آثار کفر در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[آثار کفر]]==

#'''دنیامداری:''' گستره دید [[کافران]] از [[جهان مادی]] فراتر نمی‌رود و از همین رو [[زندگی]] [[دنیایی]] برای آنان بسیار گیرا و فریبا است؛ تا آن پایه که هر چه می‌کنند، [[دنیا]] و مظاهر دنیوی را هدف‌ گرفته است. از این دیدگاه، ارزش‌های [[معنوی]] و خصلت‌های انسانی به چشم نمی‌آیند و قدری ندارند. [[قرآن کریم]] نیز از این [[حقیقت]] یاد می‌کند و بیان می‌دارد که [[زندگی]] [[دنیا]] در چشم [[کافران]] آراسته شده است و آنان [[زندگی دنیوی]] را بر [[زندگی]] اخروی ترجیح می‌دهند<ref>{{متن قرآن|زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ اتَّقَواْ فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَن يَشَاء بِغَيْرِ حِسَابٍ}}؛ سوره بقره، آیه ۲۱۲؛ {{متن قرآن|اللَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ وَوَيْلٌ لِّلْكَافِرِينَ مِنْ عَذَابٍ شَدِيدٍ الَّذِينَ يَسْتَحِبُّونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الآخِرَةِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًا أُوْلَئِكَ فِي ضَلالٍ بَعِيدٍ}}؛ سوره ابراهیم، آیه ۲ و ۳.</ref>.

#'''[[ولایت]] [[طاغوت]]:''' از آن رو که [[کافران]] [[خداوند متعال]] را [[باور]] ندارند، [[دل]] به غیر می‌سپارند و خویشتن را از [[ولایت الهی]] [[محروم]] می‌سازند و در دام [[ولایت]] [[طاغوت‌ها]] گرفتار می‌آیند و به [[گمراهی]] در می‌لغزند. [[قرآن کریم]] از این [[حقیقت]]، چنین یاد می‌کند: "و کسانی که [[کافر]] شدند، سرورانشان، طاغوت‌اند که آنان را از [[روشنایی]] به سوی تاریکی‌ها به در می‌برند. آنان اهل آتش‌اند که خود، در آن جاودان‌اند"<ref>{{متن قرآن| اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}؛ سوره بقره، آیه ۲۵۷.</ref>. [[ولایت]] [[طاغوت]] تنها بدین معنا نیست که کسی در رکاب [[طاغوت]] به [[جنگ]] رَوَد؛ بلکه هر گونه [[پیروی]] و [[یاری]] و حتی [[بی‌تفاوتی]] و [[سکوت]] را در بر می‌گیرد.

#'''[[عدالت]] ستیزی:''' نشانه‌ای دیگر از [[کفر]] است که [[قرآن کریم]] از آن یاد می‌کند و [[کافران]] را بدین روی به [[عذاب]] دردناک [[قیامت]] [[وعید]] می‌دهد<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَيَقْتُلُونَ الَّذِينَ يَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ }}؛ سوره آل عمران، آیه ۲۱.</ref>.

#'''[[حق]] پنداشتن [[باطل]]:''' از نظر [[قرآن]]، آنان که تن به [[باطل]] می‌دهند و از آن به [[دفاع]] بر می‌خیزند و از [[حق]] روی بر می‌تابند و [[اندیشه]] [[باطل]] خویش را به جامه [[حق]] در می‌آورند، دچار گونه‌ای [[کفر]] هستند<ref>{{متن قرآن| الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا أُوْلَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا }}؛ سوره کهف، آیه ۱۰۴ و ۱۰۵.</ref>.

