عبدالله بن بدیل بن ورقاء خزاعی: تفاوت میان نسخه‌ها

هنگامی که [[سپاه امام]] {{ع}} راهی [[صفین]] برای [[جنگ]] با [[شامیان]] بود، عده‌ای اشکال‌تراشی می‌کردند، و [[جنگ]] را به [[صلاح]] نمی‌دانستند، اما چند تن از سران [[لشکر]] [[امام]] {{ع}} در مقابل [[مخالفان]] [[جنگ]]، از [[امام]] {{ع}} و [[نبرد]] با [[شامیان]] [[حمایت]] کردند، یکی از آنها عبد الله بن بدیل بود او برخاست و چنین گفت: «ای [[امیرالمؤمنین]]، همانا آن [[قوم]] ([[شامیان]]) اگر [[خدا]] را می‌خواستند و برای او عمل می‌کردند هرگز با ما [[مخالفت]] نمی‌نمودند، ولی آنها برای فرار از [[عدالت]]، و علاقه به انحصار طلبی، و [[حرص]] به [[قدرت]]، و بی‌علاقگی به این که مبادا دنیایشان از دست برود با ما می‌جنگند، و کینه‌هایی که در [[جان]] و [[خصومت]] و [[دشمنی]] که در سینه [[نهان]] دارند به سبب [[جنگ‌های صدر اسلام]] بوده که بر ضد آنان برپا کرده‌ای و در آن، [[پدران]] و [[خویشان]] و برادرانشان را به [[هلاکت]] رسانده‌ای، اینک برای [[انتقام]] از کشته‌های اجداد [[کفار]] خود با تو سر [[جنگ]] دارند».

این سخنانی بود که عبد الله بن بدیل قبل از عزیمت [[سپاه]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به جانب [[صفین]] و در [[حمایت از امام]] و پیشوای خود ایراد نمود و نیروهای عراقی را دلگرم و [[امیدوار]] کرد.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۸۵۲-۸۵۳.</ref>