تفویض امر دین به امام: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[تفویض]] [[امر]] [[دین]] یکی از [[ادله]] [[ولایت تشریعی]] ==

برخی روایاتی است که می‌گویند امر [[دین]] به [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} و [[امامان]] {{عم}} واگذار شده است. این [[روایات]] به‌طور عمده در دو [[کتاب]] [[بصائر الدرجات]] و الكافی [[نقل]] شده‌اند. مرحوم صفار در [[کتاب]] [[بصائر الدرجات]] ابتدا بابی با عنوان {{عربی|باب التفويض إلى رسول الله}}{{صل}} مطرح کرده، سپس باب دیگری با عنوان {{عربی|باب فی أن ما فوض إلى رسول الله فقد فوض إلى الأئمة}}{{عم}}" باز می‌کند. مرحوم [[کلینی]] نیز روایاتی را ذیل {{عربی|باب التفويض إلى رسول الله وإلى الأئمة}}{{عم}} فی [[أمر]] الدين" [[نقل]] می‌کند. برای بررسی دلالت این [[روایات]] لازم است به [[سند]] و مضمون آنها دقت کرد و آنگاه به بیان مقصود از آنها پرداخت. به نظر می‌رسد [[روایات]] موجود در این باب را می‌توان در دو دسته جداگانه بررسی کرد؛ زیرا به لحاظ محتوا دو آموزه را بیان می‌کنند:

# آنچه به [[پیامبر]] واگذار شده، به [[امامان]] نیز واگذار شده است<ref>ر.ک: [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۱۸۹ تا ۱۹۴.</ref>.

روایاتی چند در دسته نخست جای دارند که باید سند و دلالت آنها بررسی شود:

'''[[روایت]] دوم:''' [[زراره]] در روایتی صحیح از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] کرده است که [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} بی‌آنکه دستوری از جانب [[خداوند متعال]] نازل شود، دیه چشم و [[جان]] را وضع و شراب خرما و هر مست کننده‌ای را [[حرام]] کرد، تا دانسته شود چه کسانی از [[رسول خدا]] {{صل}} [[اطاعت]] و چه کسانی [[نافرمانی]] می‌کنند<ref>{{متن حدیث|وَضَعَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} دِيَةَ الْعَيْنِ وَ دِيَةَ النَّفْسِ وَ حَرَّمَ النَّبِيذَ وَ كُلَّ مُسْكِرٍ. فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ: وَضَعَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونَ جَاءَ فِيهِ شَيْءٌ. قَالَ نَعَمْ، لِيَعْلَمَ مَنْ يُطِيعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَعْصِيهِ}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۶۷.</ref> در این [[روایت]] نیز با استفاده از دو قرینه روشن می‌شود که [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} احکامی را [[تشریع]] کرده است: نخست واژه وضع<ref>البته واژه وضع، می‌تواند درباره حکم حکومتی نیز استفاده شود و آنچه در اینجا آن را متعین در حکم دائمی می‌کند. قرينه دوم، یعنی «نیآمدن هیچ دستوری از جانب خداوند متعال» است. ضمن آنکه فضای روایت نیز بیانگر آن است که ایشان در پی تشریع حکمی دائمی برای موضوعات است.</ref> و دیگر آنکه تصریح می‌شود [[خداوند]] تا پیش از این، دستوری به [[حضرت رسول]] {{صل}} در‌این‌باره نداده بود و این کار به وسیله خود [[پیامبر]] انجام شده است.

