آثار بهره‌مندی از ولایت الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پذیرفتن]] [[ولایت]] [[خلیفه الهی]]، دو نوع آثار دارد: آثار [[دنیوی]] و [[اخروی]] و مهم‌تر، آثار [[اخروی]] آن است، اگرچه آثار [[دنیوی]] نیز ارزشمند است؛ زیرا اگر فردی اندکی [[تفکر]] و [[تعقل]] کند، آن را [[تصدیق]] خواهد نمود. تأثیر اصلی و اساسی [[ولایت]] [[خلیفه الهی]]، مربوط‍ به [[عالم آخرت]] است، اما تأثیر [[دنیوی]] آن نیز مهم و مقدمه برای [[آخرت]] است. تأثیر [[دنیوی]]، عبارت از داشتن برنامه [[زندگی]] هدفمند، داشتن [[بهداشت]] جسمی بر اثر استفاده کردن از مأکولات [[طیب]] و پرهیز از [[مصرف]] خبایث، و داشتن بهداشت روانی، به [[دلیل]] داشتن [[آرامش روحی]] و آینده‌ای [[امیدوار]] و داشتن تکیه‌گاه مطمئن و [[توکل]] بر [[پروردگار]] خویش، ... است.

 

اما تأثیر [[اخروی]] آنکه از همه مهم‌تر بلکه [[هدف]] اصلی است، لقا و [[ملاقات]] با مِهر و [[جمال]] و [[رضوان]] [[الهی]] است که نخست، خلفای خودش را همچون [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{عم}} او را، هنگامه [[جان]] دادن [[انسان]] ولایتمدار و ورود به عالَمِ [[آخرت]]، برای خوش آمدگویی و استقبال می‌فرستد و ملائک مکرّم از هر سو با [[سلام]] و تبریک، زمینه [[پذیرایی]] را فراهم می‌کنند<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۳-۲۶۴.</ref>. برخی از این آثار عبارت‌اند از:

 

[[رضای الهی]] طبق مستفاد [[فوز]] بزرگی است که قابل وصف و [[درک]] برای افراد در [[دنیا]] نیست، بلکه باید به عاَلمِ [[آخرت]] بروند تا اهمیت و عظمت آن را دریابند؛ [[رضای الهی]] هم در عالم دنیاست و هم در عاَلمِ آخرت، اما در آخرت، برای فرد [[مؤمن]] و پیرو [[حقیقی]] [[ولایت]] [[خلیفه الهی]]، ظاهر می‌شود و با خوش‌حالی وصف‌ناپذیر آن را می‌بیند و بر اثر عظمت ارزشی آن، از [[بهشت]] و نعمت‌های آن [[غافل]] و غرق در مِهر [[لقای الهی]] و رضای او می‌شود. کسانی که در پی کسب [[رضای الهی]] باشند، آثار [[دنیوی]] آن را در [[دنیا]] [[درک]] می‌کنند و آن [[وعده]] [[قرآنی]] است که به افراد طالب [[رضای الهی]] داده شده است<ref>سوره مائده، آیه ۱۶.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۴-۲۶۵.</ref>

=== جلب محبت الهی ===

{{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است»، سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref>. یکی از آثار مهمّ دیگر برای [[پیروان]] واقعی [[خلفای الهی]] {{عم}} محبوبیت داشتن نزد [[پروردگار]] متعال است. افراد [[مطیع]] ولایت ولیِ حق متصّف به صفاتی [[نیک]]، همچون: [[تقوا]]، [[احسان]]، [[صبر]]، [[توکل]] و... می‌شوند و خدای [[مهربان]]، در کتابش [[اعلان]] کرده است که دوستدارشان بوده و آنان محبوب درگاه الهی هستند<ref>سوره آل عمران، آیه ۷۶، سوره مائده، آیه ، سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.</ref>. محبوبیت در پیشگاه [[الهی]]، مخصوص کسانی است که پیرو واقعی [[جانشین]] او باشند و افرادی که فقط‍ ادعای ولایتمداری بدون عمل را دارند، جزو [[گناهکاران]] و [[کافران]] عملی محسوب شده، لذا مطرود درگاه الهی هستند<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۵-۲۶۶.</ref>.

