هدف آفرینش: تفاوت میان نسخه‌ها

به طور کلی، [[اشاعره]] اصولاً هدفی برای [[خلقت]] قائل نیستند و [[نفی]] آن را نقصی بر [[خداوند]] به شمار نمی‌آورند. آنها در این مسئله تابع [[احکام شرع]] هستند، تا هر غایتی را که برای خلقت تعیین می‌کند، تعبّداً بپذیرند<ref>شرح المواقف (ط. الشریف الرضی، ۱۳۲۵ ه. ق)، ج۸، ص۲۰۲.</ref>.

از سوی دیگر، اشاعره دو اشکال مهم بر [[ضرورت عقلی]] هدف‌داری [[افعال الهی]]، به [[شیعه]] وارد می‌کنند: اول آنکه [[غایت]] در فعل، از جمله علل اربعه در ایجاد فعل است و علت فاعلی و غایی در افعال الهی یکی است و اگر بنا باشد که علّتی خارج از [[ذات خداوند]]، او را بر خلقت عالم وادار کند، [[نقص]] در خداوند لازم می‌آید؛ زیرا علت غایی خارج از ذات، به معنای ترکیب در ذات است؛ در حالی که او از همه نواقص بری است<ref>عبارت شهرستانی، از متکلّمین اشعری، چنین است: {{عربی|مذهب أهل الحق: أن الله تعالی خلق العالم بما فیه من الجواهر و الأعراض و أصناف الخلق و الأنواع، لا لعلة حاملة له علی الفعل سواء قدرت تلک العلة، نافعة له أو غیر نافعة، إذ لیس یقبل النفع و الضر أو قدرت تلک العلة نافعة للخلق، إذ لیس یبعثه علی الفعل باعث، فلا غرض له فی أفعاله و لا حامل، بل علة کل شیء صنعه و لا علة لصنعه}} (نهایة الأقدام فی علم الکلام (ط. دارالکتب العلمیة، ۱۴۲۵ ه. ق). ص۲۲۲). </ref>. اشکال دوم که مکمل اشکال قبلی است آنکه، هر فاعلی برای استکمال خود فعلی را انجام می‌دهد و خداوند که غنیّ بالذات است، نیازی ندارد تا برای رفع آن و استکمال خود فعلی را انجام دهد<ref>شرح المقاصد (ط. الشریف الرضی، ۱۴۰۹ ه. ق)، ج۴، ص۳۰۱.</ref>. به بیان دیگر، کامل هرگز برای غایت ناقص‌تر از خود فعلی را انجام نمی‌دهد؛ زیرا علت همیشه کامل‌تر از معلول خود است. در نتیجه، خداوندی که [[خالق هستی]] است، اگر بنا باشد فعلی را برای غایتی خارج از ذات خود انجام دهد، لازم می‌آید که اخسّ ([[غایت]] خارج از ذات)، اکمل از [[اشرف]] (ذات باری [[متعال]]) باشد و چنین امری محال است؛ زیرا در این صورت، کامل، اخسّ از ناقص خواهد بود<ref>بیان فخر رازی در این مورد چنین است: {{عربی|کل من فعل فعلا لغرض شیء آخر، کان ذلک الفاعل اخس من الشیء الذی فعل ذلک الفعل لاجله}} (المباحث المشرقیة فی علم الالهیات و الطبیعیات (ط بیدار، ۱۴۱۱ ه. ق). ج۲، ص۴۸۸).</ref>.

# افعال الهی از نوع دوم است<ref>کشف المراد (ط. مؤسسة النشر الإسلامی، ۱۴۱۳ ه. ق)، ص۳۰۶.</ref> و آیاتی که پیرامون [[هدف از خلقت]] عالم آمده، اشاره به [[جود]] [[الهی]] بر خلایق دارد؛ چنان که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref>.

[[محقق طوسی]] در این مورد می‌گوید: {{عربی|و نفی الغرض یستلزم العبث و لا یلزم عوده إلیه}}<ref>تجرید الاعتقاد (ط. جامعه مدرسین، ۱۴۰۷ه. ق). ص۱۹۸.</ref>.

بیان محقق طوسی را [[علامه طباطبایی]] این چنین شرح کرده است که فعل الهی نیازمند غایتی خارج از ذات نیست؛ زیرا ذاتی که [[غایت]] الغایات است، امکان ندارد که فعلی را برای غایتی خارج از ذات خود انجام دهد. از طرف دیگر، با بذل توجه به فعل الهی، آشکار می‌شود که همه امور هدف دارند و آن، همانا [[کمال‌جویی]] و غایت‌طلبی خودشان به واسطه [[تسبیح]] و [[تنزیه]] [[خداوند]] است. بنابراین، فعل الهی هدف دارد و عبث نیست<ref>عبارت مرحوم علامه در المیزان چنین است: {{عربی|علی أن الغرض کیفما کان أمر یستکمل به صاحب الغرض و یرتفع به حاجته و الله سبحانه لا نقص فیه و لا حاجة له حتی یستکمل به و یرتفع به حاجته، و من جهة أخری الفعل الذی لا ینتهی إلی غرض لفاعله لغو سفهی و یستنتج منه أن له سبحانه فی فعله غرضا هو ذاته لاغرض خارج منه، و أن لفعله غرضا یعود إلی نفس الفعل و هو کمال للفعل لالفاعله}} (المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات. ۱۳۹۰ ه. ق)، ج۱۸، ص۳۸۶).</ref>. نتیجه چنین بینشی در مسئله [[امامت]] آن است که به کمال رسیدن [[انسان]]، هدف و غرض نهایی از خلقت است و [[امام]]، لازمه تحقق این هدف است. این مطلب در بخش بعد، به تفصیل بیان می‌گردد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳]] ص ۲۲۰.</ref>

# در راستای تأمین این هدف که خلایق، عبادت و [[معرفت]] [[درستی]] از خداوند داشته باشند، ایشان نیازمند معلّمی شایسته‌اند که او خود معرفی کامل و مورد [[رضای الهی]] به [[مبدأ و معاد]] و [[مصالح]] و [[مفاسد]] [[اعمال انسان‌ها]] داشته باشد، و چنین فردی [[نبیّ]] و یا [[وصیّ]] او - امام [[معصوم]] - خواهد بود<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللّهِ {{صل}}: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَلَقَنِي وَ خَلَقَ عَلِيّاً قَبْلَ‏ أَنْ‏ يَخْلُقَ‏ آدَمَ‏{{ع}}... وَ خَلَقَ نُوراً فَقَسَمَهُ نِصْفَيْنِ خَلَقَنِي مِنْ نِصْفٍ وَ خَلَقَ عَلِيّاً مِنَ النِّصْفِ الْآخَرِ قَبْلَ الْأَشْيَاءِ فَنُورُهَا مِنْ نُورِي وَ نُورِ عَلِيٍّ ثُمَّ جَعَلَنَا عَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ ثُمَّ خَلَقَ الْمَلَائِكَةَ فَسَبَّحْنَا وَ سَبَّحَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ هَلَّلْنَا وَ هَلَّلَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَبَّرْنَا وَ كَبَّرَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَانَ ذَلِكَ مِنْ تَعْلِيمِي وَ تَعْلِيمِ عَلِيٍّ {{ع}}...}} (إرشاد القلوب إلی الصواب (ط. الشریف الرضی، ۱۴۱۲ ه. ق)، ج۲، ص۴۰۵).</ref>.