زائر: تفاوت میان نسخه‌ها

در آستانه زیارت [[خانه]] خداییم. سفری می‌باید و هجرتی و گشودنِ بند عادت از پایِ روزمرگی و چشیدن آب، از چشمه [[حیات]] و پرواز به آنجا که [[دل‌ها]] به عشقش می‌تپد. غالباً، زائر، مسافر است و زیارت و [[سفر]]، توأم. پس در «[[حج]]»، [[زیارت]] است و سفر و [[هجرت]]، به سوی نبض [[ایمان]] و مهدِ [[قرآن]] و مهبط وحی... [[سیر]] و سفر در [[اسلام]]، بسیار پسندیده است و مفید، ولی باید در جهت خوب و با انگیزه و هدفی سالم باشد. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: [[مسافرت]] باید برای یکی از این سه امر باشد: ۱. تهیه [[توشه آخرت]]؛ ۲. تأمین معاش [[زندگی]]؛ ۳. [[لذت]] [[مباح]] و تفریح سالم و غیرحرام<ref>{{متن حدیث|انّ علی العاقل ان لا یکونَ ظاعناً الّا فی ثلاثٍ: تزوّدٍ لمعادٍ او مرمّهٍ لمعاشٍ او لذّهٍ فی غیر محرّم}}، مکارم الأخلاق، ص۲۴۰.</ref>.  

[[رسول خدا]]{{صل}} هم فرموده است: مسافرت کنید تا صحّت بدن یابید، [[جهاد]] کنید تا [[غنیمت]] به دست آورید، [[حج]] نمایید تا بی‌نیاز گردید<ref>{{متن حدیث|سافِروا تصحّوا، وَجاهِدوا تغنَموا وحَجّوا تستغنوا}}، محاسن برقی، ص۳۴۵.</ref>. زیارت [[خانه خدا]]، هم سفر است، هم حج است، هم برای [[مسلمین]] منافع مادی و [[اجتماعی]] دارد، هم [[آگاهی]] بخش و [[وحدت]] آفرین است، هم [[دشمن]] شکن و [[دوست]] نواز است. سازندگی حج بسیار است و نقش [[تربیتی]] و اجتماعی و [[سیاسی]] آن، بس عظیم و کارساز، و نخستین گامِ حج، با سفر آغاز می‌شود و سرفصل [[زیارت‌ها]] [[حجّ]] خانه خدا است. در عین حال باید هشیار بود که این سفر [[الهی]] و زیارت پربرکت که بر هر مسلمانِ [[توانمند]] و مستطیع، فرض و [[واجب]] است، از محتوا تهی و از اثر خالی نگردد... که اینگونه حج، حج [[دوره آخرالزمان]] است. در [[حدیث]] است که: «در [[آخرالزمان]]، مسافرت و بیرون رفتن [[مردم]] برای حجّ به چهار گروه، بیشتر اختصاص پیدا می‌کند: حکمرانان برای تفریح و گردش، ثرومتمندان برای [[تجارت]] و [[داد و ستد]]، فقراء برای گدایی و [[قاریان]] برای [[سمعه]] و [[ریا]]»...<ref>{{متن حدیث|اذا کان آخرُالزمانِ خرج الناس للحجّ اربعه اصناف: سلاطینهُم للنّزهه، واغنیائهم للتِجاره، وفقرائهم للمسألهِ وقُرّائهم للسُمعه}}، محجه البیضاء، جلد۲، ص۱۸۹.</ref>.  

در هر صورت، دریغ است که این [[سفر]]، به هدف‌هایی [[دنیایی]] و محاسبات سودپرستانه اختصاص یابد و از محتوا و بعد عارفانه و عاشقانه تهی گردد؛ چراکه [[مکه]]، ضیافتگاه [[ملکوتی]] و [[معنوی]] [[خداوند]] است و [[حاجی]] مهمانِ [[پروردگار]] است و [[پذیرایی]] خداوند، با [[رحمت]] و [[مغفرت]] است. [[امام علی]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|الحاجّ والمعتمر وَفْدُ اللهِ وحَقٌّ علی الله تعالی انْ یُکرمَ وَفْده ویَحبُوهُ بالمغفره}}<ref>بحار الانوار، جلد۹۶، ص۸.</ref> و حیف که این میهمانی، که زمینه‌ساز [[اکرام]] [[خدا]] و پذیرایی با غفرانِ [[الهی]] است، در حدّ سفری تفریحی و گردشی پوچ، و رفت و آمدی تاجرانه درآید... که صاحبخانه کریم و بزرگ است و مهمان را هدفی والا و نیتی در خورِ عظمت «[[ربّ]] البیت» شایسته است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۱۰۷-۱۰۹.</ref>.