آفرینش: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[خداوند]] آفرینش شگفت پدیدگان را ابداع کرد: از جاندار و بی‌جان، ساکن و متحرک. [[قرآن کریم]] و [[تعالیم]] اوصیایی، [[جهان]] آفرینش را مخلوق [[خداوند]] می‌دانند و [[تفکر]] در آن را یکی از راه‌های اصیل پی‌بردن به [[خالق]] و صانع [[جهان]] آفرینش برمی‌شمرند. [[ستایش]] خدایی را که آسمان‌ها و [[زمین]] را آفرید و تاریکی‌ها و [[روشنایی]] را پدیدآورد.<ref>{{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِم يَعْدِلُونَ}}؛ سوره انعام، آیه:۱.</ref>.

*[[دلیل]] آفرینش با توجه به [[احادیث]]، [[مصلحت]] مخلوق، [[عبادت]] و [[شناخت خداوند]] است. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: چون به آفرینش پرداخت، آفریدن هیچ چیز بر او دشور نبود و [[خلقت]] آنچه ایجاد کرد، درمانده‌اش نساخت. آن‌ها تا بر [[قدرت]] خود بیفزاید، یا از زوال و نقصان بیمانک باشد، یا بخواهد در برابر همتایی فزونی‌طلب از آن‌ها [[یاری]] جوید، یا از آسیب [[دشمنی]] تازنده احتراز کند، یا بر وسعت ملک خود بیفزاید یا در برابر شریکی معارض نیرو گردآورد. از تنهایی [[وحشت]] نداشت تا با آفریدن موجودات با آن‌ها انس گیرد و آن‌ها را پس از ایجاد فنا سازد نه برای آن‌که از گرداندن کار و [[تدبیر]] امر خود ملول شده باشد، یا فنای آن‌ها سبب [[آسایش]] او شود، یا تحملشان بر او سنگین باشد و نه از آن‌رو که مدّتشان به درازا کشیده و او را ملول ساخته و واداشته تا فنایشان کند؛ بلکه [[خدای تعالی]] [[جهان]] را به [[لطف]] خود به سامان آورد و به امر خود از درهم ریختنش نگه داشت و به [[قدرت]] خود استواری‌اش بخشید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۲۸.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} درباره فعل [[خدا]] در [[آفرینش جهان]] به نکته‌ای [[ظریف]] اشاره دارد: "هر چه را که بخواهد ایجاد شود، می‌گوید موجود شو و آن موجود می‌شود، ولی نه به آوازی که به گوش خورد و نه به بانگی که شنیده‌اید. [[کلام]] [[خدای سبحان]] فعلی است که از او ایجاد شده و [[تمثیل]] یافته و حال آن‌که زان پیش موجود نبوده است، که اگر قدیم بود خدای دیگر می‌بود".آفرینش الهی آشکارکننده [[قدرت]] [[خداوند]] است. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: [[ستایش]] خداوندی را که با آفرینش بندگانش بر هستی خود [[راهنمایی]] فرمود و آفرینش پدیده‌ها بر ازلی بودن او [[گواه]] است و شباهت داشتن مخلوقات به یکدیگر [[دلیل]] بر آن است که او همتایی ندارد. [[خداوند]] آفرینش را در شش روز به انجام رساند و پس از آن، خود بر [[عرش]] برین [[استیلا]] یافت. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: "[[پروردگار]] شما آن خدایی است که آسمان‌ها و [[زمین]] را در شش هنگام آفرید. سپس بر [[عرش]] [[استیلا]] یافت؛ خدایی که کار [آفرینش] را [[تدبیر]] می‌کند"<ref>{{متن قرآن|إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الأَمْرَ مَا مِن شَفِيعٍ إِلاَّ مِن بَعْدِ إِذْنِهِ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ أَفَلاَ تَذَكَّرُونَ }}؛ سوره یونس، آیه:۳.</ref>. و نیز: در [[حقیقت]]، [[پروردگار]] شما آن خدایی است که آسمان‌ها و [[زمین]] را در شش روز آفرید. سپس بر [[عرش]] [جهان‌داری] [[استیلا]] یافت. روز را به شب –که شتابان آن را می‌طلبد- می‌پوشاند، و نیز نیز [[خورشید و ماه]] و [[ستارگان]] را که به [[فرمان]] او رام شده‌اند [پدید آورد]. [[آگاه]] باش که [عالم] خلق و امر از آن اوست؛ [[فرخنده]] خدایی است [[پروردگار]] جهانیان<ref>{{متن قرآن|إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهَارَ يَطْلُبُهُ حَثِيثًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِهِ أَلاَ لَهُ الْخَلْقُ وَالأَمْرُ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ}}؛سوره اعراف، آیه ۵۴.</ref>.

==[[آغاز آفرینش]]==