تسبیح تربت: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[تربت]] [[سید الشهدا]]{{ع}}، به خاطر [[قداست]] و [[فضیلت]] و [[الهام]] بخشی، هم مورد [[سجود]] قرار میگیرد، هم از آن [[تسبیح]] برای ذکر گفتن تهیّه می‌شود، هم کام نوزاد را بر می‌دارند، هم همراه میّت به صورت | [[تربت]] [[سید الشهدا]]{{ع}}، به خاطر [[قداست]] و [[فضیلت]] و [[الهام]] بخشی، هم مورد [[سجود]] قرار میگیرد، هم از آن [[تسبیح]] برای ذکر گفتن تهیّه می‌شود، هم کام نوزاد را بر می‌دارند، هم همراه میّت به صورت حنوط، به کار می‌رود. خاکی که مدفن یک [[شهید]] است، انتقال دهنده فرهنگ شهادت و الهام بخش [[شجاعت]] و [[ایمان]] است و تسبیحی که با چنین تربتی گفته شود، اجر مضاعف دارد. از [[امام صادق]]{{ع}} احادیثی در فضیلت تسبیح تربت سید الشهدا [[روایت]] شده است<ref>بحار الأنوار، ج۹۸، ص۱۳۳. </ref>. | ||
[[حضرت زهرا]]{{ع}} از تربت [[حمزه سید الشهدا]]، تسبیحی ساخته و به نخ کرده بود و با آن، ذکر تسبیحات میگفت، [[مردم]] همچنان کردند. چون حسین{{ع}} [[شهید]] شد، به خاطر مزیّت و فضیلت تربت او، این کار درباره تربت [[قبر]] آن [[امام]] شهید انجام گرفت<ref>بحار الأنوار، ج۹۸، ص۱۳۳؛ المزار، شیخ مفید(چاپ کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق)، ص۱۵۰. </ref>. پیش از تسبیح گلی، حضرت [[زهرا]] تسبیحی داشت از نخ پشمین که به آن گره‌های متعدّد زده بود و آن را می‌‌گرداند و تسبیح و [[تکبیر]] میگفت، تا آنکه [[حضرت حمزه]] در [[جنگ احد]] به [[شهادت]] رسید. آنگاه از تربت او تسبیحی ساخت. رسم مردم بر این جاری شد تا آنکه پس از [[شهادت امام حسین]]، از تربت قبر او تسبیح فراهم می‌کردند: {{متن حدیث|فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ صَلَوَاتُ الله عَلَيْهِ عَدَلَ بِالْأَمْرِ إِلَيْهِ فَاسْتَعْمَلُوا تُرْبَتَهُ لِمَا فِيهَا مِنَ الْفَضْلِ وَ الْمَزِيَّةِ}}<ref>بحار الأنوار، ج۸۲، ص۳۳۳.</ref>. | [[حضرت زهرا]]{{ع}} از تربت [[حمزه سید الشهدا]]، تسبیحی ساخته و به نخ کرده بود و با آن، ذکر تسبیحات میگفت، [[مردم]] همچنان کردند. چون حسین{{ع}} [[شهید]] شد، به خاطر مزیّت و فضیلت تربت او، این کار درباره تربت [[قبر]] آن [[امام]] شهید انجام گرفت<ref>بحار الأنوار، ج۹۸، ص۱۳۳؛ المزار، شیخ مفید(چاپ کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق)، ص۱۵۰. </ref>. پیش از تسبیح گلی، حضرت [[زهرا]] تسبیحی داشت از نخ پشمین که به آن گره‌های متعدّد زده بود و آن را می‌‌گرداند و تسبیح و [[تکبیر]] میگفت، تا آنکه [[حضرت حمزه]] در [[جنگ احد]] به [[شهادت]] رسید. آنگاه از تربت او تسبیحی ساخت. رسم مردم بر این جاری شد تا آنکه پس از [[شهادت امام حسین]]، از تربت قبر او تسبیح فراهم می‌کردند: {{متن حدیث|فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ صَلَوَاتُ الله عَلَيْهِ عَدَلَ بِالْأَمْرِ إِلَيْهِ فَاسْتَعْمَلُوا تُرْبَتَهُ لِمَا فِيهَا مِنَ الْفَضْلِ وَ الْمَزِيَّةِ}}<ref>بحار الأنوار، ج۸۲، ص۳۳۳.</ref>. | ||
