عبادت در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها
←جستارهای وابسته
(←منابع) |
|||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
و نیز فرمود: {{متن حدیث|زَكَاةُ الْبَدَنِ الْجِهَادُ وَ الصِّيَامُ وَ زِيَارَةُ بَيْتِ اللَّهِ أَمْنٌ مِنْ عَذَابِ جَهَنَّمَ}}؛ [[زکات]] [[بدن]]، [[جهاد]] و [[روزه]] و [[زیارت]] [[خانه کعبه]]، مصونیت از [[عذاب]] [[دوزخ]] است. و فرمود: [[امر به معروف]] کن تا خود [[اهل]] معروف باشی و با دست و زبانت منکر را [[انکار]] نما و با تمام توان با اهل منکر به [[مخالفت]] برخیز، [[هدف]] [[دین]] [[أمر به معروف و نهی از منکر]] و [[اجرای حدود الهی]] است، جهاد، [[ستون]] دین، و راه و روش سعادتمندان است، آن کس که در مسیر [[اجرای حق]] [[مبارزه]] کند، موفق خواهد شد، درهای [[آسمان]] به روی جهادکنندگان باز می‌شود، [[برترین]] ثواب‌ها، [[ثواب]] جهاد است<ref>تصنیف غرر الحکم، ص۱۷۵- ۱۹۰ و ۳۳۱- ۳۳۵؛ معجم موضوعی نهج البلاغه، ص۱۴۰- ۱۵۰ و ۲۱۶- ۲۳۹.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۳۳۷.</ref> | و نیز فرمود: {{متن حدیث|زَكَاةُ الْبَدَنِ الْجِهَادُ وَ الصِّيَامُ وَ زِيَارَةُ بَيْتِ اللَّهِ أَمْنٌ مِنْ عَذَابِ جَهَنَّمَ}}؛ [[زکات]] [[بدن]]، [[جهاد]] و [[روزه]] و [[زیارت]] [[خانه کعبه]]، مصونیت از [[عذاب]] [[دوزخ]] است. و فرمود: [[امر به معروف]] کن تا خود [[اهل]] معروف باشی و با دست و زبانت منکر را [[انکار]] نما و با تمام توان با اهل منکر به [[مخالفت]] برخیز، [[هدف]] [[دین]] [[أمر به معروف و نهی از منکر]] و [[اجرای حدود الهی]] است، جهاد، [[ستون]] دین، و راه و روش سعادتمندان است، آن کس که در مسیر [[اجرای حق]] [[مبارزه]] کند، موفق خواهد شد، درهای [[آسمان]] به روی جهادکنندگان باز می‌شود، [[برترین]] ثواب‌ها، [[ثواب]] جهاد است<ref>تصنیف غرر الحکم، ص۱۷۵- ۱۹۰ و ۳۳۱- ۳۳۵؛ معجم موضوعی نهج البلاغه، ص۱۴۰- ۱۵۰ و ۲۱۶- ۲۳۹.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۳۳۷.</ref> | ||
==عبادت از دیدگاه امام علی{{ع}}== | |||
امیرالمؤمنین علی{{ع}} [[عبادت]] و [[عبودیت]] را فقط در [[نماز]] خلاصه نمی‌کند؛ بلکه هر گونه توجه مخلصانه و [[خشوع]] عاشقانه و [[فروتنی]] در برابر [[خداوند]] را در تمام عرصه‌های [[زندگی]]، عبادت به شمار می‌آورد. همچنین تمام حرکات و سکنات [[انسان]] را که جهت و رنگ و بوی [[الهی]] داشته باشد، [[بندگی]] دانسته است. حضرت، عبادت و [[پرستش]] افراد را دارای درجات و اقسام گوناگونی می‌داند که گرچه هر یک در مراتب خود پاداشی دارد، اما مهمترین و اصلی‌ترین آنها عبادت احرار است که فقط به شکرانه ذات [[حق]] و بدون چشمداشت پاداشی صورت می‌پذیرد: | |||
گروهی [[خدا]] را از روی [[رغبت]] و میل [به [[بهشت]]] می‌پرستند که این عبادت تاجران و سودجویان است و گروهی خدای را از روی [[ترس]] پرستش می‌کنند که عبادت [[بردگان]] است و عده‌ای به سبب [[شکر نعمت‌های الهی]] و [[سپاس]] [و این که [[حضرت حق]] را شایسته عبادت می‌دانند] او را می‌پرستند و این عبادت [[آزادگان]] است<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۳۷؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۸۴.</ref>. | |||
سپس به نوع عبادت خویش اشاره می‌کند و می‌فرماید: «هیچگاه خداوند را از روی ترس یا به [[طمع]] و چشمداشت پاداشی نپرستیدم؛ بلکه چون خداوند را شایسته پرستش دیدم، او را عبادت کردم»<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ص۱۵۷.</ref>. | |||
به این ترتیب، از دید [[امام علی]]{{ع}} و در [[سیره عبادی]] حضرت، عبادتی [[ارزشمند]] و عابدی به تمام معنا پرستشگر است که بی‌چشمداشت [[پاداش]] و بی‌ترس و [[واهمه]] از [[عقوبت]]، در پیشگاه خداوند سر [[تعظیم]] فرود آورد و به بندگی بپردازد و چه قدر حقیرند کسانی که از ترس [[جهنم]] و طمع [[بهشت]]، گام در راه عبادت خداوند می‌نهند و در برابر حق چون گدایان به دریوزگی می‌پردازند و اظهار بندگی می‌کنند.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[سیره امام علی (مقاله)| مقاله «سیره امام علی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱۰ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱۰]] ص ۱۶.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||