#'''بهانه‌جویی و مسئولیت‌گریزی:''' [[مؤمن]] در برابر همنوعان خویش [[مسئول]] است و بنابر [[آموزه‌های اسلامی]] می‌باید خویش را در [[سرنوشت]] همکیشان شریک بداند و دست [[همکاری]] و [[همیاری]] به سوی آنان دراز کند. این فریضه [[اجتماعی]] تنها در سایه [[ایمان دینی]] [[لباس]] تحقق بر تن می‌کند. آنان که [[خدا]] را [[باور]] ندارند و همه چیز را در [[زندگی]] این‌دنیایی بامعنا می‌یابند، تن به چنین مسئولیتی نمی‌دهند و راه بهانه‌جویی در پیش می‌گیرند. [[قرآن کریم]] درباره چنین کسانی می‌فرماید: "و چون به آنان گفته می‌شود: از آن رزقی که [[خدا]] به شما داده، [[انفاق]] کنید، کسانی که [[کافر]] شده‌اند به [[مؤمنان]] می‌گویند: آیا کسی را بخورانیم که اگر [[خدا]] می‌خواست [خود] او را روزی می‌داد؟!"<ref>{{متن قرآن|وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ يَشَاء اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ}}؛ سوره یس، آیه ۴۷.</ref>.

#'''[[غرور]] و اختلاف‌افکنی:''' [[قرآن کریم]]، [[مغرور]] بودن و [[اختلاف]] انداختن میان [[بندگان خدا]] را از نشانه‌های [[کفر]] می‌شمارد<ref>{{متن قرآن|بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي عِزَّةٍ وَشِقَاقٍ}}؛ سوره ص، آیه ۲.</ref>. آنان که به مبدأ و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند و از [[تهذیب نفس]] گریزان‌اند، چون به [[قدرت]] و [[ثروت]] و هیبت می‌رسند، در بند [[غرور]] و [[طغیان]] [[اسیر]] می‌شوند<ref>{{متن قرآن|كَلاَّ إِنَّ الإِنسَانَ لَيَطْغَى أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى}}؛ سوره علق، ۶ و ۷.</ref> و دیگران را به [[پیروی]] از خویش فرا می‌خوانند و در [[جامعه]] شکاف می‌اندازند.

#'''تجمل‌گرایی و عشرت‌طلبی:''' [[کافران]]، [[دنیا]] را خانه اول و آخر خویش می‌پندارند و همه سعی و [[همت]] خویش را برای بهره‌مندی از مواهب دنیوی به کار می‌گیرند. تنها در پی مرکب و مسکن و [[مال]] و منال و [[زن]] و فرزندند و در [[زندگی]] خویش، فقط لذت‌های جسمانی را می‌جویند. [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: "و کسانی که [[کافر]] شدند، از متاع زودگذر [[دنیایی]] بهره می‌جویند و همچون چارپایان می‌خورند و سر انجام، [[آتش دوزخ]] [[جایگاه]] آنان است"<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يَتَمَتَّعُونَ وَيَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ}}؛ سوره محمد، آیه ۱۲.</ref>.

#'''[[تعصب]] [[جاهلی]]:''' حب ذات از غریزه‌های پایدار و جاندار [[انسان]] است. [[اسلام]] نیز بدین غریزه اعتبار داده است و آن را [[نامشروع]] و غیر انسانی نمی‌انگارد؛ اما تا آنجا که [[آدمی]] را در برابر [[حق]] جای ندهد و به [[باطل]] پیوند نزند. [[کافران]] بر اثر علاقه فراوان به خود و آنچه متعلق به خویشتن می‌‌پندارند، به [[تعصب]] و [[حمیت]] جاهلانه گرفتار می‌آیند و بر [[حق]] پای می‌نهند و از [[عدالت]] می‌گذرند. [[قرآن]] این صفت را سخت [[نکوهش]] می‌کند و از نشانه‌های [[کفر]] می‌داند<ref>{{متن قرآن|إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى وَكَانُوا أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا}}؛ سوره فتح، آیه ۲۶.</ref>.

#'''نا امیدی:''' [[کافران]] از آن رو که به [[خدا]] و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند، در [[تاریکی]] سر در گم‌اند. نه از خویش خبر دارند و نه به [[آینده]] [[امید]] می‌برند. آنان از [[امید]] به [[امدادهای الهی]] و گشایش‌های آسمانی محروم‌اند و در [[سختی‌ها]] و دشواری‌ها به نا امیدی و افسردگی دچارند. [[قرآن کریم]] نیز از زبان [[حضرت یعقوب]]{{ع}} [[ناامیدی]] و [[یأس]] را صفات [[کافران]] می‌خواند<ref>{{متن قرآن|يَا بَنِيَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ}}؛ سوره یوسف، آیه ۸۷.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 35-37.</ref>.