امانت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

*«[[امانت]]» به معنای آن چیزی است که به [[ودیعه]] نهاده می‌شود. این واژه از ماده «[[أمن]]» گرفته شده که به معنای سکون [[قلب]] و رفع [[خوف]] و [[اضطراب]] است<ref>المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی) (مؤسسه دار الهجرة، ۱۴۱۴ ه. ق)، ج۲، ص۲۴.</ref>. چنان که درکلام [[حضرت یعقوب]] {{ع}} خطاب به فرزندانش، این معنا به خوبی دیده می‌شود: {{متن قرآن|قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلَّا كَمَا أَمِنْتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِنْ قَبْلُ فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ}}<ref>«گفت: آیا شما را بر او جز همان‌گونه امین می‌توانم داشت که پیش از این بر برادرش امین داشته بودم؟ پس خداوند بهترین نگهبان و او بخشاینده‌ترین بخشایندگان است» سوره یوسف، آیه ۶۴.</ref> براین اساس، اگر امانت را به صورت مصدری معنا کنیم، [[ضد]] [[خیانت]] و به معنای [[آرامش]] یافتن و سکون قلب و [[طمأنینه]] است<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن (ط. ناصر خسرو، ۱۳۷۲ ه. ش.)، ج۴، ص۶۹۷.</ref> و اگر به صورت اسمی معنا کنیم، به معنای چیزی است که بر محور آن به دیگری [[اعتماد]] می‌شود<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. جامعه مدرسین، ۱۴۱۷ه. ق.)، ج۱۶، ص۳۴۸.</ref>. به عبارت دیگر، امانت ودیعه‌ای است که از طرف صاحب امانت موقتاً در [[اختیار]] کسی قرار می‌گیرد که مورد اعتماد ودیعه‌گذار است و اگر [[امین]] در نگهداری امانت کوتاهی کند، [[خائن]] نامیده می‌شود.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص ۴۲۴.</ref>