غزوه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

وقتی سخن از [[غزوات پیامبر]] می‌شود، اصطلاحی در مقابل سریه است. [[غزوه]] آن دسته از جنگ‌هایی است که خود [[پیامبر]] در آن حضور داشته برخلاف سریه و [[سرایا]] که [[پیامبر]] کسانی را فرستاده و یا کسانی درگیر با [[جنگ]] شده که [[پیامبر]] [[فرماندهی]] آن را به عهده نداشته است. این کلمه یکبار در [[قرآن]] به همین معنای لغوی به کار رفته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ كَفَرُوا وَقَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ إِذَا ضَرَبُوا فِي الْأَرْضِ أَوْ كَانُوا غُزًّى لَوْ كَانُوا عِنْدَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُوا...}}<ref>«ای مؤمنان! مانند کسانی مباشید که کفر پیشه کردند و در مورد همگنان خویش- هنگامی که سفر رفتند یا جهادگر شدند- گفتند: اینان اگر نزد ما می‌ماندند نمی‌مردند یا کشته نمی‌شدند.».. سوره آل عمران، آیه ۱۵۶.</ref>. و کتاب‌هایی به عنوان [[مغازی]] نوشته شده است و این [[آیه]] در خصوص [[جنگ احد]] نازل شده، که [[پیامبر]] در آن [[جنگ]] حضور داشته و متعرض مسأله [[تأسف]] و حسرتی شده که از کشته شدن جنگجویانشان و بزرگانشان در دلشان پر شده بود، و افراد بسیاری از [[انصار]] بود، چون از [[مهاجرین]] - به‌طوری که گفته شده - به جز چهار نفر کشته نشدند، و این حدس [[انسان]] را [[قوی]] می‌کند که بیشتر [[مقاومت]] از ناحیه [[انصار]]، و بیشتر [[ترس]] و [[وحشت]] از ناحیه [[مهاجرین]] بوده، و [[مهاجرین]] قبل از [[انصار]] گریختند. گویا برای کسانی [[سوء]] ظنی نسبت به [[رسول خدا]] {{صل}}، که از [[مهاجران]] بوده پیدا شده و از سوی کسانی از [[منافقان]] [[تبلیغ]] شده که ایشان باعث گرفتار و کشته شدن [[مسلمانان]] گردید تا در آن مهلکه بیفتند، و این معنا از گفتار آنان استفاده می‌شود: {{متن قرآن| لَوْ كَانُوا عِنْدَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُوا...}}، و گفتار [[منافقین]] در [[آیات]] بعدی یعنی [[آیه]]: {{متن قرآن|لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا}}<ref>«اگر (آنها هم) از ما پیروی می‌کردند کشته نمی‌شدند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۸.</ref> بر آن اشاره دارد. اگر [[اطاعت]] از ما می‌کردند، و از [[رسول خدا]] {{صل}} [[اطاعت]] نمی‌کردند، نه می‌مردند و نه کشته می‌شدند. به هرحال بحث [[آیات]] [[جهاد]] و [[جنگ]] در شکل کلی آن در ذیل آن مداخل آمده و مباحث خاص [[غزوات]] به مناسب هر یک از [[غزوات]] و [[پیامبر]] ذکر شده است<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲]]، ص ۳۳۴.</ref>.