بنی‌قینقاع در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

بنی‌قینقاع در تاریخ اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۴۲

۶٬۰۱۹ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۳

۷۳٬۳۴۳

ویرایش

@@ خط ۵۵: / خط ۵۵: @@
 به رغم تبعید بنی‌‌قینقاع در [[سال دوم هجری]]، در سال‌های بعد نیز گاه گزارش‌هایی از آنان به چشم می‌‌خورد؛ از جمله اینکه تنی از آنها در [[نبرد خیبر]] در سپاه اسلام حضور داشتند<ref> الام، ج ۴، ص ۲۷۶.</ref>. [[ابن هشام]] نیز هنگامی که [[منافقان]] مدینه را برمی‌‌شمرد تنی چند از بنی‌‌قینقاع را چون [[زید بن لصیب]]، [[نعمان بن اوفی]]، [[رافع ‌‌بن حریمله]]، [[رفاعة بن زید]]، [[سلسلة بن برهام]] و [[کنانة ‌‌بن صوریا]] نام می‌‌برد<ref> السیرة‌‌ النبویه، ج ۲، ص ۳۶۹ ـ ۳۷۰؛ المحبر، ص ۴۷۰.</ref>. به نظر می‌‌رسد این عده پیش از تبعید بنی‌‌قینقاع [[اسلام]] آورده بودند تا بتوانند در یثرب بمانند و شاید بتوان [[منافع]] [[اقتصادی]] را عامل محافظه کاری ایشان دانست، اگرچه منابع، بیشتر از [[اقدامات فرهنگی]] و [[سیاسی]] ایشان بر ضدّ پیامبر یاد کرده‌‌اند<ref> السیرة‌‌النبویه، ج ۲، ص ۳۶۹ ـ ۳۷۰؛ المحبر، ص ۴۷۰.</ref> و کمتر از وضعیت اقتصادی ایشان سخنی هست<ref>[[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[بنی قَیْنُقاع (مقاله)|مقاله «بنی قَیْنُقاع»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۶.</ref>.
+==[[رویارویی]] با [[یهود]] و بیرون راندن بنی قینقاع‌==
+[[یهودیان]] خطر [[رشد]] روزافزون [[قدرت اسلام]] و [[مسلمانان]] را در [[مدینه]] [[حس]] کرده بودند؛ چراکه این [[نظام]] نوپا، قدرتمندانه و باصلابت هرچه تمامتر به یک [[قدرت]] [[حاکم]] تبدیل شده بود.
+پیش از [[جنگ بدر]]، [[پیمان‌نامه]] [[صلح]] به دریچه اطمینانی می‌ماند که دو طرف را کنترل می‌کرد و مانع بروز [[جنگ]] می‌شد، ولی [[پیروزی]] [[پایدار]] مسلمانان، [[روح]] [[عداوت]] و [[دشمنی]] یهود را به سرحد انفجار رساند و [[احساسات]] شرارت‌آمیز آنها را برافروخت و دیگر فرقه‌های [[اهل]] [[نفاق]] نیز آنها را در این راستا [[یاری]] کرده و به [[عیب‌جویی]] و [[توطئه]] پرداختند و با سرودن اشعار، [[مردم]] را بر ضد مسلمانان تحریک می‌کردند؛ زیرا مسلمانان علاوه‌بر [[دین]] و [[آیین]] جدیدشان به [[حکومتی]] نوپا دست یافته بودند.
+اطلاعات و [[اخبار]] مربوط به آنها، از [[رسول خدا]]{{صل}} پوشیده نبود و در [[دل]] و [[جان]] مسلمانان چنان [[جرأت]] [[دفاع]] و علاقه‌مندی به [[اسلام]] به [[جنبش]] درآمده بود که یکی از جان‌نثاران اسلام به نام [[سالم بن عمیر]] هنگامی که شنید مشرکی به نام ابو عفک از تیره [[بنی عوف]] [[پیامبر]]{{صل}} را [[ناسزا]] می‌گوید نتوانست خودداری کند و او را به [[هلاکت]] رساند<ref>مغازی، ج۱، ص۱۷۴.</ref> و همین ماجرا در مورد [[زن]] [[مشرک]] [[کینه‌توزی]] به نام عصماء دختر [[مروان]] نیز تکرار شد.<ref>مغازی، ج۱، ص۱۷۲.</ref> هم‌چنین مسلمانان‌ توانستند با [[ترور]] [[کعب بن اشرف]] که با گوشه و کنایه و [[تمسخر]]، حیثیت و آبروی مسلمانان را مورد تعرض قرار داده بود، او را از سر راه بردارند<ref>سیره نبوی، ج۲، ص۵۱.</ref>.
