آیه ابتلا از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها
←آیه امامت از نظر اطلاق لفظی
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۲۳۷: | خط ۲۳۷: | ||
=== [[آیه امامت]] از نظر اطلاق لفظی === | === [[آیه امامت]] از نظر اطلاق لفظی === | ||
جمله "لاینال" در [[آیه امامت]] به شکل مضارع آمده است و این فعل دلالت بر استمرار دارد و مفاد [[آیه]] حکایت از [[حکم الهی]] می‌کند و آن [[پیمان]] [[امامت]] است و [[حکم]] یاد شده به دلالت فعل مضارع مطلق است و به [[زمان]] خاص [[مقید]] نیست، پس شامل تمام زمان‌ها -گذشته، [[حال]] و [[آینده]]- است. از این رو کسانی که به [[ستم]] و [[گناه]] [[آلوده]] شده باشند، این حکم درباره آنها به [[طور]] مطلق جریان می‌یابد و آنان هرگز شایسته امامت [[امت اسلامی]] نخواهند بود. اما از دیگر سو جمع آمدن لفظ "[[ظالمین]]" با ال استغراق، دلالت بر عمومیت تمامی افراد و انواع ستم دارد. بدینسان هر فردی به هر شکلی آلوده به ستم گردیده - خواه این ستم مانند [[شرک]] و [[بت پرستی]] یا گناه باشد - اطلاق لفظ "ظالمین" شامل او می‌گردد. در نتیجه از اطلاق زماني جملة "لاينال" و عمومیت مستفاد از واژۀ "الظالمین" در [[آیه شریفه]] می‌توان استفاده کرد که همه زمان‌ها و تمامی افراد و انواع ستم و گناه مشمول عموم و اطلاق این آیه شریفه می‌شوند. پس [[مقام]] بزرگ امامت به کسانی اختصاص می‌یابد که در تمام دوران [[زندگی]] خویش به هیچ ستم و گناهی آلوده نگردیده‌اند. | |||
[[طبرسی]] در این باره نوشته است: «[[اصحاب]] ما ([[شیعه امامیه]]) به آیه شریفه مبنی بر این که نباید [[امام]] به نفس خویش یا دیگران ستم کند، [[استدلال]] کرده‌اند و اگر گفته شود آیه شریفه [[امامت ظالم]] را شامل نمی‌شود و کسی که از گناه و ستم [[پاک]] و به دور نباشد [[ظلم به خود]] یا دیگری کرده است و اطلاق [[ظالم]] بر وی صحیح است و به بیان آیه شریفه چنین فردی [[صلاحیت امامت]] را ندارد و اما اگر گفته شود آیه شریفه [[نفی امامت]] از ظالمی می‌کند که در زمان حاضر عنوان [[ظلم]] بر او صادق است اما وقتی [[توبه]] کند از ظالمین به شمار نمی‌آید پس [[امامت]] شامل چنین فردی می‌شود، در پاسخ می‌گوییم: شخص [[ظالم]] - گرچه [[توبه]] کند- از زیر چتر معنای عمومیت [[نفی]] [[امامت ظالم]] خارج نمی‌شود؛ زیرا مفهوم ظاهری مستفاد از [[آیه شریفه]] بیانگر یک معنای عام و فراگیر است و به یک [[زمان]] خاص اختصاص ندارد و به همه دوره‌ها قابل حمل می‌باشد. بر این پایه ظالم [[شایستگی]] رسیدن به [[مقام امامت]] را ندارد گرچه از گذشته خویش توبه کرده باشد. <ref>و استدل اصحابنا بهذه الايه على ان الامام لا يكون ظالما اما نفسه و اما لغيره فان قيل انما نفى ان ينال عهده الذى هو الامامه ظالم و من ليس بمعصوم فقد يكون ظالما اما لنفسه و اما لغيره فانّه انمانفى ان يناله ظالم في حال ظلمه فاذا تاب لا يسمى ظالما فيصح ان يناله فالجواب ان الظالم وان تاب فلا يخرج من ان تكون الايه قد تناولته في حال كونه ظالما فاذا نفى ان يناله فقد حكم عليه بانه لا ينالها و الايه مطلقه غيره مقيده بوقت دون وقت فيجب ان تكون محموله على الأوقات كلها فلا ينالها الظالم و ان تاب فيما بعد. طبرسی، مجمع البيان، ج ۱، ص۳۸۱.</ref>.<ref>علیرضا عظمیمی فر، [[قرآن]] و [[عصمت اهل بیت]]{{عم}}، ص۴۱۶ و ۴۱۷.</ref>. | |||
=== نفی [[خلافت]] [[خلفا]] از نگاه [[عقلی]] === | === نفی [[خلافت]] [[خلفا]] از نگاه [[عقلی]] === | ||
=== انشای [[عقد]] و [[تبعیت]] قصد === | === انشای [[عقد]] و [[تبعیت]] قصد === | ||