بحث:مقام هم‌طرازی با قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ':«' به ': «'
(صفحه‌ای تازه حاوی «==جزایری== بندانگشتی|right|100px|[[سید محمود جزائری|جزائری]] ::::::حجت ا...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - ':«' به ': «') |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[پرونده:11905.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمود جزائری|جزائری]]]] | [[پرونده:11905.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمود جزائری|جزائری]]]] | ||
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[سید محمود جزائری]]''' در پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود با عنوان ''«[[کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان (پایان‌نامه)|کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان]]»'' در این‌باره گفته است: | ::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[سید محمود جزائری]]''' در پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود با عنوان ''«[[کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان (پایان‌نامه)|کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
::::::«یکی از شئون و مقامات [[ائمه]]{{عم}} که از احادیثی چون حدیث متواتر، اجماعی میان فرقین و صحیح السند ثقلین استفاده می‌شود، هم‌طرازی و شباهت علمی ایشان با قرآن است. | :::::: «یکی از شئون و مقامات [[ائمه]]{{عم}} که از احادیثی چون حدیث متواتر، اجماعی میان فرقین و صحیح السند ثقلین استفاده می‌شود، هم‌طرازی و شباهت علمی ایشان با قرآن است. | ||
::::::'''مقصود از هم‌طرازی [[اهل بیت]]{{عم}} با قرآن:''' بررسی تطبیقی همه جانبه فضائل و مقامات قرآن و [[اهل بیت]]{{عم}}، به دلیل دیدگاه‌های فراوان و ادله‌ی دینی به ظاهر گوناگون، از رسالت این رساله خارج و نیازمند رساله مستقلی می‌باشد. اما آنچه در اینجا برای ما حائز اهمیت است هم‌طرازی این دو یادگار پیامبر{{صل}} در شئون مرتبط با [[علم غیب]] می‌باشد. حدیث شریف ثقلین، در چند موضع از ناحیه [[پیامبر خاتم|رسول الله]]{{صل}} صادر شده و دارای متون مختلفی می‌باشد اما قدر مشترک آنها این است آن حضرت، تمسک به قرآن و عترت را با هم عامل هدایت دانسته و آنگاه تصریح نمودند که این دو تا روز قیامت هرگز از یکدیگر جدا نمی‌شوند. و این عدم تفکیک را مطلق مطرح نمودند یعنی از هیچ جهتی از هم جدا نمی‌شوند. زید بن أرقم از [[پیامبر خاتم|رسول الله]]{{صل}}: {{عربی|اندازه=155%|إنی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی أهل بیتی فإنهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض}}.<ref>ابن حیون، نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار{{عم}}، ج۲، ص۴۷۹، فضائل أهل البیت، ح ۸۴۰؛ ابن بابویه؛ محمد، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۲۳۴؛ همو، الأمالی، النص، ص ۴۱۵، المجلس الرابع و الستون</ref> بر فرض که این اطلاق در سخن [[پیامبر خاتم|نبی مکرم]]{{صل}} انصراف به موردی داشته باشد، یکی از یقینی‌ترین وجوه تقارن و مماثلت ثقلین، هدایتگری است. چرا که در بسیاری از نقل‌های این حدیث آن حضرت غایت تمسک به کتاب خدا و [[اهل بیت]] را عدم گمراهی انسان‌ها برشمردند. بنابراین هر چیزی که در شأن هدایتگری قرآن دخیل باشد جزء شئون [[اهل بیت]]{{عم}} خواهد بود و حتی اگر در یک مورد، [[ائمه]]{{عم}} فاقد آن شأن قرآن باشند، مستلزم جدایی ثقلین از یکدیگر در همان مورد است. و این با اطلاق نفی ابدی افتراق قرآن و عترت سازگار نیست. قرینه این سخن آن است که پیامبر{{صل}} تقارن ثقلین با یکدیگر را همچون دو انگشت سبابه خود که در کنار هم قرار داده بودند، دانستند و تصریح نمودند که نسبت این دو، مانند انگشت سبابه و انگشت وسط نیست. "من در میان شما دو چیز باقی گذاردم که تا به آن دو تمسک کردهاید هرگز گمراه نخواهید شد: کتاب خداوند و اهل بیتم. خداوند لطیف خبیر با من عهد کرده است که آن دو از یک دیگر جدا نمی‌شوند تا بر سر حوض کوثر بر من وارد شوند مانند این دو (و حضرت به دو انگشت سبابه خود اشاره فرمودند) و نمیگویم مثل این دو (و حضرت به انگشت سبابه و وسط اشاره کردند) زیرا یکی از این دو انگشت جلوتر از دیگری است. پس به این دو تمسک کنید تا گمراه نشوید، و از آنان پیشی نگیرید که هلاک می‌شوید، و از آنان عقب نمانید که متفرق می‌شوید، و به آنان چیزی یاد ندهید که از شما عالمترند."