 

{{متن قرآن|وَلَقَدْ جِئْنَاهُمْ بِكِتَابٍ فَصَّلْنَاهُ عَلَى عِلْمٍ هُدًى وَرَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ}}<ref>«و به راستی برای آنان کتابی آوردیم، آن را با دانشی (گسترده) روشن داشتیم که رهنمود و بخشایشی است برای گروهی که ایمان دارند» سوره اعراف، آیه ۵۲.</ref>. از [[آیه شریفه]] استفاده می‌شود افراد مؤمنی که ایمانشان کامل بوده و به همه [[خلفای الهی]] و [[کتاب‌های آسمانی]] [[ایمان]] دارند، [[توفیق]] بهره‌مندی از [[هدایت]] به سوی [[زندگی]] مطمئن و هدفمند [[الهی]] شامل حالشان می‌شود. بنابراین، هنگامی که [[ادیان]] متصّف به حقانیت [[الهی]] بررسی شوند، [[تصدیق]] می‌شود که دارای [[کتاب آسمانی]] متضمن [[قوانین]] فردی و [[اجتماعی]] بوده<ref>دليل بر آن، اين آيه شريفه است كه حاكی از بعثت پيامبران {{عم}} ذهمراه با كتاب آسمانی است: سوره بقره، آیه ۲۱۳.</ref> که ملاک وضع آنها، برای [[هدایت]] [[جوامع بشری]] به سوی [[رشد]] و کمال فردی و [[اجتماعی]]، در امور ماّدی و معنوی بوده است. قوانینی که تدوین‌ کننده آنها، [[پروردگار]] عالمیان، [[حکیم]] و علیم مطلق و محیط‍ بر همه چیز از جمله زمان و مکان بوده است.  

 

در این برهه نیز [[دین اسلام]]، دارای کتاب برنامه [[زندگی]] به نام [[قرآن]] [[حکیم]] بوده که اگر اهل‌ [[ایمان]] به [[دستورها]] و سفارش‌های آن عمل کنند، دارای [[زندگی]] مطمئن و هدفمند، همراه با [[ترقی]] و [[تکامل]] خواهند بود<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۶-۲۶۷.</ref>.

ثمره [[ولایت ولی]] [[حق]] و [[عمل صالح]]، برای افراد [[مؤمن]]، بهره‌مندی از [[حیات]] [[طیب]] است، هنگامی که [[زندگی دنیوی]] [[انسان]] از خبایث مادّی، مأکولات مؤثر در خبایث [[روحی]]، [[ولایت]] [[باطل]]، [[گناه]]، آلودگی‌های معنوی و [[شرک]] [[پاک]] باشد، خدای [[مهربان]] به او [[زندگی]] [[پاکیزه]] مادّی که بر اثر استفاده از مأکولات [[طیب]]<ref>سوره مائده، آیه ۴.</ref> حاصل می‌شود و [[زندگی]] [[طیب]] معنوی که ناشی از قناعت‌طبعی و [[خشنودی]] به آنچه [[خدا]] روزی او گردانیده، می‌دهد و بعد از مردن با [[روح]] [[طیب]] و [[پاک]] به سوی [[ملاقات]] پروردگارش می‌رود و موجب خوش‌حالی و خوش‌آمدگویی ملائک با آنان می‌شود و آنها را به سوی [[بهشت]] با تمام امکانات [[پذیرایی]]، [[دعوت]] می‌کنند<ref>سوره نحل، آیه ۳۲.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۷-۲۶۸.</ref>

[[قرآن]] کتابی است که در آن افراد [[مؤمن]] را به انواع خوراکی‌ها و آشامیدنی‌های [[طیب]] و مفید برای بدن [[راهنمایی]] می‌کند و به [[اعتدال]] و میانه‌رَوی در استفاده از آنها توصیه می‌کند و از [[اسراف]] و پرخوری که موجب بسیاری از امراض بدنی است [[نهی]] می‌کند<ref>سوره اعراف، آیه ۳۱.</ref> یا به خوراکی [[راهنمایی]] می‌کند که دوای فراوانی از امراض بدنی است، مانند عسل<ref>سوره نحل، آیه ۶۹.</ref> و نیز شِفا از امراض [[روحی]] و [[رذایل اخلاقی]] است که در آن، همچون طبیب دلسوز، از کارهایی که موجب بیماری‌های روحی است، سفارش به پرهیز از آنها می‌کند.  

