شکرگزاری در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام خمینی]] «شکر» را [[قدردانی]] از نعمت‌های نعمت‌دهنده می‌داند. ایشان [[شکر]] را حالتی [[نفسانی]] و ثمره این حالت را [[اعمال]] [[قلبی]] و ظاهری می‌داند. ایشان شکر [[خداوند]] را لازم و مراتب نهایی شکر را از آن [[اولیا]] می‌داند و شکر از مخلوق را از [[وظایف]] حتمی برشمرده است. برای شکر سه رکن [[علم]]، حال و عمل ذکر شده و امام خمینی از میان این سه رکن، اصل شکر را، همان حال می‌داند که ثمره [[شناخت]] [[نعمت]] و نعمت‌دهنده است. امام خمینی شکر را به شکر قلبی، زبانی و جوارحی تقسیم و اثر شکر در [[قلب]] را [[تعظیم]]، نعمت‌دهنده؛ اثر شکر در زبان را [[تسبیح]] و [[تحمید]]، و اثر شکر در جوارح را به‌کارگیری اعضا و جوارح در [[عبادت]] خداوند می‌داند. ایشان برای هر یک از [[نعمت‌ها]] شکری خاص قائل است و طریق تحصیل شکر را تحصیل معرفت نعمت‌دهنده و رساندن شکر زبانی به شکر قلبی می‌داند<ref>[[مهدی رضوانی‌پور|رضوانی‌پور، مهدی]]، [[شکر - رضوانی‌پور (مقاله)| مقاله «شکر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۶ (کتاب)| دانشنامه امام خمینی ج۶]]، ص۴۴۰ – ۴۴۶.</ref>