علم غیب امام در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[امام علی]] {{ع}} به صراحت می‌فرماید: "من [[نور]] [[وحی]] و [[رسالت]] را می‌بینم و رایحه [[نبوت]] را استشمام می‌نمایم"<ref>{{متن حدیث|أَرَى نُورَ الْوَحْيِ‏ وَ الرِّسَالَةِ وَ أَشُمُّ رِيحَ النُّبُوَّةِ}}، نهج‌البلاغه، خطبه ۱۹۲، ص۳۰۱.</ref>، پیش از آنکه مرا از دست دهید، از هرچه می‌خواهید بپرسید؛ زیرا [[سوگند]] به کسی که جانم در دست اوست، از من راجع به آنچه از امروز تا [[قیامت]] واقع می‌شود نخواهید پرسید و راجع به هر گروهی که صد نفر را [[هدایت]] یا [[گمراه]] کند نمی‌جویید، مگر آن‌که شما را از [[رهبر]] آن و جلودارش و [[خیمه‌گاه]] و محل [[اجتماع]] آنان و کسانی از ایشان که کشته می‌شوند یا به [[مرگ طبیعی]] می‌میرند خبر خواهم داد»<ref>نهج‌البلاغه، ص۱۳۷.</ref>.

 

در فرازهای مختلفی از [[نهج‌البلاغه]]، که مورد اهتمام ایشان است، به وجود [[علم الهی]] نزد امام اشاره شده: «به [[خدا]] قسم اگر بخواهم می‌توانم هر یک از شما را به آغاز و پایان کارش و تمام [[شئون]] زندگی‌اش خبر دهم؛ ولی از آن می‌ترسم که این کار موجب [[کافر]] شدن شما به [[رسول خدا]] {{صل}} شود»<ref>نهج‌البلاغه، ص۲۵۰.</ref>.

 

[[امام]] در توضیح ماجرای [[بعثت]] و شنیدن ناله [[شیطان]]، سخن پیامبر را چنین نقل می‌کند: «این صدای شیطان است که از [[پرستش]] خود [[ناامید]] شده است. ای [[علی]]! تو آنچه را که من می‌شنوم، می‌شنوی و آنچه را من می‌بینم، می‌بینی، جز آن‌که تو [[پیامبر]] نیستی، بلکه [[وزیر]] من هستی»<ref>نهج‌البلاغه، ص۳۰۱.</ref>.

 

همچنین می‌فرماید: «به [[خدا]] [[سوگند]] [[تبلیغ]] [[رسالت‌ها]]، [[وفا به عهد]] و [[پیمان‌ها]]، و [[تفسیر]] کلمات به من آموخته شده است و درهای [[دانش]] و [[روشنایی]] امور نزد ما [[اهل بیت]] است»<ref>نهج‌البلاغه، ص۱۷۶.</ref>.

 

[[سیدالساجدین]] {{ع}} اهل بیت {{عم}} را به عنوان [[خزانه‌داران علم الهی]] معرفی می‌کند: «بارالها! بر [[پاکان]] از [[خاندان]] پیامبرت [[درود]] بفرست، آنها را که برای امر خود برگزیدی و خزانه‌دار [[علم]] خود قرارشان دادی»<ref>الصحیفة السجادیة، ص۲۱۶.</ref>.<ref>[[حسن علی‌پور وحید|علی‌پور وحید، حسن]]، [[مکتب در فرآیند نواندیشی (کتاب)|مکتب در فرآیند نواندیشی]]، ص ۶۶.</ref>