حکمت تکوینی امامت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

# رهبری باطنی انسان‌های مستعد و شایسته: رهبریِ باطنی، تنها از کسی ساخته است که دارای [[ولایت تکوینی]] باشد. ولایت تکوینی، توان و قدرتی است معنوی که انسان بر اثر عمل به احکام الهی، بدان دست می‌یابد. در عالی‌ترین مراتب [[ولایت]] تکوینی، انسان به بالاترین مراتب [[امامت]] می‌رسد که همان جایگاه انسان کامل است. [[امام]]، در موقعیت ولایت تکوینی، خورشیدی است فروزنده‌تر از خورشید محسوس، که در باطن نامحسوس جهان، نورافشانی می‌کند و به [[ملکوت]] آسمان‌ها و زمین و ضمیر انسان‌های شایسته، روشنایی می‌بخشد و مؤمنان راستین، به اذن خداوند متعال در پرتو نور [[امام]]، به مقصد اعلای انسانیت می‌رسند.<ref>ر. ک: رهبری در اسلام، محمّدی ری شهری: ص ۸۹ (بخش اوّل: فلسفه رهبری / فصل چهارم: رهبریِ باطنی)</ref>  

# قوام‌بخشیِ معنوی به جهان هستی: [[امام]]، در جایگاه [[ولایت تکوینی]]، رکن معنوی جهان هستی است و بقای نظام طبیعت، در گروِ وجود مادّی انسان کامل است و بدون او، نظام زمین و آسمان از هم فرو می‌پاشد. از نگاه احادیث [[اهل بیت]] {{عم}}، در عصر [[غیبت]] [[امام]]، هر چند جامعه بشر از رهبری سیاسی و فرهنگی او محروم است، از برکات هدایت باطنی و [[ولایت تکوینی]] او بی‌بهره نیست<ref>ر. ک: ص ۲۸۹ (حکمت تکوینی)</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث]]، ص۳۰۶.</ref>