مواسات در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در [[مواسات]] نیز [[پیشوایی]] خود را به [[اثبات]] رسانید. او نمونه اعلای تربیت نبوی در همه چیز از جمله مواسات بود. اگر مواسات برابر گرفتن [[برادران]] در [[جان]] و [[مال]] است، او با برادران خویش چنین کرد. مواسات او با [[رسول خدا]] {{صل}} و تقدم دادن جان آن حضرت بر جان خویش نمونه بارز این [[حقیقت]] است. آنگاه که سران [[قریش]] کمر [[همت]] بستند تا [[رسول]] [[حق]] را بکشند، [[علی]] بود که در بستر او خوابید، زیرا [[پیامبر خدا]] پس از آنکه به وسیله فرشته وحی از نقشه [[مشرکان]] [[آگاه]] شد به علی گفت: «امشب در بستر من بخواب و آن برد سبز رنگی را که من هنگام [[خواب]] بر خود می‌کشم به روی خود بکش که توطئه‌ای برای [[قتل]] من [[تدارک]] شده است و من باید به [[یثرب]] [[مهاجرت]] کنم». علی از ابتدای شب در بستر [[پیامبر]] خوابید. سحرگاهان [[چهل]] مرد مسلح با شور و هیجان به [[خانه]] [[وحی]] ریختند تا با قطع رگ‌های رسول حق، [[خون]] [[انقلاب]] رهایی‌بخش را بر [[زمین]] ریزند، راه [[نجات]] [[انسان‌ها]] را مسدود کنند و فروپاشی [[حاکمیت]] [[شرک]] را جلوگیرند. در این هنگام علی سر از بستر برداشت و برد سبز را کنار زد و پرسید: «چه می‌خواهید؟» گفتند: «[[محمد]] کجاست؟» گفت: «مگر او را به من سپرده بودید تا از من بخواهید. مگر شما نگفتید که او را از سرزمین خود بیرون می‌کنید؟ او رفته است»<ref>نک: سیرة ابن هشام، ج۲، ص۹۵؛ مسند احمد بن حنبل، ج۱، ص۳۴۸؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹؛ احیاء العلوم، ج۳، ص۲۴۴؛ نهایة الارب، ج۱۶، ص۳۲۸-۳۲۹؛ البدایة و النهایة، ج۳، ص۲۱۶-۲۱۷؛ وفاء الوفاء، ج۱، ص۲۳۹؛ بحارالانوار، ج۱۹، ص۵۱.</ref>.

[[علی]] {{ع}} در آن شب زیباترین صحنه‌های [[مواسات]] را جلوه بخشید. در خبر مشهور [[فریقین]] آمده است که در آن شب [[خداوند]] به [[جبرئیل]] و [[میکائیل]] خطاب فرمود که اگر من برای یکی از شما [[مرگ]] و برای دیگری [[زندگی]] را مقدر سازم، کدام یک حاضرید مرگ را بپذیرید و زندگی را به دیگری واگذارید؟ هیچ کدام آمادگی این را نداشتند. پس خداوند به آنان خطاب فرمود که بر [[زمین]] فرود آیند تا صحنه مورد بحث را [[مشاهده]] کنند. آنان فرود آمدند و دیدند که [[امیرمؤمنان]] بر بستر [[رسول خدا]] خوابیده و [[جان]] خود را فدای [[زندگی پیامبر]] کرده است. با دیدن این صحنه گفتند: {{متن حدیث|بَخٍ بَخٍ، هذِهِ المُوَاسَاةَ بِالنَّفْسِ}}<ref>اثبات الوصیة، ص۱۰۳.</ref>.

آن حضرت در نامه‌ای که به سران [[سپاه]] خود نوشت، فرمود: {{متن حدیث|أَلَا وَ إِنَّ لَكُمْ عِنْدِي أَلَّا أَحْتَجِزَ دُونَكُمْ‏ سِرّاً إِلَّا فِي‏ حَرْبٍ‏ وَ لَا أَطْوِيَ عَنْكُمْ أَمْراً إِلَّا فِي حُكْمٍ}}<ref>«بدانید حق شماست بر من که چیزی را از شما نپوشانم جز راز جنگ [که از پوشاندن آن ناگذرانم]؛ و کاری را جز در حکم شرع بی‌مشورت با شما انجام ندهم». نهج‌البلاغه، نامه ۵۰.</ref>.

[[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در نحوه زیست، در خوراک و پوشاک و نوشاک با [[مردم]] خود [[مواسات]] می‌کرد<ref>ر. ک: سیره نبوی، دفتر اول، سیره فردی، ص۳۴۲-۳۵۱(بحث ساده‌زیستی و مواسات).</ref>. همه آنان که [[تربیت نبوی]] را به [[جان]] گرفته بودند، مواسات نیز در رفتارشان دیده می‌شد، همان‌گونه که [[انصار]] با [[مهاجران]] به مواسات [[رفتار]] کردند<ref>[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[سیره نبوی ج۲ (کتاب)|سیره نبوی ج۲]]، ص ۶۷۲.</ref>.