روایاتی نیز که در این مجال [[نقل]] شدند، همگی مؤید این امرند که [[پیامبر خدا]] فردی است که به وسیله [[خداوند متعال]] [[تربیت]] شده، و آن‌گاه که به درجه‌ای رسید که [[خداوند]] [[اراده]] کرده بود، [[امر]] تشريع [[دین]] را به او واگذار کرده است. [[روایات]] چنان صریح‌اند که حتی موارد تشریع را نیز بیان کرده‌اند. البته در اینجا مجالی برای آنکه تعیین کنیم چه مقدار از [[امور دینی]] به وسیله [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} تشریع شده است، وجود ندارد. ضمن آنکه در این بحث به تعیین مقدار امور تشریع شده به وسیله [[پیامبر]] {{صل}} نیاز نداریم. دسته دوم از [[روایات]] نیز چنان‌که گذشت بر این امر تأکید می‌کنند که آنچه به [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[تفویض]] شده، به [[امامان]] {{عم}} نیز [[تفویض]] شده است. برای نمونه، [[امام صادق]] {{ع}} در روایتی معتبر می‌فرمایند: «همانا [[خداوند]] پیغمبرش را [[تربیت]] کرد و چنان‌که میخواست او را [[استوار]] ساخت، سپس [امر [[دین]] را] به او واگذار کرد و فرمود: "هرچه [[رسول خدا]] {{صل}} به شما داد، بگیرید و از هرچه شما را منع کرد، بازایستید" و [[خدا]] هرچه به رسولش تفویض کرده، به ما نیز تفویض فرمود»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ أَدَّبَ رَسُولَهُ حَتَّى قَوَّمَهُ عَلَى مَا أَرَادَ ثُمَّ فَوَّضَ إِلَيْهِ فَقَالَ: «مٰا آتٰاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مٰا نَهٰاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا». فَمَا فَوَّضَ اللَّهَ إِلَى رَسُولِهِ فَقَد فَوَّضَه إِلَيْنَا}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۶۸؛ محمد بن حسن صفار قمی، بصائر الدرجات، ص۳۸۳. این روایت به سند دیگری نیز نقل شده است (محمد بن صفار قمی، بصائر الدرجات، ص۳۸۵).</ref> در روایتی که البته دارای اعتبار سندی نیست<ref>این روایت را موسی بن اشیم نقل کرده که فردی مجهول به شمار می‌رود.</ref> نیز بیان شده که [[خداوند]] [[امر]] [[دین]] را ابتدا به [[پیامبر]] و سپس به [[امامان]] {{عم}} [[تفویض]] کرده، و آنچه به [[پیامبر]] [[تفویض]] شده، به [[امامان]] نیز تفویض شده است<ref>{{متن حدیث|فَوَّضَ إِلَى مُحَمَّدٍ {{صل}} أَمْرَ دِينِهِ فَقَالَ: «مٰا آتٰاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مٰا نَهٰاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا». فَإِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فَوَّضَ إِلَى الْأَئِمَّةِ مِنَّا وَ إِلَيْنَا مَا فَوَّضَ إِلَى مُحَمَّدٍ {{صل}}}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۶۵ و ۲۶۶؛ محمد بن حسن صفار قمی، بصائر الدرجات، ص۳۸۴.</ref> همچنین [[ابواسحاق نحوی]] در روایتی صحیح از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] می‌کند که فرمود: «خدای عزّوجلّ پیغمبرش را به [[محبت]] خود [[تربیت]] کرد و سپس فرمود: "تو دارای خُلق بزرگی هستی" و آنگاه [امر [[دین]] را] به او واگذار کرد و فرمود: "هرچه [[پیغمبر]] برای شما آورد بگیرید، و از هرچه منعتان کرد، بازایستید و باز فرمود: "هر کس از [[رسول خدا]] اطاعت کند، [[خدا]] را اطاعت کرده است". سپس [[امام]] فرمود: [[پیغمبر]] [[خدا]] کار را به [[علی]] واگذار کرد و او را [[امین]] شمرد؛ شما ([[شیعیان]]) [[تسلیم]] شدید و آن [[مردم]] ([[اهل سنت]]) [[انکار]] کردند...»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ أَدَّبَ نَبِيَّهُ عَلَى مَحَبَّتِهِ فَقَالَ: «إِنَّكَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ». ثُمَّ فَوَّضَ إِلَيْهِ فَقَالَ: «مٰا آتٰاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مٰا نَهٰاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» وَ قَالَ: «مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطٰاعَ اَللّٰهَ». قَالَ: ثُمَّ قَالَ: وَ إِنَّ نَبِيَّ اللَّهِ فَوَّضَ إِلَى عَلِيٍّ {{ع}} وَ ائْتَمَنَهُ فَسَلَّمْتُمْ وَ جَحَدَ النَّاسُ...}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۶۵؛ محمد بن حسن صفار قمی، بصائر الدرجات، ص۳۸۴ و ۳۸۵.</ref> اینک دو آموزه در [[اختیار]] ماست:

# امر تشريع [[دین]] به [[پیامبر]] واگذار شده است؛

== منابع ==