+تلاش‌های تحریک‌آمیز یهودیان و انتشار یاوه‌گویی‌ها و [[تبلیغات]] [[دروغین]] آنان برای بدنام کردن مسلمانان هم‌چنان ادامه یافت و با این کار پیمان‌نامه [[همزیستی مسالمت‌آمیز]] خود را نقض کردند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} تصمیم گرفت آنان را به [[آرامش]] فراخواند؛ لذا نزد یهودیان [[بنی قینقاع]] رهسپار شد و با [[حکمت]] و [[اندرز]] [[نیکو]] آنان را به [[خداشناسی]] [[دعوت]] کرد و در مورد فرجام [[سیاست‌ها]] و [[اعمال]] ناپسندشان به آنان هشدار داد و آنها را در محل بازارشان گرد آورد و به آنها فرمود:
+ای [[یهودیان]]! از [[خشم الهی]] که بر [[قریش]] فرود آمد برحذر باشید و [[اسلام]] آورید شما به خوبی دانسته‌اید که من [[فرستاده خدا]] هستم و آن را در [[کتاب آسمانی]] خود و پیمانی که [[خدا]] از شما گرفته بود، ملاحظه کرده بودید.
+این سخنان، بر [[خودبینی]] و [[تکبر]] آنان افزود و اظهار داشتند: ای محمد! از [[رویارویی]] با چنان افرادی [قریش‌] [[مغرور]] نباش؛ زیرا تو بر انسان‌های بی‌تجربه و کارناآزموده‌ای [[پیروز]] گشته‌ای. به خدا [[سوگند]]! ما مرد جنگیم و اگر با ما [[مبارزه]] نمایی پی خواهی برد که تاکنون با افرادی چون ما، درگیر نشده‌ای‌<ref>مغازی، ج۱، ص۱۷۶.</ref>.
+در جریان [[توهین]] به یک [[زن]] [[مسلمان]] که منجر به کشته شدن یک [[یهودی]] و یک مسلمان شد، [[فرومایگی]] [[یهود]] هویدا شد. به‌دنبال آن [[پیامبر اکرم]]{{صل}} با گسیل [[سپاه مسلمانان]]، یهود [[بنی قینقاع]] را مدت پانزده [[روز]] پیاپی در خانه‌های خود به محاصره درآورد به‌گونه‌ای که نه کسی از آنان [[قادر]] بر بیرون آمدن بود و
+[[پیشوایان هدایت]]، ج‌۱، ص: ۱۸۳
+نه کسی می‌توانست به داخل راه یابد و جز [[تسلیم شدن]] و تن دادن به [[فرمان پیامبر]]{{صل}} مبنی بر بیرون رفتن از [[مدینه]] و رهاکردن [[دارایی]] و سلاح‌های خود چاره‌ای نداشتند و بدین‌ترتیب، [[شهر مدینه]] از مهم‌ترین عناصر شرارت‌آمیز [[پاک‌سازی]] شد و [[آرامش سیاسی]] بر آن حکمفرما گردید، پس از [[اقتدار]] [[مسلمانان]] و [[تغییر]] [[نظام اداری]] آنان و پی بردن به توان [[رهبری]] [[حکیمانه]] و [[دولت اسلامی]] بود که حضور غیرمسلمانان در صحنه مبارزه آشکار، روبه کاهش نهاد.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۱ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۱]] ص ۱۸۱.</ref>
 == منابع ==
@@ خط ۶۰: / خط ۷۴: @@
 # [[پرونده:000057.jpg|22px]] [[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[بنی قَیْنُقاع (مقاله)|مقاله «بنی قَیْنُقاع»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|''' دائرة المعارف قرآن کریم ج۶''']]
 # [[پرونده:IM010213.jpg|22px]] [[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|'''جانشین پیامبر''']]
+# [[پرونده:151911.jpg|22px]] [[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۱ (کتاب)|'''پیشوایان هدایت ج۱''']]
 {{پایان منابع}}