گوشه‌گیری در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "اگر می‌توانید کاری کنید که اصلاً شناخته نشوید، چنان کنید. برای تو ضرری ندارد اگر [[مردمان]] مدحت نگویند، و نیز برایت ضرر ندارد اگر وقتی نزد [[خداوند]] پسندیده هستی [[مردمان]] مذمّتت کنند"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الصَّادِقِ {{ع}} قَالَ: إِنْ قَدَرْتُمْ أَنْ لَا تُعْرَفُوا فَافْعَلُوا وَ مَا عَلَيْكَ إِنْ لَمْ يُثْنِ عَلَيْكَ النَّاسُ وَ مَا عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ النَّاسِ إِذَا كُنْتَ عِنْدَ اللَّهِ مَحْمُوداً}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛

# [[امیرمؤمنان]] {{ع}} فرمودند: "ای [[مردم]]! خوشا به حال کسی که در خانه خود بنشیند و نان خشک خود را بخورد و بر گناهش [[گریه]] کند و از خود در [[رنج]] باشد و [[مردم]] از دست او راحت باشند"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} أَيُّهَا النَّاسُ طُوبَى لِمَنْ لَزِمَ بَيْتَهُ وَ أَكَلَ كِسْرَتَهُ وَ بَكَى عَلَى خَطِيئَتِهِ وَ كَانَ مِنْ نَفْسِهِ فِي تَعَبٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۰۹.</ref>؛

# به [[روایت]] [[علی بن مهزیار]] [[امام عسکری]] {{ع}} فرمودند: "زمانی بر [[مردم]] خواهد آمد، که [[سلامتی]] در آن بر ده جزء خواهد بود، نُه جزء از آن ده جزء در کناره‌گیری از [[مردم]]، و یک جزء دیگر در [[سکوت]] خواهد بود"<ref>{{متن حدیث|عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ قَالَ: قَالَ {{ع}}: يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ تَكُونُ الْعَافِيَةُ فِيهِ عَشَرَةَ أَجْزَاءٍ تِسْعَةٌ مِنْهَا فِي اعْتِزَالِ النَّاسِ وَ وَاحِدَةٌ فِي الصَّمْتِ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۷۷، ص۱۱۰.</ref>؛

# [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمودند: "[[عزلت]] از [[مردم]] [[عبادت]] است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّه‌{{صل}}: الْعُزْلَةُ عِبَادَةٌ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۴، ص۱۸۳.</ref>؛

# بنابر آنچه در "غُرر الحکم" آمده، [[امیرمؤمنان]] {{ع}} فرمودند: "[[عزلت]] [[برترین]] خلق زیرکان است؛ چون دیدی که [[خداوند]] تو را به خلقش انس می‌دهد و از یاد خود دور می‌دارد، این علامت آن است که او بر تو [[غضب]] کرده است؛ در کناره‌گیری از [[دنیاطلبان]]، همه درستی نهفته است؛ چگونه کسی که از [[مردم]] [[وحشت]] و دوری نمی‌کند، به [[خداوند]] انس گرفته است؟!؛ هر کس [[مردم]] را [[شناخت]]، از آنان منزوی شد؛ خلوت‌گزینی روش [[صالحان]] است؛ [[سلامتی]] و [[دوری از گناهان]] در خلوت‌گزینی است؛ در گم‌نامی [[آسایش]] نهفته است؛ سالم ماندن [[دین]] [[انسان]]، در دوری از [[مردم]] است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} فِي الْغُرَرِ الْحِکَمْ: الْعُزْلَةُ أَفْضَلُ شِيَمِ الْأَكْيَاسِ‌؛ إِذَا رَأَيْتَ اللَّهَ يُؤْنِسُكَ بِخَلْقِهِ وَ يُوحِشُكَ مِنْ ذِكْرِهِ فَقَدْ أَبْغَضَكَ؛ فِي اعْتِزَالِ أَبْنَاءِ الدُّنْيَا جِمَاعُ الصَّلَاحِ؛ كَيْفَ يَأْنَسُ بِاللَّهِ مَنْ لَا يَسْتَوْحِشُ مِنَ الْخَلْقِ؛ مَنْ عَرَفَ النَّاسَ تَفَرَّدَ؛ مُلَازَمَةُ الْخَلْوَةِ دَأْبُ الصُّلَحَاءِ؛ السَّلَامَةُ فِي التَّفَرُّدِ؛ إِنَّ فِي الْخُمُولِ لَرَاحَةً؛ سَلَامَةُ الدِّينِ فِي اعْتِزَالِ النَّاسِ}}؛ تصنیف غرر الحکم، ص۳۱۸ حدیث ۷۳۴۹ تا ۷۳۶۶.</ref>.<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی ج۴]]، ص ۴۹۰-۴۹۲.</ref>