رفق و مدارا: تفاوت میان نسخه‌ها

رفق و مدارا (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۳

۱۹۹ بایت حذف‌شده ، ‏۲۶ اکتبر ۲۰۲۳

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{نبوت}}
+{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[رفق و مدارا در قرآن]] - [[رفق و مدارا در معارف و سیره سجادی]] - [[رفق و مدارا در معارف دعا و زیارات]] - [[رفق و مدارا در معارف و سیره نبوی]] - [[رفق و مدارا در خانواده]]| پرسش مرتبط  = رفق و مدارا (پرسش)}}
-{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[رفق و مدارا در قرآن]] - [[رفق و مدارا در حدیث]] - [[رفق و مدارا در معارف و سیره سجادی]] - [[رفق و مدارا در معارف دعا و زیارات]] - [[رفق و مدارا در کلام اسلامی]] - [[رفق و مدارا در اخلاق اسلامی]] - [[رفق و مدارا در معارف و سیره نبوی]] - [[رفق و مدارا در خانواده]]| پرسش مرتبط  = رفق و مدارا (پرسش)}}
+== مقدمه ==
+در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا}}<ref>«پس کافران را فرصتی ده و اندکک به خود واگذار» سوره طارق، آیه ۱۷.</ref>
+همچنین می‌فرماید: {{متن قرآن|لَا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ}}<ref>«مؤمنان نباید کافران را به جای مؤمنان دوست گیرند و هر که چنین کند با خداوند هیچ رابطه‌ای ندارد مگر آنکه (بخواهید) به گونه‌ای از آنان تقیّه کنید و خداوند، شما را از خویش پروا می‌دهد و بازگشت (هر چیز) به سوی خداوند است» سوره آل عمران، آیه ۲۸.</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۴.</ref>.
+[[پیامبر]] {{صل}} می‌فرمایند: "اگر [[رفق]] چیزی بود که دیده می‌شد، می‌دیدی که هیچ مخلوقی از آن نیکوتر نیست"<ref>احمد نراقی، معراج السعاده، ص۱۸۷.</ref>.
+[[امام موسی کاظم]] {{ع}} می‌فرمایند: "[[مدارا]] کردن با دیگران نیمی از وسیله [[زندگی]] است و کسی که [[میانه‌روی]] کند [[فقیر]] نمی‌شود"<ref>شیخ حُر عاملی، آداب معاشرت، ترجمه محمد علی فارابی، یعسوب عباسی علی کمر، ص۵۰.</ref>.
+[[مدارا]] مترادف [[رفق]]، [[سازگاری]]، سهولت، مسالمت و [[نرم‌خویی]] است<ref>فرهنگ اصطلاحات اخلاقی، ص۲۰۳.</ref>.
+رفق و مدارا به معنای [[نرمی]] و [[سازش]] است. به [[بیان]] دیگر [[مهربانی]] نسبت به دیگران است و در لغت [[عرب]]: به معنای [[ملاطفت]] و [[ملایمت]] است<ref>معصومه شرف الدین الموسوی. اصول تربیتی و اخلاقی در صحیفه کامله سجادیه (پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه قم، ۱۳۸۶)، ص۲۴۰.</ref>.
+[[مدارا]] از حیث معنی نزدیک به [[رفق]] است، زیرا [[مدارا]] [[نرمی]] و [[ملایمت]] و [[حسن معاشرت]] با [[مردم]] و [[تحمل]] ناگواری و [[آزار]] آنهاست و گاهی بین رفق و مدارا می‌توان تفاوتی قائل شد به این اعتبار که در [[مدارا]] [[تحمل]] [[آزار]] [[مردم]] هست و در [[رفق]] نیست<ref>شیخ حر عاملی، آداب معاشرت، ترجمه محمد علی فارابی، یعسوب عباسی علی کمر، ص۵۰.</ref>.
+[[مدارا]] نیز نزدیک به [[رفق]] است و [[مدارا]] عبارت از آن است که ناگواری از کسی به تو رسد متحمل شوی و به روی خود نیاوری<ref>احمد نراقی، معراج السعاده، ص۱۸۸.</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۵.</ref>.
