شأن نزول آیه اکمال: تفاوت میان نسخه‌ها

شأن نزول آیه اکمال (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۱

۱ بایت حذف‌شده ، ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'ه. ق.' به 'ﻫ.ق'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۱۷: / خط ۱۷: @@
 سیوطی در الدر المنثور به نقل از [[ابوسعید خدری]] گفته است: پس از نصب علی {{ع}} به [[جانشینی پیامبر]] {{صل}} در [[غدیر]]، [[جبرئیل]] آیه اکمال را آورد<ref>الدر المنثور، ج۲، ص۲۵۹.</ref>. [[مورخان]] نیز به استناد [[منابع تاریخی]] از افراد حاضر در غدیر این روایت را تأیید کرده‌اند<ref>البدایة و النهایة، ج۵، ص۲۱۳؛ ج۷، ص۳۴۹؛ تاریخ الیعقوبی، ج۳، ص۳۵؛ تاریخ بغداد، ج۸، ص۲۹۰.</ref>. [[ائمه اهل بیت]] {{عم}} و [[مفسران]] پیرو آنان بر آن‌اند که [[سوره مائده]] آخرین [[سوره]] و آیه اکمال و [[ولایت]] آخرین [[فریضه]] بوده است<ref>الکافی، ج۱، ص۲۸۹؛ متشابه القرآن، ج۲، ص۳۰.</ref>. برخی از مفسران میان دو قول مشهور در [[روز]] [[نزول آیه]] جمع کرده و گفته‌اند جایز است بگوییم: [[خدای سبحان]]، معظم سوره را که در آن [[آیه]] “اکمال” و امر ولایت است در [[روز عرفه]] نازل کرده و پیامبر {{صل}} نیز آن را بر [[مردم]] [[تلاوت]] کرده است. ولی پیامبر {{صل}} بیان ولایت را به [[روز غدیر خم]] در [[هجدهم ذی‌حجه]] موکول کرد و برای چه بسا مراد از نزول آیه در [[روز غدیر]] تلاوت همراه [[تبلیغ]] [[فرمان]] [[ولایت]] باشد. در این صورت میان [[روایات]] تنافی وجود ندارد<ref>المیزان، ج۶، ص۱۹۶-۱۹۷.</ref>. مؤید این مطالب نیز سخن زرکشی است که چه بسا آیه‌ای به جهت اهمیت آن، دو بار نازل شده است<ref>البرهان فی علوم القرآن، ج۱، ص۳۰-۳۲.</ref>.<ref>[[سید عباس صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید عباس]]، [[آیه اکمال - صادقی فدکی (مقاله)| مقاله «آیه اکمال»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]]، ج۱، ص ۲۲۷-۲۳۲.</ref>
-[[ابن‌اسحاق]] [[راوی حدیث]] می‌گوید: من از ابی‌جعفر {{عم}} پرسیدم: «این جریان در چه روزی واقع شد؟» حضرت فرمود: «شب نوزده از ماه ذی‌الحجة [[سال دهم هجرت]] و بین این ماجرا و بین [[وفات رسول خدا]] {{صل}} صد روز فاصله شد»<ref>البرهان فی تفسیر القرآن (ط. موسسة البعثة، قسم الدراسات الإسلامیة، ۱۴۱۵ ه. ق.)، ج۲، ص۲۲۷.</ref>. [[مناقب]] ابن‌المغازلی، بعد از حذف اوایل [[سند]]، از ابی‌هریره [[روایت]] کرده که گفت: «از اولین کسانی که با [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[بیعت]] کردند، [[ابوبکر]] و [[عمر]] بودند و [[عمر بن خطاب]] پیش آمد و گفت: {{متن حدیث|بَخْ بَخْ لَكَ يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ، أَصْبَحْتَ‏ مَوْلَايَ‏ وَ مَوْلَى‏ كُلِّ‏ مُؤْمِنٍ‏ وَ مُؤْمِنَةٍ}} ([[مبارک]] باد، مبارک باد برتوای پسر [[ابی طالب]] {{ع}}؛ که مولای من و مولای هر مرد و [[زن]] با [[ایمانی]] شدی!) و بعد از او گروه گروه [[مسلمانان]] با [[علی]] {{ع}} [[بیعت]] کردند<ref>بشارة المصطفی {{صل}} لشیعة المرتضی {{ع}} (ط. المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۳ﻫ.ق)، ج۲، ص۹۸.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۳۰۷.</ref>
