]]، [[علم]] و هدایتشان را [[درک]] می‌‌کنند و به [[امامت]] و [[ولایت]] آنها پی برده و راه کامل [[عبودیت]] را می‌‌یابند<ref>ر.ک: [[یحیی کبیر|کبیر، یحیی]]، [[جهان‌بینی و معارف تطبیقی (کتاب)|جهان‌بینی و معارف تطبیقی]]، ص ۳۰۵-۳۰۷.</ref>، به طور کلی، با مودت اهل بیت، راه کمال [[انسان]] به سوی [[خداوند]] هموار می‌شود<ref>ر.ک: [[علی نقی فقیهی|فقیهی، علی نقی]]، [[شعله امیری|امیری، شعله]] و [[فاطمه شریفی|شریفی، فاطمه]]، [[تبیین هویت اخلاقی فرد منتظر و راهکارهای پرورش آن در نوجوانان (مقاله)|تبیین هویت اخلاقی فرد منتظر و راهکارهای پرورش آن در نوجوانان]]، ص ۱۱۰.</ref>. در نتیجه این [[مهرورزی]] از یک سو موجب [[هدایت]] هر چه بیشتر [[مردم]] به [[دین]] [[خداوند]] و از سوی دیگر عامل [[گرایش]] به [[خوبی‌ها]] و فضیلت‌های [[اهل بیت]] از طریق پذیرش الگوهای کمال است. از همین رو، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرموده است: «[[فرزندان]] خود را با [[محبت]] [[خاندان]] من [[تربیت]] کنید»<ref>{{متن حدیث|أَدِّبُوا أَوْلَادَکُم‏ عَلَی حُبِّی وَ حُبَّ أَهْلِ بَیْتِی وَ الْقُرْآنِ}}؛ ر.ک: اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۴۱۳؛ بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۲۸.</ref>؛ چراکه این [[مودّت]]، مایۀ [[نجات]] [[انسان]] در [[آخرت]] بوده و موجب جلب [[رحمت]] و [[لطف الهی]] به [[دوستداران]] این [[خاندان]] است<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۸.</ref>.

صرف دوستی با اهل بیت نمی‌تواند [[مودت]] به حساب آید. از این رو، فردی که دوست‌دار [[اهل بیت]] است، باید در مقام عمل نیز آن را به [[اثبات]] برساند. به همین جهت، [[مودت]] به [[اهل بیت]] {{ع}} از جلوه‌های عملی متعددی برخوردار است، مانند:

# ترویج [[فضایل اهل بیت]] {{ع}}: [[امام صادق]] {{ع}} به [[عبدالله بن جندب]] می‌فرمایند: «[[خدا]] [[رحمت]] کند قومی را که چراغ و مشعل بودند. [[مردمان]] را، با [[اعمال]] خود و تلاش خود، به سوی ما [[دعوت]] می‌کردند و همه [[قدرت]] خویش را بکار می‌بردند»<ref>{{متن حدیث|رَحِمَ اللَّهُ قَوْماً کَانُوا سِرَاجاً وَ مَنَاراً کَانُوا دُعَاةً إِلَیْنَا بِأَعْمَالِهِمْ وَ مَجْهُودِ طَاقَتِهِمْ}}؛ تحف العقول، ص۳۰۱.</ref>. البته در ترویج [[فضائل اهل بیت]] {{ع}} و [[دعوت]] [[مردم]] به سوی آنها نباید از حد [[اعتدال]] خارج شده و به [[غلو]] برسیم؛ همان‌گونه که [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: «مبادا درباره ما [[غلوّ]] کنید، بدانید ما [[بندگان]] مورد توجه خداییم و در [[فضل]] ما هر چه خواستید بگویید»<ref>{{متن حدیث|إِیَّاکُمْ وَ الْغُلُوَّ فِینَا قُولُوا إِنَّا عَبِیدٌ مَرْبُوبُونَ وَ قُولُوا فِی فَضْلِنَا مَا شِئْتُمْ}}؛ بحارالأنوار، ج۱۰، ص۹۲.</ref>.

# [[تبعیت]] و [[اطاعت از اهل بیت]] {{ع}}: نمی‌توان ادعای [[محبت]] و [[مودت]] [[ذوی القربی]] را داشت و از سوی دیگر از آنها [[تبعیت]] نکرد<ref>ر.ک: [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[وظایف امت نسبت به قرآن و عترت (کتاب)|وظایف امت نسبت به قرآن و عترت]]، ص ۹۵.</ref>، زیرا [[مودّت]]، تنها [[محبت]] [[قلبی]] نیست، بلکه [[فرمانبرداری محبّانه]] و [[اطاعت]] مطلق از [[مقام ولایت]] آنان است و تنها امر تشریفاتی و [[اخلاقی]] نیست، بلکه فریضۀ الهی است. بنابراین، بزرگترین جلوۀ ابراز [[مودّت]] نسبت به ایشان، [[پذیرش رهبری]] و [[امامت]] آنان و مقدم داشتن ایشان بر دیگران و [[حجّت]] شمردن قول و فعل آنان است و وقتی [[مودّت]]، واجب الهی باشد، [[اطاعت]] نیز تکلیف الهی است و شایستگی و [[برتری]] همه جانبۀ آنان معیار [[لزوم اطاعت]] است<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۸.</ref>.

گرچه [[شیعیان]] [[وظیفه]] دارند تمام [[ائمه]] {{ع}} را [[دوست]] بدارند و به آنها [[عشق]] بورزند، اما نسبت به [[دوستی]] و محبت به امام عصر {{ع}} به خصوص تأکید شده است؛ زیرا او صاحب، [[سرور]] و [[امام زمان]] ماست و شخصیتی است که همۀ [[ائمه]] {{ع}} دربارۀ او، به عظمت و بزرگی سخن‌ها گفته و تأکیدها کرده‌اند<ref>ر.ک: [[عبدالرحمن انصاری|انصاری، عبدالرحمن]]، [[وظایف منتظران امام عصر (کتاب)|وظایف منتظران امام عصر]]، ص ۵۱ ـ ۵۵.</ref> و اساساً [[ایمان]] با [[محبت]] و ولایت امام عصر {{ع}} کامل می‌‌شود<ref>ر.ک: [[محمد سبحانی نیا|سبحانی نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص ۴۲.</ref>. اصولاً تا زمانی که محبت به امام زمان {{ع}} در وجود [[انسان]] شکل نگرفته و شعله ور نشده باشد، او نمی‌تواند به [[وظایف]] [[منتظر واقعی]] عمل نماید. [[منتظران واقعی]] کسانی هستند که وضعیت [[روحی]] و [[عاطفی]] خود را به گونه‌ای سامان می‌دهند که با [[حضرت مهدی]] {{ع}} بیشترین سنخیت را داشته باشند؛ زیرا فقط در صورتی که [[امیال]] [[انسان]]، مطابق میل [[امام زمان]] {{ع}} باشد، [[آتش]] [[محبت]] آن [[امام]] فرزانه در [[دل]] [[منتظر]] زبانه خواهد کشید و دوری‌اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت<ref>ر.ک: [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۲۲-۱۲۴.</ref>.