+[[مدارا]] عبارت است از آنکه به خاطر دفع مفسده، یا کم کردن آن، و یا اجتناب از بالا گرفتن آن، از [[انکار]] و ممانعت از آن خودداری کنی... [[مدارا]] گاهی برای رفع [[شر]] کسی است که با او [[سازگاری]] می‌کنی، و گاهی برای آن است که او را به سوی [[نیکی]] جلب کنی؛ و تمام اینها در جایی است که محلی برای بازداشتن و ممانعت نباشد؛ و یا اینکه [[ترس]] در بین باشد یا امکان تأثیر وجود نداشته باشد، که در این صورت [[نرمی]] و [[خوشرویی]] و [[تحمل]] [[آزار]] طرف مقابل و پاسخ گفتن [[بدی‌ها]] با [[اعمال نیک]]، [[مدارا]] خواهد بود <ref>حسین بحرانی، سلوک عرفانی در سیره اهل البیت {{عم}}، ترجمه علی شیروانی، ص۱۰۱ - ۱۰۲.</ref>.
+[[رازداری]] آن‌گونه که ما [[تفسیر]] نمودیم، یک نوع [[سازگاری]] و [[مدارا]] با [[مردم]] است<ref>حسین بحرانی، سلوک عرفانی در سیره اهل البیت {{عم}}، ترجمه علی شیروانی، ص۹۸.</ref>.
+[[مهربانی]] از اصولی است که در [[سیرت]] هر شخص وجود دارد؛ اما گاهی کسی را مستحق [[مهربانی]] و [[نرمی]] نمی‌یابیم و در این زمان هرچه کوتاه بیاییم و یا به [[نرمی]] [[رفتار]] کنیم، مطابق کتب لغت "[[مدارا]]" کرده‌ایم.
+[[دین اسلام]] به هیچ عنوان، مروج هیچ نوع سهل‌انگاری نیست؛ اما سهل‌انگاری ([[مدارا]]) با هر کسی حتی با [[دشمنان]] را مفید می‌داند. [[رفتار]] [[امام علی]] {{ع}} نمونه والای [[قاطعیت]] و [[مدارا]] بود. از دیدگاه [[امام]]، [[کارگزاران]] باید در عین [[قاطعیت]]، از [[مدارا]] برخوردار باشند. ایشان [[خشونت]] مطلق را آفت [[مدیریت]] می‌دانند. همان‌گونه که [[نرمش]] بی‌حساب را در اداره امور زیان‌بار تلقی می‌کنند.
+به نظر می‌رسد که رفق و مدارا بیشتر [[شایسته]] مدیران و دولت‌مردان [[جامعه اسلامی]] است تا افراد عادی [[جامعه اسلامی]]. [[پیامبر]] {{صل}} در جریان [[فتح مکه]] تا آخرین حد ممکن با [[اهل مکه]] [[مدارا]] کرد و هرکس را که به [[مسجد الحرام]] پناهنده شد و یا [[سلاح]] به [[زمین]] گذارد و در خانه خود ماند، در [[امان]] دانست و بعد از [[فتح]] هم با کسانی همچون [[هند]] جگرخوار و [[عکرمه بن ابی جهل]] که [[آتش]] افروز جنگ‌های پس از [[بدر]] بودند، با [[گذشت]] و [[مدارا]] برخورد نمود<ref>جعفر سبحانی، فروغ ابدیت، ج۲، ص۳۴۴ - ۳۴۶.</ref>، این برخورد نه تنها به [[عظمت]] [[اسلام]] افزود بلکه درسی بزرگ به همه [[مسلمانان]] داد؛ [[گذشت]] در عین [[قدرت]] و [[مدارا]] در عین [[قاطعیت]]<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۶-۲۴۷.</ref>.
+[[شهید مطهری]] می‌نویسد: [[پیامبر]] {{صل}} در مسایل فردی و شخصی و آنچه مربوط به شخص خودش بود نرم و ملایم بود. گذشت‌های بزرگ تاریخی‌اش یکی از [[علل]] پیشرفتش بود؛ اما در مسایل اصولی و عمومی، آنجا که [[حریم]] [[قانون]] بود، [[سختی]] و [[صلابت]] نشان می‌داد و دیگر جای [[گذشت]] نمی‌دانست، پس از [[فتح مکه]] و [[پیروزی]] بر [[قریش]]، آنان را بخشید و [[توبه]] [[قاتل]] عموی محبوبش [[حمزه]] را پذیرفت ولی زنی که از اشراف هم بود و سرقت کرده بود را [[گذشت]] نکرد و [[قانون الهی]] را [[اجرا]] نمود<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار شهید مطهری، ج۲، ص۲۵۷.</ref>.
