دسته عزاداری: تفاوت میان نسخه‌ها

این‌گونه دستجات، برای خود نشانه و علامت و [[توغ]] و [[پرچم]] مخصوص و گاهی نام ویژه‌ای داشته‌اند و با نوعی سازماندهی مردمی در ایام [[عاشورا]] و روزهای دیگر به [[سوگواری]] می‌‌پرداختند. این مراسم، به‌ویژه در [[عراق]] و شهرهایی چون [[نجف]] و [[کربلا]]، ریشه دارتر بوده است. مرحوم [[کاشف الغطاء]] می‌‌نویسد: “آغاز بیرون آمدن دسته‌های [[عزاداری]] برای [[سید الشهدا]]، پیش از هزار سال، در [[زمان]] “معزّ الدّوله” و “رکن الدّوله” بود، که دسته‌های [[عزاداران]] در حالی که برای حسین{{ع}} ندبه می‌‌کردند و شب، مشعل‌هایی به دست داشتند، [[بغداد]] و راه‌هایش یکباره پر از شیون شد... این در قرن چهارم بود. و اگر بیرون آمدن این موکب‌ها در راه‌ها نبود، [[هدف]] و غرض از یادآوری [[حسین بن علی]]{{ع}} از بین می‌‌رفت و ثمره [[فاسد]] می‌‌شد و راز [[شهادت حسین بن علی]]{{ع}} منتفی می‌‌گشت<ref>المواکب الحسینیه، محمد حسین کاشف الغطاء، ص۱۵، (چاپ ۱۳۴۵ ق، نجف).</ref>.

“موکب” یا “مواکب حسینی” نیز به همین حرکت‌های جمعی به‌صورت عزاداری و پیمودن راهی با حالت [[عزا]] گفته می‌‌شود که در عراق، به‌ویژه در ایّام [[اربعین]] رواج و شور بیشتری دارد. در روزهای [[تاسوعا]] و عاشورا نیز در همۀ [[شهرها]] و روستاهای [[شیعه]] نشین رواج دارد. برخی از این دسته‌ها، تاریخچه‌ای طولانی و گاهی مثلا چند صدساله دارد (مثل دستۀ “طویرج” در کربلا) که در نسل‌های پیاپی، سنّت‌های خویش را [[حفظ]] می‌‌کنند<ref>در زمینۀ تشکل‌ها و اهداف دسته‌های عزاداری حسینی از جمله ر. ک: «المواکب الحسینیه، مدارس و معسکرات» از: سامی البدری، ص۳۴.</ref>. دسته‌های عزاداری، نوعی [[تشکّل]] و سازماندهی را تمرین می‌‌دهد که بر محور [[امام حسین]]{{ع}} است. این دسته‌ها و هیئت‌ها، در افراد [[احساس مسئولیت]] و [[شخصیّت]] و [[اعتماد به نفس]] را تقویت می‌‌کند و به آنان [[نظم]] و [[نظام]] می‌‌بخشد، آن هم با محتوایی [[مقدس]] و آدابی خالصانه و عاشقانه و بدون [[حاکمیّت]] [[زور]] و اعمال قدرت<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۱۸۹.</ref>.