غلام احمد قادیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مهدویت}}

* میرزا غلام احمدخان قادیانی، مؤسس "[[فرقه احمدیه]]" یا "[[قادیانیه]]" در سال ۱۸۳۵ یا ۱۸۲۳ میلادی در [[قادیان]]، [[پنجاب]] [[پاکستان]] به [[دنیا]] آمد. پدرش از [[مخالفان]] سرسخت [[انگلیس]] به شمار می‌آمد و با زبان‌های [[فارسی]]، اردو و [[عربی]] آشنایی داشت. غلام احمد در [[چهل سالگی]] کتاب مذهبی خود را که "[[براهین احمدیه]]" نام دارد منتشر کرد که با استقبال [[مردم]] رو به‏ رو شد. حدود پنجاه سالگی به [[دعوت]] [[بشارت]] خود پرداخت و ادعا کرد از جانب [[خدا]] به او [[وحی]] می‌‏رسد و اجازه دارد [[بیعت]] بپذیرد. در سال ۱۹۰۴ م خود را [[مسیح]] {{ع}}، [[مهدی موعود]] {{ع}} و [[تاراکریشنا]] خواند. چون مردی عالم و زباندان بود جمعی از [[مردم]] [[پنجاب]] را پیرامون خویش گرد آورد، پیروانش را [[احمدیه]] یا [[قادیانیه]] یا میرزایی می‏‌خوانند. او سرانجام در سال ۱۹۰۸ م، درگذشت<ref>ر. ک: [[احمد عابدی|عابدی، احمد]]؛ [[مدعیان و منکران بابیت و مهدویت (مقاله)|مدعیان و منکران بابیت و مهدویت]]، ص ۴۲۶؛ سروش، احمد، مدعیان مهدویت، ص ۷۵؛ [[محمد جواد مشکور|مشکور، محمد جواد]]، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۳۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۴۴ – ۳۴۵؛ [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱؛ شانه‌چی، محسن، نگاهی به جنبش‌‏های مهدوی در تاریخ اسلام و بازتاب آن در جوامع اسلامی‏، مجموعه آثار دومین همایش بین‏‌المللی دکترین مهدویت، ج‏۴، ص۱۵۱.</ref>.

* او در اصول با اعتقادهای [[اسلامی]] موافق بود، ولی به جمع [[مسیحیت]] و [[مهدویت]] [[اعتقاد]] داشت و خود را [[مهدی موعود]] {{ع}} و [[مظهر]] [[عیسی]] {{ع}} و [[حضرت محمد]] {{صل}} می‌دانست. از نظر غلام احمد، [[حضرت عیسی]] {{ع}} پس از [[خاک]] سپاری از [[قبر]] بیرون آمد، در کشمیر اقامت گزید و در ۱۲۰ سالگی در [[شهر]] سرینگر [[وفات]] یافت. غلام احمدخان [[جهاد]] با [[شمشیر]] را حتی علیه [[دشمنان اسلام]] [[حرام]] می‌دانست و مسالمت و [[صلح]] را [[شعار]] خود می‌شمرد. او نه تنها به حرکت ضد استعماری و استقلال‌‏طلبانه هندیان علیه انگلیسی‌‏ها نپیوست، بلکه به [[تبلیغ]] [[پذیرش]] [[سلطه]] انگلیسی‌‏ها بر شبه‌‏قاره [[هند]] نیز پرداخت. بدین سبب طرفدار [[دولت]] بریتانیا گردید و به تدریج پیروانش در لاهور، ایالت [[پنجاب]] و ربوه فزونی یافتند. آنها بیمارستان و مدرسه‌های بسیاری پدید آوردند و با کارهایی [[نیک]]، شمار طرفداران خود را زیاد کردند<ref>ر. ک: [[احمد عابدی|عابدی، احمد]]؛ [[مدعیان و منکران بابیت و مهدویت (مقاله)|مدعیان و منکران بابیت و مهدویت]]، ص ۴۲۶؛ [[محمد جواد مشکور|مشکور، محمد جواد]]، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۳۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۴۴ – ۳۴۵؛ [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱؛ شانه‌چی، محسن، نگاهی به جنبش‌‏های مهدوی در تاریخ اسلام و بازتاب آن در جوامع اسلامی‏، مجموعه آثار دومین همایش بین‏‌المللی دکترین مهدویت، ج‏۴، ص۱۵۱.</ref>.

* پس از [[مرگ]] غلام احمد خان در سال ۱۹۰۸ میلادی، پیروانش به تدریج به فرقه‌های گوناگون تقسیم شدند، گروهی از جمعیت [[احمدیه]]، غلام احمد را مُجدد خواندند و تأکید کردند او هرگز [[ادعای پیامبری]] نداشته است. این [[جماعت]]، [[مردم]] را به [[اسلام]] [[دعوت]] می‏‌کردند و انجمن اشاعۀ [[اسلام]] [[احمدیه]] نام دارند. مجموع [[پیروان]] [[مذهب احمدی]]، بیش از یک میلیون نفر است که بیشتر در [[پنجاب]] و بمبئی و افغانستان و [[عربستان]] و [[ایران]] و [[مصر]] سکونت دارند<ref>ر. ک: شانه‌چی، محسن، نگاهی به جنبش‌‏های مهدوی در تاریخ اسلام و بازتاب آن در جوامع اسلامی‏، مجموعه آثار دومین همایش بین‏‌المللی دکترین مهدویت، ج‏۴، ص۱۵۱؛ [[محمد جواد مشکور|مشکور، محمد جواد]]، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۴۰.</ref>.