+[[ابن‌اسحاق]] [[راوی حدیث]] می‌گوید: من از ابی‌جعفر {{عم}} پرسیدم: «این جریان در چه روزی واقع شد؟» حضرت فرمود: «شب نوزده از ماه ذی‌الحجة [[سال دهم هجرت]] و بین این ماجرا و بین [[وفات رسول خدا]] {{صل}} صد روز فاصله شد»<ref>البرهان فی تفسیر القرآن (ط. موسسة البعثة، قسم الدراسات الإسلامیة، ۱۴۱۵ ﻫ.ق)، ج۲، ص۲۲۷.</ref>. [[مناقب]] ابن‌المغازلی، بعد از حذف اوایل [[سند]]، از ابی‌هریره [[روایت]] کرده که گفت: «از اولین کسانی که با [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[بیعت]] کردند، [[ابوبکر]] و [[عمر]] بودند و [[عمر بن خطاب]] پیش آمد و گفت: {{متن حدیث|بَخْ بَخْ لَكَ يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ، أَصْبَحْتَ‏ مَوْلَايَ‏ وَ مَوْلَى‏ كُلِّ‏ مُؤْمِنٍ‏ وَ مُؤْمِنَةٍ}} ([[مبارک]] باد، مبارک باد برتوای پسر [[ابی طالب]] {{ع}}؛ که مولای من و مولای هر مرد و [[زن]] با [[ایمانی]] شدی!) و بعد از او گروه گروه [[مسلمانان]] با [[علی]] {{ع}} [[بیعت]] کردند<ref>بشارة المصطفی {{صل}} لشیعة المرتضی {{ع}} (ط. المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۳ﻫ.ق)، ج۲، ص۹۸.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۳۰۷.</ref>
 [[علامه امینی]] در [[کتاب الغدیر]]، ۱۶ نفر از بزرگان [[اهل سنت]]، مانند: [[محمد بن جریر طبری]]، [[حاکم نیشابوری]]، [[حاکم حسکانی]]، [[سبط ابن جوزی]]، [[ابن کثیر دمشقی]] [[خطیب بغدادی]]<ref>تاریخ بغداد، ج۸، ص۲۹۰.</ref>، [[ابن عساکر]]<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج۲، ح۵۷۵ - ۵۷۸ و ۵۸۵.</ref> و [[جلال الدین سیوطی]] یاد می‌کند که در کتاب‌هایشان، [[شأن نزول]] [[آیه]] را ۱۸ ذی‌الحجه می‌دانند. [[روایات]] اینان به چهار نفر از [[صحابه]] بر می‌گردد: [[ابوسعید خدری]]، [[ابوهریره]]، [[زید بن ارقم]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]]، [[ابونعیم اصفهانی]]<ref>خصائص الوحی المبین، ص۶۱ - ۶۲. به نقل از ما نزل فی علی من القرآن، ابونعیم اصفهانی.</ref> از [[ابوسعید خدری]] این‌گونه [[روایت]] می‌کند: [[پیامبر]] {{صل}} در [[غدیر خم]]، [[مردم]] را به سوی [[علی]] {{ع}} [[دعوت]] کرد و [[دستور]] داد تا خارهای زیر درختان را جمع کنند. این جریان در روز [[پنجشنبه]] بود. [[پیامبر]] {{صل}} [[علی]] {{ع}} را فراخواند و دو دستش را گرفت و بالا برد تا این که [[مردم]] سفیدی زیر بغل [[رسول خدا]] {{صل}} را دیدند. هنوز [[مردم]] پراکنده نشده بودند که این [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}. سپس [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: [[خداوند]] بزرگ‌تر است؛ همان خدایی که [[دین]] خود را کامل و [[نعمت]] خود را بر ما تمام کرد و از [[رسالت]] من و [[ولایت علی]] پس از من، [[راضی]] و [[خشنود]] گشت<ref>{{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ عَلَى إِكْمَالِ الدِّينِ وَ إِتْمَامِ النِّعْمَةِ وَ رِضَا الرَّبِ بِرِسَالَتِي وَ بِالْوَلَايَةِ لِعَلِيٍّ مِنْ بَعْدِي}}.</ref>.