بهشت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*بهشت مترادف با واژگانی چون [[فردوس]]، خلد، جنت و دارالسلام است و به‌عنوان جزای مردمان [[نیکوکار]]، از موضوع‌های مهمی به‌شمار می‌رود که در [[سخنان علی]] {{ع}} نیز به آن پرداخته شده است. بهشت تا حدی [[عظمت]] دارد که در [[نهج البلاغه]] آمده است: اگر مانند شخص فرزندمرده ناله سر دهید و اگر مانند کبوتران نوحه‌سرایی کنید و اگر مانند [[راهبان]] [[عبادت]] کنید و اگر از [[فرزندان]] و [[اموال]] خود دست بکشید و شب و روز به گریه و زاری بپردازید، برای پاداشی که در [[انتظار]] شماست اندک است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۵۲</ref>.

*از منظر [[امام علی]] {{ع}} [[خداوند]] بهشت را [[پاداش]] [[اطاعت]] قرار داد تا بدین‌وسیله بندگانش را از [[معصیت]] بازدارد و به سوی [[نعمت]] سوق دهد. پس رسیدن به بهشت در سایه عمل و نیّت میسّر می‌شود. [[امام علی]] {{ع}} بهشت را تنها بهای ارزشمند اعمال می‌داند و به مردمان سفارش می‌کند که خود را در مقابل غیر از آن نفروشند. نیز بهشت [[جایگاه]] [[پرهیزکاران]] است؛ کسانی که در روز جزا از [[نکوهش]] در امان‌اند و در بهشت برین ساکن خواهند بود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۲</ref>.

*از منظر [[نهج البلاغه]] اولین قدم برای رسیدن به بهشت، پیرو [[شریعت]] بودن و انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: پس آن‌که مشتاق بهشت بود، [[شهوت‌ها]] را از [[دل]] زدود و آن‌که از [[دوزخ]] ترسید، از آنچه [[حرام]] است دوری گزید و آن‌که ناخواهان [[دنیا]] بود، مصیبت‌ها بر وی آسان نمود و آن که [[مرگ]] را چشم داشت، در کارهای نیک پای پیش گذاشت<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۱</ref>. در منظر [[امام]] کسانی اهل بهشت‌اند که شب زنده‌دارند؛ هنگام شب [[استغفار]] کنند و در روز نیز از [[ترس]] [[خداوند]] [[مرتکب گناه]] نشوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۲</ref>.

*یکی دیگر از راه‌های رسیدن به بهشت، استفاده از [[تعالیم]] قرآنی است. [[نهج البلاغه]] [[قرآن]] را [[راهنمایی]] می‌داند که هیچ‌گاه دچار [[خطا]] نمی‌شود و هرکس به راه او ادامه دهد به بهشت برین خواهد رسید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. از دیگر عوامل [[راه‌یابی به بهشت]]، مهار [[نفس]] است. [[نفس]] عامل ارتکاب به [[گناه]] است و اگر [[نفس]] مهار شود راه رسیدن به بهشت نیز هموار خواهد شد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>. از دیگر راه‌های رسیدن به بهشت، [[صبر]] و [[استقامت]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۱۸</ref>. [[ظلم]] نیز از موانع رسیدن به بهشت است. [[ظلم]] به دیگران به هیچ‌وجه بخشودنی نیست و عامل بازماندگی [[انسان]] از بهشت می‌شود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵</ref>.

همین طور درختان انبوه با میوه‌های فراوان که به راحتی [[خم]] می‌شوند و اگر صاحبان آن‌ها بخواهند از آن‌ها تناول کنند و در اختیارشان خواهد بود. کاخ‌های عظیم که [[بهشتیان]] در آن سکنا خواهند گزید و از عسل و شراب [[پاک]] تناول خواهند کرد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. در بهشت نعمت‌ها تمام و قطع نمی‌شوند، هیچ‌کس پیر نخواهد شد و همه در بهشت، جاویدان خواهد بود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۴</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 178- 180.</ref>.