+دو مفهوم [[تساهل]] و [[تسامح]] در [[اسلام]] با رفق و مدارا ارتباط بسیار نزدیکی دارد.
+[[فلسفه]] اصلی [[تساهل و تسامح]] در [[اسلام]]، [[تربیت]] [[مؤمنان]] و نزدیک ساختن دل‌های آنان به یکدیگر است؛ به عبارت روشن‌تر، قلمرو [[مدارا]] در درون [[نظام]] [[دینی]] است و قلمرو [[صلابت]] و [[اقتدار]] در بیرون [[نظام]] [[دینی]]، [[صلابت]] برای [[حفظ دین]]، جلوگیری از تهاجم بیگانگان، [[پیشرفت]] [[اسلام]] و نفوذناپذیر بودن [[رهبران]] [[دینی]] در برابر [[معاندان]] است. از نظر لغت [[تساهل و تسامح]] اگر با هم بیایند به معنای آسان گرفتن و [[گذشت]] است ولی اگر یکی بدون دیگری به کار [[رود]]، معنایشان متفاوت می‌شود. چون [[تساهل]] نوعی [[بی‌تفاوتی]] و اباحه‌گری در پی دارد، به خلاف [[تسامح]] که در آن [[مدارا]] و [[گذشت]] با [[اقتدار]] و [[بزرگواری]] نهفته است<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۷.</ref>.
+چنان‌چه در [[قرآن]] نیز آمده است [[تسامح]] در [[اجرای حدود الهی]] با [[روح]] [[ایمان به خدا]] و [[آخرت]] ناسازگار است. [[مسلمانان]] طی ده سال در بیش از ۷۰ [[جنگ]] شرکت کردند. واقعه [[مسجد ضرار]] نمونه‌ای از نحوه برخورد [[پیامبر]] {{صل}} با موردی بود که کانون [[دین]] مورد تهاجم قرار گرفته بود.
+یکی از اصول اولیه [[پیامبر]] {{صل}} در [[دعوت به دین]]، [[مدارا]] است.
+[[مدارا]] کردن یکی از مصادیق بارز [[حسن خلق]] است.
+نهادینه کردن [[عقاید]] و به خصوص [[عواطف]] و ملکه شدن منش‌های [[پسندیده]] در [[جان]]، هم زمان می‌طلبد و هم ظرافت، به عبارت دیگر "[[مدارا]]" می‌طلبد. [[مدارا]] در [[تربیت]] و [[اصلاح]] دیگران نقش غیر قابل انکاری دارد.
+[[مدارا]] در امور [[مستحب]] و نوافل است و کارهای [[واجب]] در هیچ شرایطی جز حالت [[ضرورت]]، قابل چشم‌پوشی و اغماض نیست.
+به همان اندازه که به [[مدارا]]، [[حسن خلق]]‌، [[حلم]] و [[معاشرت]] [[شایسته]] مأموریم، به [[تولی و تبری]]، مرزبندی مکتبی در دوستی‌ها، صف‌آرایی در برابر [[دشمن]]، [[مقاومت]] بر سر "مواضع" و بی‌تفاوت نبودن در مقابل [[بدی‌ها]] و بدان موظف هستیم.
-== مقدمه ==
+از مضمون برخی [[روایات]] استفاده می‌شود که اساساً [[ایمان]] در پرتو [[مدارا]] کردن با [[مردم]]، محفوظ می‌ماند... شاید کلی‌ترین ویژگی فرد مداراگر آن است که نسبت به خود، واقع‌بین است... [[مدارا]] در ایجاد [[روابط اجتماعی]] سالم و خوب، نقشی اساسی ایفا می‌کند. شخص مداراگر نه تنها افراد را بر [[اشتباهات]] و ضعف‌های خویش [[آگاه]] می‌سازد، بلکه خود، عامل اصلی در تقویت و رشد [[روابط اجتماعی]] خواهد بود.
