محمد بن موسی الکاظم: تفاوت میان نسخه‌ها

ایشان از جمله افرادی بودند که در کاروان خونخواهان [[امام رضا]] {{ع}}، به همراه سه هزار نفر از [[امام‌زادگان]] و فرزندانشان به [[سرپرستی]] [[احمد بن موسی]] {{ع}} (شاه چراغ)، و [[محمد بن موسی]] {{ع}} در [[سال ۲۰۲ هجری]] قمری، از [[مدینه]] و از راه [[شیراز]] به [[ایران]] آمدند و در استان [[فارس]] (شیراز) گرفتار [[جنگ]] با [[حاکم]] شیراز شدند<ref>ریاض الانساب، ج۲، ص۱۴۶؛ امام‌زادگان، ص۲۲.</ref>. [[شمس]] الدین به سمت [[اصفهان]] حرکت و به منطقه «[[عربستان]] اصفهان»<ref>عربستان اصفهان به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می‌شده است. عربستان شمالی تا گلپایگان و خوانسار امتداد داشت. عربستان جنوبی از اشن تا علویجه که و از آنجا تا گز و برخوار اصفهان امتداد داشت و این منطقه عرب نشین و محل سکونت سادات علوی در علویجه بود. این بخش در حال حاضر به نام بخش مهردشت معروف است. </ref> می‌رسد<ref>حیاة الامام موسی بن جعفر {{ع}}، ج۲، ص۴۳۷.</ref>. او وقتی مطمئن می‌شود که در این منطقه عشایر [[عرب]] ساکن هستند و [[سادات]] و [[شیعیان]] در «علویجه» مستقرند، [[تصمیم]] بر ماندن می‌گیرد و با معرفی خودش به یکی از شیعیان به نام «حاج [[طاهر]]»، میهمان او می‌شود. وی مدتی در آنجا [[زندگی]] می‌کند تا اینکه در کنار نهر [[شهر]]، توسط [[دشمنان اهل بیت]] {{عم}} [[شناسایی]] و به [[شهادت]] می‌رسد و به وسیله [[علویون]] و میزبانش، حاج طاهر در محل فعلی - بر فراز [[کوه]] کوچکی که مشرف به علویجه است - مدفون می‌شود. به مرور [[زمان]]، شیفتگان و شیعیان [[علوی]] - با توجه به کراماتی که با [[توسل]] به [[روح]] پر فتوح او می‌بینند - بر فراز [[مرقد]] مطهرش گنبد و بارگاه مجللی بنا می‌کنند<ref>الباب الانساب.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۰۳.</ref>