امام‌زاده در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ورود جنب، حائض و نفساء به [[حرم]] امام‌زاده، در صورتی که موجب هتک حرمت نگردد و [[مسجد]] نباشد، جایز است<ref>العروة الوثقی، ج ۱، ص۲۸۶، ۳۳۷ و ۳۶۴؛ مهذب‌ الاحکام، ج ۳، ص۲۲۲</ref>.

به تصریح برخی [[فقها]]، انتقال میّت از محل فوت او، به نزد [[قبور]] امام زادگانی که پیرو امامان{{عم}} بوده‌اند، همچون انتقال به مشاهد مشرّفه [[ائمّه]]{{عم}}، مستحب است<ref>جواهرالکلام، ج ۴، ص۳۴۸</ref>.

ساختن و مرمّت قبور [[نیکان]] و امام زادگانِ در خط ولایت، همچون بنا و تعمیر [[روضه]] منوّر امامان{{عم}}، مستحب است،<ref>مستند الشیعة، ج ۳، ص۲۸۲؛ مصباح الفقیه، ج ۵، ص۴۲۸</ref> و نذرها و وقف‌های صورت گرفته برای حرم ایشان، باید به مصارف حرم، از قبیل تعمیرات، فرش کردن، [[روشنایی]]، [[زائران]] نیازمند و خادمان ایشان برسد و در صورت وقف یا نذر برای خصوص [[امام‌زاده]]، بدون تعیین مورد [[مصرف]]، در مطلق [[خیرات]] صرف و [[ثواب]] آن به امام زاده [[هدیه]] می‌شود<ref>توضیح المسائل مراجع، ج ۲، ص۶۱۸ ـ ۶۱۹ م ۲۶۶۲ و ۲۶۶۳؛ العروة الوثقی [تکملة]،ج ۲، ص۲۲۵</ref>.

تخریب آثار بر جای مانده از قبرهایی که بر اثر گذشت [[زمان]] طولانی، بدن میّت در آنها از بین رفته، جایز است، جز قبور [[عالمان]]، [[صالحان]] و امام زادگان، به‌ویژه در صورتی که [[قبر]] آنان [[زیارتگاه]] [[مؤمنان]] باشد<ref>العروة الوثقی، ج ۱، ص۴۵۳.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۶۸۲ - ۶۸۳.</ref>