-* در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا}}<ref>«پس کافران را فرصتی ده و اندکک به خود واگذار» سوره طارق، آیه ۱۷.</ref>
-* همچنین می‌فرماید: {{متن قرآن|لَا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ}}<ref>«مؤمنان نباید کافران را به جای مؤمنان دوست گیرند و هر که چنین کند با خداوند هیچ رابطه‌ای ندارد مگر آنکه (بخواهید) به گونه‌ای از آنان تقیّه کنید و خداوند، شما را از خویش پروا می‌دهد و بازگشت (هر چیز) به سوی خداوند است» سوره آل عمران، آیه ۲۸.</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۴.</ref>.
+در نتیجه [[مدارا]] با [[مردم]] اگر به منظور [[احترام]] و [[تکریم]] به شخصیت آنان باشد بسیار ارزنده است، چنین مدارایی نشانه [[عقل]] بیدار و [[فکر]] روشن‌بین است، چنین مدارایی مایه [[محبوبیت]] و راه نفوذ در [[افکار]] دیگران است. [[اولیای الهی]] به چنین مدارایی توجه داشتند<ref>معصومه شرف الدین الموسوی، اصول تربیتی و اخلاقی در صحیفه کامله سجادیه (پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه قم، ۱۳۸۶)، ص۲۴۳.</ref>.<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۸-۲۴۹.</ref>
-* [[پیامبر]] {{صل}} می‌فرمایند: "اگر [[رفق]] چیزی بود که دیده می‌شد، می‌دیدی که هیچ مخلوقی از آن نیکوتر نیست"<ref>احمد نراقی، معراج السعاده، ص۱۸۷.</ref>.
-* [[امام موسی کاظم]] {{ع}} می‌فرمایند: "[[مدارا]] کردن با دیگران نیمی از وسیله [[زندگی]] است و کسی که [[میانه‌روی]] کند [[فقیر]] نمی‌شود"<ref>شیخ حُر عاملی، آداب معاشرت، ترجمه محمد علی فارابی، یعسوب عباسی علی کمر، ص۵۰.</ref>.
-*"[[مدارا]] مترادف [[رفق]]، [[سازگاری]]، سهولت، مسالمت و [[نرم‌خویی]] است"<ref>فرهنگ اصطلاحات اخلاقی، ص۲۰۳.</ref>.
-*"رفق و مدارا به معنای [[نرمی]] و [[سازش]] است. به [[بیان]] دیگر [[مهربانی]] نسبت به دیگران است و در لغت [[عرب]]: به معنای [[ملاطفت]] و [[ملایمت]] است"<ref>معصومه شرف الدین الموسوی. اصول تربیتی و اخلاقی در صحیفه کامله سجادیه (پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه قم، ۱۳۸۶)، ص۲۴۰.</ref>.
-* [[مدارا]] از حیث معنی نزدیک به [[رفق]] است، زیرا [[مدارا]] [[نرمی]] و [[ملایمت]] و [[حسن معاشرت]] با [[مردم]] و [[تحمل]] ناگواری و [[آزار]] آنهاست و گاهی بین رفق و مدارا می‌توان تفاوتی قائل شد به این اعتبار که در [[مدارا]] [[تحمل]] [[آزار]] [[مردم]] هست و در [[رفق]] نیست<ref>شیخ حر عاملی، آداب معاشرت، ترجمه محمد علی فارابی، یعسوب عباسی علی کمر، ص۵۰.</ref>.
-*"[[مدارا]] نیز نزدیک به [[رفق]] است و [[مدارا]] عبارت از آن است که ناگواری از کسی به تو رسد متحمل شوی و به روی خود نیاوری"<ref>احمد نراقی، معراج السعاده، ص۱۸۸.</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۵.</ref>.
-* [[مدارا]] عبارت است از آنکه به خاطر دفع مفسده، یا کم کردن آن، و یا اجتناب از بالا گرفتن آن، از [[انکار]] و ممانعت از آن خودداری کنی... [[مدارا]] گاهی برای رفع [[شر]] کسی است که با او [[سازگاری]] می‌کنی، و گاهی برای آن است که او را به سوی [[نیکی]] جلب کنی؛ و تمام اینها در جایی است که محلی برای بازداشتن و ممانعت نباشد؛ و یا اینکه [[ترس]] در بین باشد یا امکان تأثیر وجود نداشته باشد، که در این صورت [[نرمی]] و [[خوشرویی]] و [[تحمل]] [[آزار]] طرف مقابل و پاسخ گفتن [[بدی‌ها]] با [[اعمال نیک]]، [[مدارا]] خواهد بود <ref>حسین بحرانی، سلوک عرفانی در سیره اهل البیت {{عم}}، ترجمه علی شیروانی، ص۱۰۱ - ۱۰۲.</ref>.
