آیه مودت: تفاوت میان نسخهها
←دوم: دلالت بر وجوب اطاعت اهل بیت {{عم}}
خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
#از طریق مراجعه به [[آیات]] دیگر؛ زیرا خداوند متعال میفرماید: {{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست میدارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزندهای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref>. | #از طریق مراجعه به [[آیات]] دیگر؛ زیرا خداوند متعال میفرماید: {{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست میدارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزندهای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref>. | ||
مقصود از متابعت در این آیه، همان اطاعت و [[فرمانبرداری]] است؛ زیرا [[خداوند]] در جایی دیگر میفرماید: {{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي}}<ref>«و پروردگار شما (خداوند) بخشنده است پس، از من پیروی و از دستور من فرمانبرداری کنید» سوره طه، آیه ۹۰.</ref>. در این آیه، اطاعت عطف [[تفسیری]] بر متابعت شده است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | مقصود از متابعت در این آیه، همان اطاعت و [[فرمانبرداری]] است؛ زیرا [[خداوند]] در جایی دیگر میفرماید: {{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي}}<ref>«و پروردگار شما (خداوند) بخشنده است پس، از من پیروی و از دستور من فرمانبرداری کنید» سوره طه، آیه ۹۰.</ref>. در این آیه، اطاعت عطف [[تفسیری]] بر متابعت شده است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۲۶۲.</ref>. | ||
به عبارتی دیگر: مهمترین الزامی که [[مودت]] [[ذویالقربی]] برای [[مردم]] دارد، [[اطاعت]] از آنان است؛ زیرا [[مودّت]]، واسطهای میان [[معرفت]] و [[اطاعت]] است. نمیتوان ادعای [[مودت]] [[قربی]] را داشت و از آنها [[تبعیت]] نکرد و یا با آنها درگیر شد. بر این پایه، وجود [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} اجر رسالت خویش را به [[دستور خداوند]]، [[مودّت]] به [[قربی]] قرار داد:{{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۱۰۳-۱۰۴.</ref>. | به عبارتی دیگر: مهمترین الزامی که [[مودت]] [[ذویالقربی]] برای [[مردم]] دارد، [[اطاعت]] از آنان است؛ زیرا [[مودّت]]، واسطهای میان [[معرفت]] و [[اطاعت]] است. نمیتوان ادعای [[مودت]] [[قربی]] را داشت و از آنها [[تبعیت]] نکرد و یا با آنها درگیر شد. بر این پایه، وجود [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} اجر رسالت خویش را به [[دستور خداوند]]، [[مودّت]] به [[قربی]] قرار داد:{{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۱۰۳-۱۰۴.</ref>. |