بحث:امنیت: تفاوت میان نسخه‌ها
←نخست: وضعیت کلی امنیت در زمان حکومت بنی‌امیه
| خط ۱۲۵: | خط ۱۲۵: | ||
## '''سرکوب شدید مخالفان سیاسی بنی‌امیه و نقض حقوق و آزادی‌های شهروندی''': سرکوب شدید مخالفان سیاسی و نقض حقوق و آزادی‌های شهروندی از جمله مهمترین علل ناامنی در دوران بنی‌امیه بود. بنی‌امیه با هرگونه انتقاد و مخالفت سیاسی به شدت برخورد می‌کردند. گروه‌هایی مانند شیعیان و علویان که مخالف حکومت بودند، تحت شدیدترین فشارها و سرکوب‌ها قرار داشتند. بسیاری از آنها زندانی، شکنجه یا اعدام می‌شدند. حق اظهارنظر، انتقاد، تجمع و اعتراض مسالمت‌آمیز نیز پایمال می‌شد. منتقدان سیاسی با برخورد خشونت‌آمیز مواجه می‌شدند. آزادی بیان، قلم و اندیشه سرکوب می‌گردید. این سرکوب‌ها موجب خشم و نارضایتی عمومی شده و زمینه را برای قیام‌ها و شورش‌هایی فراهم می‌کرد که خود عاملی برای ناامنی بیشتر بود. بنابراین، سرکوب سیاسی و نقض حقوق مردم از سوی بنی‌امیه، نقش مهمی در گسترش ناامنی و بی‌ثباتی در آن دوران ایفا کرده است. | ## '''سرکوب شدید مخالفان سیاسی بنی‌امیه و نقض حقوق و آزادی‌های شهروندی''': سرکوب شدید مخالفان سیاسی و نقض حقوق و آزادی‌های شهروندی از جمله مهمترین علل ناامنی در دوران بنی‌امیه بود. بنی‌امیه با هرگونه انتقاد و مخالفت سیاسی به شدت برخورد می‌کردند. گروه‌هایی مانند شیعیان و علویان که مخالف حکومت بودند، تحت شدیدترین فشارها و سرکوب‌ها قرار داشتند. بسیاری از آنها زندانی، شکنجه یا اعدام می‌شدند. حق اظهارنظر، انتقاد، تجمع و اعتراض مسالمت‌آمیز نیز پایمال می‌شد. منتقدان سیاسی با برخورد خشونت‌آمیز مواجه می‌شدند. آزادی بیان، قلم و اندیشه سرکوب می‌گردید. این سرکوب‌ها موجب خشم و نارضایتی عمومی شده و زمینه را برای قیام‌ها و شورش‌هایی فراهم می‌کرد که خود عاملی برای ناامنی بیشتر بود. بنابراین، سرکوب سیاسی و نقض حقوق مردم از سوی بنی‌امیه، نقش مهمی در گسترش ناامنی و بی‌ثباتی در آن دوران ایفا کرده است. | ||
## '''اعمال خشونت و شکنجه علیه معترضان به ویژه گروه‌های مذهبی''': در دوران حاکمیت معاویه و یزید، اعمال خشونت و شکنجه به صورت گسترده‌ای علیه معترضان به ویژه گروه‌های مذهبی مخالف اعمال می‌شد که خود یکی از عوامل مهم ناامنی در آن زمان به شمار می‌رفت. شیعیان و علویان به عنوان مخالفان سرسخت سیاسی حکومت بنی‌امیه، بیش از دیگران مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند. آنها مکرراً دستگیر، شکنجه یا اعدام می‌شدند. خانواده‌های آنان نیز از آزار و فشارهای سیاسی در امان نبودند. علاوه بر این، سایر گروه‌های معترض نیز از شکنجه و خشونت برکنار نبودند. معترضان سیاسی اغلب مورد ضرب و شتم یا حبسهای طولانی قرار می‌گرفتند. این اعمال خشونت‌آمیز علیه معترضان، موجب گسترش نارضایتی و خشم عمومی شده و زمینه‌ساز شورش‌ها و ناآرامی‌هایی می‌شد که خود تهدیدی برای امنیت شمرده می‌شود. | ## '''اعمال خشونت و شکنجه علیه معترضان به ویژه گروه‌های مذهبی''': در دوران حاکمیت معاویه و یزید، اعمال خشونت و شکنجه به صورت گسترده‌ای علیه معترضان به ویژه گروه‌های مذهبی مخالف اعمال می‌شد که خود یکی از عوامل مهم ناامنی در آن زمان به شمار می‌رفت. شیعیان و علویان به عنوان مخالفان سرسخت سیاسی حکومت بنی‌امیه، بیش از دیگران مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند. آنها مکرراً دستگیر، شکنجه یا اعدام می‌شدند. خانواده‌های آنان نیز از