 

کتاب الهی، نسخه جامع آسمانی است که دارای شِفا و درمان آنچه در سینه‌هاست، از امراض [[قلبی]] و صفات ناپسند روحی، مانندِ [[شک]]، [[غفلت]]، [[حیرت]]، [[جهل]] و [[رذایل اخلاقی]] و نیز شفای جسمی افراد است و کسی که خواستار [[سلامت]] [[روحی]] و جسمی است، رجوع به [[کتاب آسمانی]] کند و از ارشادها و راهنمایی‌های آن بهره‌مند شود و در مسیر [[زندگی]]، آن را عملی سازد<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۸-۲۶۹.</ref>.

 

یکی از دعوت‌های [[خلفای الهی]]، [[دعوت]] به [[استغفار]] و شُکر بود و افرادی که به آن [[دعوت]]، پاسخ مثبت داده و [[استغفار]] و شُکر [[حقیقی]] که دوری و [[انزجار]] از [[گناهان]] و [[عمل صالح]] خالصانه است، کنند که اگر گروهی باشد، موجب نزول [[برکات]] آسمانی می‌شود و اگر فردی باشد، موجب ازدیاد قوت [[روحی]] و جسمی که عبارت از صحت بدن و [[سلامت]] آن از انواع [[بیماری‌ها]] و فزونی اموال و [[اولاد]] خواهد شد.

 

اگر [[مؤمنان]] و [[مسلمانان]] به دعوت‌های [[خلفای الهی]] {{عم}} پاسخ عملی دهند و شُکرگزار و از [[اهل]] [[استغفار]] باشند، از ثمرات معنوی، ([[قوّت]] [[روحی]] در کسب توفیقات [[الهی]]) و ماّدی ([[قوّت]] و صحت بدن و نیرومندی آن در انجام وظایف دینی و کسب روزی حلال و [[برکت]] در آن) بهره‌مند می‌شوند<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۹-۲۷۰.</ref>.

[[آرامش روحی]] وسیله‌ای کارآمد برای رسیدن به آرزوهای مادّی و معنوی است و کسی که از آن بی‌بهره باشد، از رسیدن به مقاصد خود، [[محروم]] خواهد ماند. در این میان آنچه باید به عنوان یک مقصد اساسی برای یک دوراندیش مطرح باشد، مقصدی ماندگار و [[ابدی]] است و آن [[قرب]] و [[رضوان]] [[الهی]] که با [[ایمان]] و [[اصلاح]] خویشتن حاصل می‌شود و [[ایمانی]] صحیح و [[حقیقی]] است که کامل باشد و هیچ نقص و تبعیضی در آن نباشد و آن، [[ایمان]] به حقانیت [[خلفای الهی]] و [[پیروی]] از دستورهای الهی‌گونه آنان است که موجب [[آرامش]] [[حقیقی]] [[روحی]] می‌شود و شخص در لوای [[ولایت]] [[حق]]، دیگر [[ترس]] و اندوهی نخواهد داشت.

 

[[آرامش روحی]]، یعنی [[انسان]] در [[عزم]] و [[اراده]] خود استقرار و [[آرامش]] داشته و هیچ [[اضطراب]] و [[نگرانی]] به خود راه ندهد، چنان که حال شخص [[حکیم]]، یعنی کسی که دارای مَلَکه [[حکمت]] باشد، در کارهای خودش چنین بوده و [[پروردگار]] آن را از [[خواص]] [[ایمان]] و مواهب بزرگ خود بیان کرده است، شخص با [[ایمان]] بر تکیه‌گاهی [[استوار]] تکیه زده و امور خود را بر معارف حَقّه و [[اعتقادات]] غیر قابل [[شک]] قرار داده است و در کارهایش طبق [[فرمان الهی]] [[اقدام]] می‌کند و چیزی را متعلق خودش نمی‌داند تا از فوت شدنش بترسد یا از نداشتن آن، اندوهناک باشد.

