خطبه ۱۱۳ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{نهج البلاغه/بالا}}

{{امامت}}

*[[پیام]] اصلی [[خطبه]]، [[تقوا]] و تقواپیشگی است. از این‌رو آن‌جا که سخن را با [[یاد خدا]] می‌آغازد اشاره به [[نعمت‌های الهی]] و [[لزوم]] [[شکر]] آن دارد. نیز طلب [[بخشش]] از گناهانی که [[آدمیان]] مرتکب می‌شوند و هیچ یک بر [[خداوند]] پوشیده نیست و همه در دیوان اعمال [[آدمیان]] ثبت و ضبط است. [[تقوای الهی]] توشه اصلی [[زندگی]] است و تنها همان در بزنگاه‌های حیات دنیوی و اخروی [[انسان]]، کارساز. [[تقوا]] [[انسان]] را از سقوط در دام‌های [[گناه]] نگاه می‌دارد و [[ترس از خدا]] را در [[دل]] صاحبش برقرار می‌سازد. [[امام]] {{ع}} [[انسان‌ها]] را به پروای [[الهی]] رهنمون می‌سازد و آن‌ها را به [[پناه]] [[نجات‌بخش]] [[اسلام]] فرامی‌خواند.

*آنچه شما را بدان امر کرده‌اند، وسیع‌تر و آسان‌تر از چیزهایی است که شما را از آن بازداشته‌اند و آنچه بر شما [[حلال]] شده، بیشتر، از چیزهایی است که بر شما [[حرام]] شده. پس اندک را به‌خاطر بسیار فروگذارید و تنگ و دشوار را به‌خاطر وسیع و آسان رها کنید. [[خداوند]] روزی شما را بر عهده گرفته و شما را به عمل [[فرمان]] داده است. مبادا طلب چیزی که برای شما بر عهده گرفته‌اند، از چیزی که بر شما فریضه کرده‌اند سزاوارتر جلوه کند. به [[خدا]] [[سوگند]] که [[شک]] روی آورده و [[یقین]] به [[شک]] آلوده شده، تا آن‌جا که پندارید تحصیل [[رزق]] [[تعهد]] شده بر شما [[واجب]] است و به‌جای آوردن [[واجبات]] از شما ساقط. به عمل روی آورید و از ناگهانی رسیدن [[مرگ]] بیمناک باشید، زیرا امیدی به بازگشتن [[عمر]] از دست رفته نیست و حال آن‌که روزی از دست رفته باز خواهد گشت. هر چه از روزی شما که امروز فوت شود، [[امید]] است که فردا به زیادت بازآید، ولی عمری که دیروز از دست رفته، امروز بازآمدنش را [[امید]] نخواهد بود. پس [[امید]] همراه چیزی است که می‌آید و [[نومیدی]] همراه چیزی است که گذشته. پس از [[خدا]] بترسید آن‌سان که شایان [[ترس]] از اوست و جز بر [[دین اسلام]] نمیرید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 348-349.</ref>.

== پرسش‌های وابسته ==

== جستارهای وابسته ==

==منابع==

* [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]؛

==پانویس==

{{یادآوری پانویس}}

{{پانویس2}}

[[رده:خطبه 113 نهج البلاغه]]