معاد در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن]] درباره فطری بودن عقاید و اصول کلی احکام و [[اخلاق الهی]] که از آنها تعبیر به «[[دین]]» می‌کند، چنین می‌فرماید: {{متن قرآن|فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ}}<ref>«بنابراین با درستی آیین روی (دل) را برای این دین راست بدار! بر همان سرشتی که خداوند مردم را بر آن آفریده است؛ هیچ دگرگونی در آفرینش خداوند راه ندارد؛ این است دین استوار» سوره روم، آیه ۳۰.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} نیز که [[تربیت]] شده [[مکتب]] قرآن است، آنجا که از [[فلسفه]] [[بعثت پیامبران]] سخن می‌گوید، بر فطری بودن دین و اینکه [[انبیا]] مطالبه‌کنندگان [[پیمان]] [[فطرت الهی]] بودند، چنین تأکید می‌کند: «[[[خداوند]]] پیامبرانش را در میان آنان [[مبعوث]] کرد، و پی در پی [[رسولان]] خود را به سوی آنان فرستاد، تا پیمان [[فطرت]] را از آنان مطالبه کنند و نعمت‌های فراموش شده را به یاد آنان آورند، و با [[ابلاغ]] [[دستورات]] خدا [[حجت]] را بر ایشان تمام کنند، و گنج‌های پنهانی عقل‌هایشان را استخراج نمایند، و [[آیات]] [[قدرت]] خدای را به آنان نشان دهند»<ref>نهج البلاغه، خطبه ١.</ref>. البته بررسی فطری بودن ابعاد [[دین]]، مجال دیگری می‌طلبد<ref>ر.ک: المیزان، ج۱۶، ص۱۷۷.</ref>.<ref>[[زین‌العابدین قربانی لاهیجی|قربانی لاهیجی، زین‌العابدین]]، [[معاد - قربانی (مقاله)| مقاله «معاد»]]، [[دانشنامه امام علی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۲]] ص ۳۸۴.</ref>.

* '''معاد''' در اصطلاح [[دینی]] یکی از پایه‌های اساسی [[اسلام]] و همۀ [[ادیان آسمانی]] است، یعنی [[عقیده]] به اینکه [[انسان‌ها]] پس از [[مرگ]]، دوباره هنگام [[برپایی قیامت]] زنده خواهند شد و در [[روز رستاخیز]]، به حساب آنان رسیدگی شده، [[نیکان]] به [[بهشت]] و بدکاران به [[دوزخ]] خواهند رفت<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۱۶. </ref>. [[معاد]] با همه [[شئون]] [[زندگی]] [[انسان]] ارتباط دارد. بر مبنای این [[باور]]، [[عمر]] [[دنیا]] زمانی به پایان می‌رسد و همه چیز فنا و نابود می‌شود و سپس دگربار آفریده خواهد شد و هستیِ دوباره خواهد یافت. در این میان، [[انسان‌ها]] مورد [[حسابرسی]] قرار می‌گیرند و [[تکلیف]] و وضعیت [[آینده]] آنها مشخص می‌شود<ref>ر. ک. [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۷۱۷.</ref>.  

* [[قرآن کریم]] و [[روایات]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[امامان معصوم]] {{ع}} به صورت قطعی از [[معاد]] سخن گفته‌اند. کسی که [[معاد]] را [[باور]] نکند، از [[دین اسلام]] بیرون است و [[حکم]] مسلمانی بر او جاری نیست. همۀ [[ادیان آسمانی]] از [[زندگی]] پس از [[مرگ]] خبر داده‌اند و بر این اتفاق دارند که [[جهان]] سرانجامی دارد که روز جزا و محکمۀ [[الهی]] است. [[مسلمانان]] با [[یقین]] به [[وحی الهی]]، [[معاد]] را از وعده‌های حتمی [[خداوند]] می‌دانند و بر این باورند که وعدۀ او تخلف نمی‌پذیرد و بی‌گمان، روزی [[قیامت]] فرا می‌رسد و [[میزان]] [[عدل الهی]] به پا می‌شود و به حساب خلایق رسیدگی می‌گردد. [[اعتقاد]] به [[معاد]] از نظر اهمیت، پس از اصل [[توحید]] جای دارد<ref>ر. ک. [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۱۱.</ref>. [[هدف]] اصلی [[پیامبران]] [[آگاه]] ساختن [[مردم]] از مبدأ و [[معاد]] است. [[معاد]] از اجزای مهم و متمم [[خلقت]] است؛ زیرا بدون آن [[خلقت]]، بیهوده و ناقص است<ref>{{متن قرآن|أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ}}«آیا پنداشته‌اید که ما شما را بیهوده آفریده‌ایم و شما به سوی ما بازگردانده نمی‌شوید؟» سوره مؤمنون، آیه ۱۱۵.</ref>. پیوند [[معاد]] با [[زندگی]] [[دنیا]] انکارناپذیر است.