آیه ابتلا از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها
←تناسب حکم و موضوع
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۲۳۰: | خط ۲۳۰: | ||
=== تناسب حکم و موضوع === | === تناسب حکم و موضوع === | ||
[[عالمان]] [[علم اصول]] بر این باورند که به لحاظ ارتکازات [[عرفی]] میان [[حکم]] و موضوع یک گونه نسبت و تناسب است. </ref>خویی، سیدابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص۲۶٠.</ref>. این ارتکاز عرفی می‌طلبد تا کسی که به عنوان [[ظالم]] -گرچه در دوره‌ای از [[حیات]] خویش- در آمده و این وصف در نگاه [[مردم]] برای وی به کار رفته است، [[لیاقت]] و صلاحیت رسیدن به [[پیمان]] بزرگ [[الهی]] [[امامت]] را نداشته باشد. دلیل بر این مطلب آن است که مردم به شکل [[فطری]] و [[سرشت]] ذاتی [[گرایش]] دارند تا فردی که به [[منصب]] و جایگاه [[خلافت]] و [[امامت الهی]] می‌رسد از افراد نمونه و در گفتار [[کردار]] و رفتارش الگویی جامع و کامل برای دیگران و از هر نقصان خَلقی و خُلقی - (در صورت و [[سیرت]]) به دور باشد تا بتواند به عنوان [[پیشوا]] و [[رهبر]]، [[هدایتگری]] مردم را بر عهده گیرد. از این رو اگر شخصی در دوره‌ای از [[زندگی]] خود به [[گناه]] -به هر شکل آنکه مورد [[نفرت]] عمومی و به خصوص [[دینداران]] و [[شریعت]] مداران است - دچار گردیده باشد (گرچه [[توبه]] هم کند) مردم به شکل فطری و سرشت ذاتی به چنین شخصی به عنوان [[امام]]، پیشوا و رهبر [[هدایتگر]]، [[اعتماد]] و [[اعتقاد]] پیدا نمی‌کنند و او را [[الگو]] و نمونه در [[افعال]] و اقوال و اعتقاداتشان قرار نمی‌دهند. از این رو کسانی که می‌خواهند به [[منصب امامت]] و [[خلافت الهی]] برسند لازم است از بالاترین [[منزلت اجتماعی]] برخوردار باشند تا مردم از آنها [[الگوبرداری]] کنند و از هدایتشان بهره‌مند گردند. | |||
پس تناسب میان [[مقام]] بزرگ امامت الهی و شخصیتی که به این مقام می‌رسد، می‌طلبد تا آن [[شخصیت]] از هر گناه و ستمی به هر شکل آن و در هر [[زمان]] به دور باشد و در [[فقه اسلامی]] این معنا از تناسب حکم و موضوع را در موارد و موضوعاتی که رتبه و درجه اهمیت آنها کمتر از [[مقام]] [[امت]] [[الهی]] است، قابل جست و جوست و از جمله آنها فتوای [[فقیهان]] [[مذاهب مختلف اسلامی]] بر [[کراهت]] [[اقتدا]] کردن به [[امام جمعه]] و جماعتی است که وصف [[اعرابی]] ([[بادیه نشین]]) بر او صادق است. </ref>طباطبایی [[یزدی]]، سیدکاظم، [[عروة الوثقی]]، کتاب الصلوة، مبحث شرایط الامام.</ref>. | |||
این که وقتی چنین شخصی که منصبی به مراتب کمتر از [[مقام امامت]] الهی دارد [[شایستگی]] کامل برای [[تصدی]] [[نماز جمعه]] و [[جماعت]] را پیدا نمی‌کند، به [[قانون]] [[قیاس]] [[اولویت]] افرادی که به لحاظ [[اعتقادی]] یا عملی و گفتاری به [[گناه]] [[آلوده]] گشته و در انظار عمومی [[مردم]] به [[شرک]]، [[کفر]] و [[معصیت]] کردن شناخته شده‌اند، صلاحیت تصدی جایگاه والای [[امامت]] [[امت اسلامی]] را نخواهند داشت. پس افرادی شایسته این [[مسئولیت]] بزرگ هستند که دارای [[عصمت]] باشند و [[خلیفه اول]] و دوم و همانند آنها به دلیل نداشتن شرط لازم و اساسی عصمت، [[لیاقت]] و صلاحیت [[تصدی مقام امامت]] را ندارد. </ref>علیرضا عظمیمی فر، [[قرآن]] و [[عصمت اهل بیت]]{{عم}}، ص۲۱۵ و ۲۱۶.</ref>. | |||
=== [[آیه امامت]] از نظر اطلاق لفظی === | === [[آیه امامت]] از نظر اطلاق لفظی === | ||
=== نفی [[خلافت]] [[خلفا]] از نگاه [[عقلی]] === | === نفی [[خلافت]] [[خلفا]] از نگاه [[عقلی]] === | ||