دو [[حدیث]] در فضیلت تسبیح تربت: امام صادق{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|مَنْ كَانَتْ مَعَهُ سُبْحَةٌ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ{{ع}} كُتِبَ مُسَبِّحاً وَ إِنْ لَمْ يُسَبِّحْ بِهَا}}<ref>بحار الأنوار، ج۸۲، ص۳۴۰.</ref>. هر که تسبیحی از تربت [[قبر حسین]]{{ع}} داشته باشد، تسبیح‌گوی نوشته می‌شود، هر چند با آن تسبیح نگوید. اما کاظم{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|لاَ يَسْتَغْنِي شِيعَتُنَا عَنْ أَرْبَعٍ... وَ سُبْحَةٍ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ{{ع}} فِيهَا ثَلاَثٌ وَ ثَلاَثُونَ حَبَّةً}}<ref>بحار الأنوار، ج۸۲، ص۳۴۰. در «المزار»شیخ مفید، ص۱۵۲، عدد سی و چهار دانه آمده است.</ref>. [[شیعه]] ما از چهار چیز | دو [[حدیث]] در فضیلت تسبیح تربت: امام صادق{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|مَنْ كَانَتْ مَعَهُ سُبْحَةٌ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ{{ع}} كُتِبَ مُسَبِّحاً وَ إِنْ لَمْ يُسَبِّحْ بِهَا}}<ref>بحار الأنوار، ج۸۲، ص۳۴۰.</ref>. هر که تسبیحی از تربت [[قبر حسین]]{{ع}} داشته باشد، تسبیح‌گوی نوشته می‌شود، هر چند با آن تسبیح نگوید. اما کاظم{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|لاَ يَسْتَغْنِي شِيعَتُنَا عَنْ أَرْبَعٍ... وَ سُبْحَةٍ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ{{ع}} فِيهَا ثَلاَثٌ وَ ثَلاَثُونَ حَبَّةً}}<ref>بحار الأنوار، ج۸۲، ص۳۴۰. در «المزار»شیخ مفید، ص۱۵۲، عدد سی و چهار دانه آمده است.</ref>. [[شیعه]] ما از چهار چیز بی‌نیاز نیست:... یکی هم تسبیحی با ۳۳ دانه از خاک [[قبر امام حسین]]{{ع}}<ref>برای آگاهی از تاریخچه تسبیح و تسبیح تربت و آداب آن ر. ک: «دائرة المعارف تشیع»، ج۴، ص۲۰۵.</ref>. تسبیح تربت، قصیده‌ای صد بیتی است و واژه‌هایش همه [[عاشورایی]]، که دانه‌هایش همراه ذاکر، ذکر می‌گوید و عطر [[شهادت]] را میپراکند. کربلائیان با مضمون این قصیده [[مقدّس]] هم‌نوایی می‌کنند و با ترکیبات آنکه {{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ}}، {{متن حدیث|الْحَمْدُ لِلَّهِ}} و {{متن حدیث|سُبْحَانَ اللَّهِ}} است، آشنا و مأنوسند. دانه‌های تسبیح تربت، گوهرهایی است که از خاک کوی [[عشق]] گرفته شده و از آن نوری تا ملکوت خدا متصاعد می‌شود. دل‌های دریایی، گوهر [[تربت]] را در [[ساحل]] عشق، با "[[اشک]]" شستشو می‌دهند، و از [[زمزم]] دیدگان بر آن میبارند. این است رمز جلوه و جلای همیشگی "تربت حسین"! و همین است راز [[برتری]] تسبیح تربت، بر دانه‌های یاقوت و [[عقیق]] و فیروزه و زبرجد و الماس! تسبیح تربت، ترکیبی کربلایی دارد و آهنگی زهرایی و مفاهیمش هدیه خداوند به "[[فاطمه]]" است. منظومه‌ای رمزی از [[قداست]] و [[فداکاری]] و عشق و [[خلوص]] است. چه اکسیر [[شگفتی]] در خاک مزار حسین{{ع}} نهفته است، فضیلت‌بخش خاک بر گوهر!<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۱۲۲.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||