<ref>کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج۲، ص ۶۱۶، ح ۸؛ و ج ۲، ص ۶۵۵، ح ۱۱؛ تفسیر القمی، ج۱۱، ص۱۷۳، (المائدة، ۶۷ الى ۸۱)؛ کلینی، محمد، الکافی، ج۲، ص ۴۱۵، باب أدنى ما یکون به العبد مؤمنا أو کافرا أو ضالا، ح ۱</ref> | ::::::'''مقصود از هم‌طرازی [[اهل بیت]]{{عم}} با قرآن:''' بررسی تطبیقی همه جانبه فضائل و مقامات قرآن و [[اهل بیت]]{{عم}}، به دلیل دیدگاه‌های فراوان و ادله‌ی دینی به ظاهر گوناگون، از رسالت این رساله خارج و نیازمند رساله مستقلی می‌باشد. اما آنچه در اینجا برای ما حائز اهمیت است هم‌طرازی این دو یادگار پیامبر{{صل}} در شئون مرتبط با [[علم غیب]] می‌باشد. حدیث شریف ثقلین، در چند موضع از ناحیه [[پیامبر خاتم|رسول الله]]{{صل}} صادر شده و دارای متون مختلفی می‌باشد اما قدر مشترک آنها این است آن حضرت، تمسک به قرآن و عترت را با هم عامل هدایت دانسته و آنگاه تصریح نمودند که این دو تا روز قیامت هرگز از یکدیگر جدا نمی‌شوند. و این عدم تفکیک را مطلق مطرح نمودند یعنی از هیچ جهتی از هم جدا نمی‌شوند. زید بن أرقم از [[پیامبر خاتم|رسول الله]]{{صل}}: {{عربی|اندازه=155%|إنی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی أهل بیتی فإنهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض}}.<ref>ابن حیون، نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار{{عم}}، ج۲، ص۴۷۹، فضائل أهل البیت، ح ۸۴۰؛ ابن بابویه؛ محمد، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۲۳۴؛ همو، الأمالی، النص، ص ۴۱۵، المجلس الرابع و الستون</ref> بر فرض که این اطلاق در سخن [[پیامبر خاتم|نبی مکرم]]{{صل}} انصراف به موردی داشته باشد، یکی از یقینی‌ترین وجوه تقارن و مماثلت ثقلین، هدایتگری است. چرا که در بسیاری از نقل‌های این حدیث آن حضرت غایت تمسک به کتاب خدا و [[اهل بیت]] را عدم گمراهی انسان‌ها برشمردند. بنابراین هر چیزی که در شأن هدایتگری قرآن دخیل باشد جزء شئون [[اهل بیت]]{{عم}} خواهد بود و حتی اگر در یک مورد، [[ائمه]]{{عم}} فاقد آن شأن قرآن باشند، مستلزم جدایی ثقلین از یکدیگر در همان مورد است. و این با اطلاق نفی ابدی افتراق قرآن و عترت سازگار نیست. قرینه این سخن آن است که پیامبر{{صل}} تقارن ثقلین با یکدیگر را همچون دو انگشت سبابه خود که در کنار هم قرار داده بودند، دانستند و تصریح نمودند که نسبت این دو، مانند انگشت سبابه و انگشت وسط نیست. "من در میان شما دو چیز باقی گذاردم که تا به آن دو تمسک کردهاید هرگز گمراه نخواهید شد: کتاب خداوند و اهل بیتم. خداوند لطیف خبیر با من عهد کرده است که آن دو از یک دیگر جدا نمی‌شوند تا بر سر حوض کوثر بر من وارد شوند مانند این دو (و حضرت به دو انگشت سبابه خود اشاره فرمودند) و نمیگویم مثل این دو (و حضرت به انگشت سبابه و وسط اشاره کردند) زیرا یکی از این دو انگشت جلوتر از دیگری است. پس به این دو تمسک کنید تا گمراه نشوید، و از آنان پیشی نگیرید که هلاک می‌شوید، و از آنان عقب نمانید که متفرق می‌شوید، و به آنان چیزی یاد ندهید که از شما عالمترند."<ref>کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج۲، ص ۶۱۶، ح ۸؛ و ج ۲، ص ۶۵۵، ح ۱۱؛ تفسیر القمی، ج۱۱، ص۱۷۳، (المائدة، ۶۷ الى ۸۱)؛ کلینی، محمد، الکافی، ج۲، ص ۴۱۵، باب أدنى ما یکون به العبد مؤمنا أو کافرا أو ضالا، ح ۱</ref> | ||