-*"[[رازداری]] آن‌گونه که ما [[تفسیر]] نمودیم، یک نوع [[سازگاری]] و [[مدارا]] با [[مردم]] است"<ref>حسین بحرانی، سلوک عرفانی در سیره اهل البیت {{عم}}، ترجمه علی شیروانی، ص۹۸.</ref>.
-* [[مهربانی]] از اصولی است که در [[سیرت]] هر شخص وجود دارد؛ اما گاهی کسی را مستحق [[مهربانی]] و [[نرمی]] نمی‌یابیم و در این زمان هرچه کوتاه بیاییم و یا به [[نرمی]] [[رفتار]] کنیم، مطابق کتب لغت "[[مدارا]]" کرده‌ایم.
-* [[دین اسلام]] به هیچ عنوان، مروج هیچ نوع سهل‌انگاری نیست؛ اما سهل‌انگاری ([[مدارا]]) با هر کسی حتی با [[دشمنان]] را مفید می‌داند. [[رفتار]] [[امام علی]] {{ع}} نمونه والای [[قاطعیت]] و [[مدارا]] بود. از دیدگاه [[امام]]، [[کارگزاران]] باید در عین [[قاطعیت]]، از [[مدارا]] برخوردار باشند. ایشان [[خشونت]] مطلق را آفت [[مدیریت]] می‌دانند. همان‌گونه که [[نرمش]] بی‌حساب را در اداره امور زیان‌بار تلقی می‌کنند.
-* به نظر می‌رسد که رفق و مدارا بیشتر [[شایسته]] مدیران و دولت‌مردان [[جامعه اسلامی]] است تا افراد عادی [[جامعه اسلامی]]. [[پیامبر]] {{صل}} در جریان [[فتح مکه]] تا آخرین حد ممکن با [[اهل مکه]] [[مدارا]] کرد و هرکس را که به [[مسجد الحرام]] پناهنده شد و یا [[سلاح]] به [[زمین]] گذارد و در خانه خود ماند، در [[امان]] دانست و بعد از [[فتح]] هم با کسانی همچون [[هند]] جگرخوار و [[عکرمه بن ابی جهل]] که [[آتش]] افروز جنگ‌های پس از [[بدر]] بودند، با [[گذشت]] و [[مدارا]] برخورد نمود<ref>جعفر سبحانی، فروغ ابدیت، ج۲، ص۳۴۴ - ۳۴۶.</ref>، این برخورد نه تنها به [[عظمت]] [[اسلام]] افزود بلکه درسی بزرگ به همه [[مسلمانان]] داد؛ [[گذشت]] در عین [[قدرت]] و [[مدارا]] در عین [[قاطعیت]]<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۶-۲۴۷.</ref>.
-* [[شهید مطهری]] می‌نویسد: [[پیامبر]] {{صل}} در مسایل فردی و شخصی و آنچه مربوط به شخص خودش بود نرم و ملایم بود. گذشت‌های بزرگ تاریخی‌اش یکی از [[علل]] پیشرفتش بود؛ اما در مسایل اصولی و عمومی، آنجا که [[حریم]] [[قانون]] بود، [[سختی]] و [[صلابت]] نشان می‌داد و دیگر جای [[گذشت]] نمی‌دانست، پس از [[فتح مکه]] و [[پیروزی]] بر [[قریش]]، آنان را بخشید و [[توبه]] [[قاتل]] عموی محبوبش [[حمزه]] را پذیرفت ولی زنی که از اشراف هم بود و سرقت کرده بود را [[گذشت]] نکرد و [[قانون الهی]] را [[اجرا]] نمود<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار شهید مطهری، ج۲، ص۲۵۷.</ref>.
-*"دو مفهوم "[[تساهل]]" و "[[تسامح]]" در [[اسلام]] با رفق و مدارا ارتباط بسیار نزدیکی دارد.