آزار و فشارهای سیاسی در امان نبودند. علاوه بر این، سایر گروه‌های معترض نیز از شکنجه و خشونت برکنار نبودند. معترضان سیاسی اغلب مورد ضرب و شتم یا حبسهای طولانی قرار می‌گرفتند. این اعمال خشونت‌آمیز علیه معترضان، موجب گسترش نارضایتی و خشم عمومی شده و زمینه‌ساز شورش‌ها و ناآرامی‌هایی می‌شد که خود تهدیدی برای امنیت شمرده می‌شود. | ||
## '''تضعیف نهادهای انتظامی و امنیتی و گسترش بی‌قانونی''': | ## '''تضعیف نهادهای انتظامی و امنیتی و گسترش بی‌قانونی''': نیروهای انتظامی در این دوره عمدتاً در خدمت منافع حکومت بودند و کمتر به وظیفه اصلی خود یعنی حفظ نظم و امنیت عمومی مشغول بودند. ضمناً این نهادها فاقد استقلال و کارایی لازم بودند و تحت تأثیر ملاحظات سیاسی قرار داشتند. همچنین شیوه‌های عملیاتی نظارتی و مراجع قضایی مستقلی برای بازخواست از مأموران خاطی وجود نداشت. این عوامل موجب شد تا پدیده‌هایی مانند دزدی، راهزنی و بی‌قانونی گسترش یابد و امنیت جانی و مالی مردم به خطر بیفتد. | ||
## عدم پاسخگویی دستگاه قضایی به ظلم و جنایت‌های حکومت | ## '''عدم پاسخگویی دستگاه قضایی به ظلم و جنایت‌های حکومت''': در دوران حکومت بنی امیه، دستگاه قضایی هیچگونه پاسخگویی و واکنش مناسبی در برابر ظلم و جنایاتی که از سوی حاکمان صورت می‌گرفت، نشان نمی‌داد. این مسئله خود یکی از عوامل ایجاد ناامنی و بی‌عدالتی در آن زمان به‌شمار می‌رفت. قضات غالباً از سوی حکام منصوب می‌شدند و وابستگی شدیدی به دربار داشتند. آنها عملاً هیچ اقدامی علیه حاکمان ظالم یا ماموران متخلف و سوءاستفاده‌گر انجام نمی‌دادند. حتی اگر افراد عادی در معرض ظلم و ستم ماموران قرار می‌گرفتند، راهی برای شکایت و پیگیری قانونی وجود نداشت. نبود پاسخگویی و مجازات متخلفان، زمینه را برای تکرار ظلم و بی‌عدالتی فراهم می‌کرد. این وضعیت سبب شد تا مردم اعتماد خود را به دستگاه قضایی از دست بدهند و نارضایتی و احساس ظلم در جامعه افزایش یابد. | ||
## تحریک اختلافات قومی و مذهبی در میان گروه‌های مختلف مردم | ## '''تحریک اختلافات قومی و مذهبی در میان گروه‌های مختلف مردم''': حکومت وابسته به معاویه و یزید برای تثبیت قدرت خود و سرکوب مخالفان، اغلب از شیوه تحریک اختلافات قومی و مذهبی میان گروه‌های مختلف مردم استفاده می‌کرد. این مسئله خود عامل مهمی در ایجاد ناامنی در آن دوران به‌شمار می‌رفت. بنی‌امیه با برجسته کردن اختلافات قبیله‌ای و قومی میان عرب‌ها، آنان را علیه یکدیگر بسیج می‌کرد تا از قدرت یکپارچه‌ای برخوردار نباشند. همچنین با دامن زدن به اختلافات مذهبی میان مسلمانان، به ویژه میان طرفداران اهل بیت {{عم}} و پیروان مکتب خلفا، زمینه را برای درگیری و کشمکش فراهم می‌آورد. گاه این تحریکات منجر به درگیری‌های مسلحانه و خونین میان گروه‌های مختلف می‌شد که خود عامل بی‌ثباتی و وقوع جنایاتی همچون غارت و قتل بود. در مجموع، سیاست‌های تفرقه‌افکنانه بنی‌امیه زمینه‌ساز بسیاری از ناامنی‌ها و درگیری‌های خشونت‌بار در آن دوره بود. | ||
## تسلط عناصر فاسد و غارتگر بر منابع و ثروت‌های عمومی | ## '''تسلط عناصر فاسد و غارتگر بر منابع و ثروت‌های عمومی''': | ||
## غفلت از تأمین امنیت مرزها و مناطق حاشیه‌ای حکومت | ## غفلت از تأمین امنیت مرزها و مناطق حاشیه‌ای حکومت | ||
## گسترش احساس ناامنی و بی‌عدالتی در میان اقشار مختلف مردم | ## گسترش احساس ناامنی و بی‌عدالتی در میان اقشار مختلف مردم | ||