 

[[مؤمن حقیقی]] و در لوای [[ولایت]] [[حق]] از هیچ یک از عوامل [[اضطراب]] [[دنیوی]]، [[ترس]] و اضطرابی ندارد، اما در برابر مسؤولیت‌های خویش تا هنگامی که در دنیاست، بین ترس و [[امید]] است، ترس از اینکه مبادا در انجام [[وظایف]] کوتاهی کند یا پایش در برابر وسوسه‌های درونی و [[شیطانی]] بلغزد و [[منحرف]] شود یا اینکه [[اعمال]] عبادی‌اش، دارای نقص و [[عیب]] باشند. البته آن [[نگرانی‌ها]]، سازنده هستند و موجب [[مراقبت]] بیش‌تر و اظهار عجز و [[ناتوانی]] در پیشگاه [[الهی]] می‌شوند<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۱-۲۷۵.</ref>.

 

یکی از [[اهداف]] [[خلفای الهی]] و نزول [[کتاب‌های آسمانی]]، بیرون آوردن افراد از [[ظلمات]]، [[گمراهی‌ها]] و باطل‌گرایی که در [[معتقدات]] و آداب و رسوم جاهلانه آنان نمود دارد به سوی صراط‍ مستقیم، [[حق]] و [[شناخت]] صحیح از خود و خدای خود است<ref>سوره حدید، آیه ۲۸.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۵-۲۷۶.</ref>

 

=== [[هدایت]] و تکامل معنوی ===

{{متن قرآن|قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَيْكُمْ مَا حُمِّلْتُمْ وَإِنْ تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا}}<ref>«بگو: از خداوند فرمانبرداری کنید و از پیامبر فرمان برید و اگر رو بگردانید جز این نیست که آنچه بر گردن او نهاده‌اند بر اوست و آنچه بر گردن شما نهاده‌اند بر شماست و اگر از او فرمان برید راهیاب می‌شوید» سوره نور، آیه ۵۴.</ref>. معنای [[هدایت]]، دلالت و [[راهنمایی]] است که مطلق بوده و شامل دلالت به سوی صراط‍ مستقیم و [[گمراهی]] می‌شود و منظور از [[هدایت]] در [[آیه شریفه]] طبق [[آیات]] دیگر، [[هدایت]] به سوی صراط‍ مستقیم است<ref>سوره شوری، آیه ۵۲.</ref> و مراد از صراط‍ مستقیم، راه پسندیده و زیبنده یک [[انسان]] [[عاقل]]<ref>سوره حج، آیه ۲۴، سوره سبأ، آیه ۶.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۶-۲۷۷.</ref>

 

یکی از خصوصیات [[خلیفه الهی]]، [[دعوت به تقوا]] و داشتن آن است که اگر افراد به آن عمل کرده و متّصف به [[تقوای الهی]] شوند، از ثمرات معنوی آن بهره‌مند می‌شوند. از جمله اینکه در هیچ یک از امور [[زندگی]] به بُن‌بَست برخورد نمی‌کنند و همواره راه نجاتی در پیش‌رو خواهند داشت<ref>سوره طلاق، آیه ۲.</ref>. رزق حلال و [[طیب]] از جایی که توقع و [[گمان]] به آن ندارند، نصیب آنان می‌گردد<ref>سوره طلاق، آیه ۳.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۷-۲۷۸.</ref>

 

=== رحمت ویژه الهی ===

[[رحمت]] به معنای [[مهربانی]] و رقّت [[قلب]] است، "ولی [[رحمت]] در [[خدا]] فقط‍ به معنای [[احسان]] و [[نعمت]] است که [[خدا]] با رقّت و انفعال وصف نمی‌شود. [[اطاعت]] از [[پروردگار]] و خلفای او موجب [[رحمت]] ویژه می‌شود<ref>سوره آل عمران، آیه ۱۳۲.</ref>. [[خدای متعال]] دارای [[رحمت]] ویژه‌ای است که از جهت کمّی، سعه در آن نیست و شامل افراد [[کافر]] و [[فاسق]] نمی‌شود، بلکه مخصوص [[مؤمنین]] و ولایتمداران ولی [[حق]] است<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۸۲-۲۸۴.</ref>.