-* [[فلسفه]] اصلی [[تساهل و تسامح]] در [[اسلام]]، [[تربیت]] [[مؤمنان]] و نزدیک ساختن دل‌های آنان به یکدیگر است؛ به عبارت روشن‌تر، قلمرو [[مدارا]] در درون [[نظام]] [[دینی]] است و قلمرو [[صلابت]] و [[اقتدار]] در بیرون [[نظام]] [[دینی]]، [[صلابت]] برای [[حفظ دین]]، جلوگیری از تهاجم بیگانگان، [[پیشرفت]] [[اسلام]] و نفوذناپذیر بودن [[رهبران]] [[دینی]] در برابر [[معاندان]] است. از نظر لغت [[تساهل و تسامح]] اگر با هم بیایند به معنای آسان گرفتن و [[گذشت]] است ولی اگر یکی بدون دیگری به کار [[رود]]، معنایشان متفاوت می‌شود. چون [[تساهل]] نوعی [[بی‌تفاوتی]] و اباحه‌گری در پی دارد، به خلاف [[تسامح]] که در آن [[مدارا]] و [[گذشت]] با [[اقتدار]] و [[بزرگواری]] نهفته است<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۷.</ref>.
-* چنان‌چه در [[قرآن]] نیز آمده است [[تسامح]] در [[اجرای حدود الهی]] با [[روح]] [[ایمان به خدا]] و [[آخرت]] ناسازگار است. [[مسلمانان]] طی ده سال در بیش از ۷۰ [[جنگ]] شرکت کردند. واقعه [[مسجد ضرار]] نمونه‌ای از نحوه برخورد [[پیامبر]] {{صل}} با موردی بود که کانون [[دین]] مورد تهاجم قرار گرفته بود.
-* یکی از اصول اولیه [[پیامبر]] {{صل}} در [[دعوت به دین]]، [[مدارا]] است.
-* [[مدارا]] کردن یکی از مصادیق بارز [[حسن خلق]] است.
-* نهادینه کردن [[عقاید]] و به خصوص [[عواطف]] و ملکه شدن منش‌های [[پسندیده]] در [[جان]]، هم زمان می‌طلبد و هم ظرافت، به عبارت دیگر "[[مدارا]]" می‌طلبد. [[مدارا]] در [[تربیت]] و [[اصلاح]] دیگران نقش غیر قابل انکاری دارد.
-* [[مدارا]] در امور [[مستحب]] و نوافل است و کارهای [[واجب]] در هیچ شرایطی جز حالت [[ضرورت]]، قابل چشم‌پوشی و اغماض نیست.
-* به همان اندازه که به [[مدارا]]، [[حسن خلق]]‌، [[حلم]] و [[معاشرت]] [[شایسته]] مأموریم، به [[تولی و تبری]]، مرزبندی مکتبی در دوستی‌ها، صف‌آرایی در برابر [[دشمن]]، [[مقاومت]] بر سر "مواضع" و بی‌تفاوت نبودن در مقابل [[بدی‌ها]] و بدان موظف هستیم.
-* از مضمون برخی [[روایات]] استفاده می‌شود که اساساً [[ایمان]] در پرتو [[مدارا]] کردن با [[مردم]]، محفوظ می‌ماند... شاید کلی‌ترین ویژگی فرد مداراگر آن است که نسبت به خود، واقع‌بین است... [[مدارا]] در ایجاد [[روابط اجتماعی]] سالم و خوب، نقشی اساسی ایفا می‌کند. شخص مداراگر نه تنها افراد را بر [[اشتباهات]] و ضعف‌های خویش [[آگاه]] می‌سازد، بلکه خود، عامل اصلی در تقویت و رشد [[روابط اجتماعی]] خواهد بود.
-* در نتیجه [[مدارا]] با [[مردم]] اگر به منظور [[احترام]] و [[تکریم]] به شخصیت آنان باشد بسیار ارزنده است، چنین مدارایی نشانه [[عقل]] بیدار و [[فکر]] روشن‌بین است، چنین مدارایی مایه [[محبوبیت]] و راه نفوذ در [[افکار]] دیگران است. [[اولیای الهی]] به چنین مدارایی توجه داشتند<ref>معصومه شرف الدین الموسوی، اصول تربیتی و اخلاقی در صحیفه کامله سجادیه (پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه قم، ۱۳۸۶)، ص۲۴۳.</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۴۸-۲۴۹.</ref>.
 == منابع ==
 {{منابع}}
-* [[پرونده:1379218.jpg|22px]] [[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|'''مکارم اخلاق در صحیفه''']]
+#[[پرونده:1379218.jpg|22px]] [[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|'''مکارم اخلاق در صحیفه''']]
 {{پایان منابع}}