ضرورت امامت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

{{متن حدیث|عَنْ مُصَدِّقِ بْنِ صَدَقَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ لَنْ تَخْلُوَ الْأَرْضُ مِنْ حُجَّةٍ عَالِمٍ يُحْيِي فِيهَا مَا يُمِيتُونَ مِنَ الْحَقِّ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآيَةَ {{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref>«بر آنند که نور خداوند را با دهانهاشان خاموش کنند و خداوند کامل‌کننده نور خویش است هر چند کافران نپسندند» سوره صف، آیه ۸.</ref>}}<ref>بصائرالدرجات فی فضائل آل محمد {{صل}} (ط. مکتبه آیه‌الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۴ ه. ق)، ج۱، ص۴۸۷، باب ۱۰.</ref>.

#{{متن حدیث|قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}}:‏ لَا تَخْلُو الْأَرْضُ‏ مِنْ‏ إِمَامٍ‏ قَائِمٍ بِحُجَّةِ اللَّهِ- إِمَّا ظَاهِرٍ مَشْهُورٍ وَ إِمَّا خَائِفٍ مَقْهُورٍ- لِئَلَّا يَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ بَيِّنَاتُهُ‏}}<ref>تفسیر القمی (ط. دار الکتاب. ۱۴۰۴ه. ق)، ج۱، ص۳۵۹.</ref>.

# [[عمرو بن ثابت]] از [[پدر]] خود نقل می‌کند که در [[محضر امام]] [[باقر]] {{ع}} قرارداشت و [[حضرت]] پیرامون [[ضرورت]] وجود دائمی [[حجت الهی]] بر زمین فرمود: {{متن حدیث|لَوْ بَقِيَتِ‏ الْأَرْضُ‏ يَوْماً وَاحِداً بِلَا إِمَامٍ مِنَّا لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا، وَ لَعَذَّبَهُمُ اللَّهُ‏ بِأَشَدِّ عَذَابِهِ، وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ جَعَلَنَا حُجَّةً فِي أَرْضِهِ وَ أَمَاناً فِي الْأَرْضِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ، لَنْ يَزَالُوا بِأَمَانٍ مِنْ‏ أَنْ تَسِيخَ بِهِمْ الْأَرْضُ مَا دُمْنَا بَيْنَ أَظْهُرِهِمْ، فَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يُهْلِكَهُمْ، ثُمَّ لَا يُمْهِلَهُمْ، وَ لَا يُنْظِرَهُمْ، ذَهَبَ بِنَا مِنْ بَيْنِهِمْ، ثُمَّ يَفْعَلُ اللَّهُ (تَعَالَى) بِهِمْ مَا يَشَاءُ}}<ref>دلائل الإمامة (ط. بعثت، ۱۴۱۳ ه. ق)، ص۴۳۷.</ref>. توضیح آنکه: در بیان [[حضرت]]، فقدان [[امام]] بر روی [[زمین]]، مساوی با [[عذاب]] آنان بیان شده. روشن است که عدم جریان [[رحمت]] رحیمیه [[الهی]] بر [[بنی‌آدم]]، عذاب را به دنبال دارد؛ چنان‌که [[خداوند]] شبیه به این تعبیر را در [[آیه]] حبل [[اللّه]] بیان می‌دارد و می‌فرماید: {{متن قرآن|وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}}<ref>«و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید و در لبه پرتگاهی از آتش بودید که شما را از آن رهانید؛ بدین‌گونه خداوند آیات خود را برای شما روشن می‌گوید باشد که شما راهیاب گردید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref>.

# شبیه به همین بیان در سؤال [[زراره]] از [[امام صادق]] {{ع}} آمده که می‌گوید: {{متن حدیث|قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}}: يَمْضِي‏ الْإِمَامُ‏ وَ لَيْسَ‏ لَهُ‏ عَقِبٌ‏؟ قَالَ: لَا يَكُونُ ذَلِكَ. قُلْتُ: فَيَكُونُ؟ قَالَ: لَا يَكُونُ، إِلَّا أَنْ يَغْضَبَ اللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ فَيُعَاجِلَهُمْ‏}} همین نگاه درباره [[امامت]] است که در بیانات مختلف، اولاً [[ضرورت وجود امام]] حاضر را در همه دوران ثابت می‌کند و ثانیاً، نبود [[حجت]] در میان [[خلق]] را به منزله [[نزول عذاب]] و نابودی [[بشریت]] معرفی می‌نماید؛ چنان‌که ابی هَراسة از [[امام باقر]] {{ع}} نقل می‌نماید که فرمودند: {{متن حدیث|لَوْ أَنَّ الْإِمَامَ رُفِعَ لَمَاجَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا، كَمَا يَمُوجُ‏ الْبَحْرُ بِأَهْلِهِ}}<ref>هر دو روایت از دلائل الإمامة (ط. بعثت، ۱۴۱۳ ه. ق)، ص۴۳۶.</ref>.

{{متن حدیث|عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِيِّ عَنْ جَابِرٍ الْأَنْصَارِيِ‏ أَنَّهُ سَأَلَ النَّبِيَّ {{صل}}: هَلْ‏ يَنْتَفِعُ‏ الشِّيعَةُ بِالْقَائِمِ {{ع}} فِي غَيْبَتِهِ فَقَالَ {{صل}}: إِي وَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالنُّبُوَّةِ إِنَّهُمْ لَيَنْتَفِعُونَ بِهِ وَ يَسْتَضِيئُونَ بِنُورِ وَلَايَتِهِ فِي غَيْبَتِهِ كَانْتِفَاعِ النَّاسِ بِالشَّمْسِ وَ إِنْ جَلَّلَهَا السَّحَابُ}}<ref>تفسیر نور الثقلین (ط، اسماعیلیان، ۱۴۱۵ه. ق)، ج۱، ص۴۹۹.</ref>.  

الثامن، أن الشمس کما أن شعاعها تدخل البیوت بقدر ما فیها من الروازن و الشبابیک و بقدر ما یرتفع عنها من الموانع، فکذلک الخلق إنما ینتفعون بأنوار هدایتهم بقدر ما یرفعون الموانع عن حواسهم و مشاعرهم التی هی روازن قلوبهم، من الشهوات النفسانیة و العلائق الجسمانیة و بقدر ما یدفعون من قلوبهم من الغواشی الکثیفة الهیولانیة إلی أن ینتهی الأمر إلی حیث یکون بمنزلة من هو تحت السماء یحیط به شعاع الشمس من جمیع جوانبه بغیر [[حجاب]]. فقد فتحت لک من هذه الجنة الروحانیة ثمانیة أبواب و لقد [[فتح]] [[الله]] [[علی]] بفضله ثمانیة أخری تضیق العبارة عن [[ذکرها]]، عسی الله أن یفتح علینا و علیک فی معرفتهم ألف باب یفتح من کل باب ألف باب}}. (بحار الأنوار (ط. دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ ه. ق)، ج۵۲، ص۹۴).</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳]] ص ۳۳۹.</ref>