 

[[آمرزش گناهان]]، نقش اساسی در [[توفیق]] در [[امور معنوی]] همچون [[ترقی]] و [[تکامل]] دارد و موجب بهره‌مندی بیش‌تر از موهبت‌های الهی می‌شود؛ زیرا [[گناهان]]، [[حجاب]] و مانع بزرگی برای کسب فیض‌های [[الهی]]، با وساطت ولی [[حق]]، می‌شوند. لذا هر مؤمنی نخست باید ایمن از [[عذاب]] [[خدای سبحان]] شود و وجود درونی‌اش [[نورانی]] گردد تا با آن نور ایمان و [[تقوا]]، راه خویش را بیابد و با [[رحمت]] ویژه و مضاعف [[الهی]] به [[هدف]] کمال و [[قرب الهی]] نایل گردد<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۸۴-۲۸۵.</ref>.

=== نصرت الهی ===

{{متن قرآن|إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ}}<ref>«ما پیامبران خویش و مؤمنان را در زندگی این جهان و در روزی که گواهان (به گواهی) برخیزند یاری می‌کنیم».</ref>. کلمه "نَصَرَ" به معنای تقویت کردن و نیرومند ساختن برای [[غلبه]] بر [[مشکلات]] و رسیدن به [[آرزوها]] و مقاصد است، وقتی آن را به [[خدای متعال]] نسبت می‌دهیم، نصرت الهی برای افراد [[مؤمن]]، در اهداف و مقاصدی است که موجب حفظ‍ [[دین]] و [[تکامل]] و [[رشد]] در کمالات معنوی می‌شود و یکی از موارد بارز آن، تقویت [[روحی]] و جسمی [[مؤمنین]] در برابر [[دشمنان]] مخالف [[دین]] و پیروزکردن و [[غلبه]] دادن [[مؤمنین]] بر آنان است. نصرت الهی یکی از مصادیق بارز رحمت ویژه الهی است.

نصرت الهی مطلق است و شامل [[دنیا]] و [[آخرت]] و [[امور دنیوی]]، مانند کسب رزق حلال و [[امور معنوی]]، مانندِ تقویت [[روحی]] برای عمل به [[احکام]] و دستورهای [[دینی]] می‌شود<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۸۵-۲۸۶.</ref>.

{{متن قرآن|مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْهَا وَهُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ}}<ref>«آنان که کار نیک آورند (پاداشی) بهتر از آن خواهند داشت و آنان در آن روز از هر بیمی در امانند» سوره نمل، آیه ۸۹.</ref>. [[انسان]] وقتی می‌میرد، با عالَمِ تازه‌ای به نام عالَمِ [[آخرت]] مواجه می‌شود و مسائلی جدید و عجیب را می‌بیند که از آن می‌ترسد. اولین مسأله، سَکرات [[مرگ]] و در حین [[جان]] دادن است و بعد از آن، ورود به تنهایی به عالَمِ [[برزخ]] است و در آنجا نیز مسائل و منظره‌های جدید و عجیبی را می‌بیند و بعد از [[برزخ]] که مدت آن از [[اسرار]] [[غیبی]] است، محشورشدن در [[روز قیامت]] است که نحوه [[حشر]] و نفخ صور آن، چنان ترسناک است که[مادر طفل شیرخوار که از هیچ‌گونه توجه و فداکاری در [[حقّ]] او دریغ نمی‌کند، [[غافل]] شده و او را فراموش می‌کند<ref>سوره حج، آیه ۱-۲.</ref>. [[حدیثی]] درباره [[تفسیر آیه]] مذکور از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده است<ref>الامالی للطوسی، ص۴۱۷، مجلس ۱۴، ح۹۳۹-۸۷؛ مستدرک‌ الوسائل، ج۱، ص۱۵۴، باب ۲۷، ح۲۴۱-۱۶ و بحارالانوار، ج۲۷، ص۱۷۱، باب ۷، ح۱۱.</ref> که خلاصه [[حدیث]]، این است که مراد از "حسنه" در [[آیه شریفه]]، [[شناخت امام]] [[حق]] و [[پیروی]] از اوست و کسی در [[امان]] از اهوال عالَمِ [[آخرت]] از ابتدای ورود به آن تا [[روز قیامت]] خواهد بود که امامش را بشناسد و عملاً در لوای [[ولایت]] حَقّه او قرار گیرد<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۹۱-۲۹۲.</ref>.